“ขอบคุณมากนะคะ แอนดรูว์ ที่คอยจัดการทุกอย่างให้เดเรกกับฉัน”
ร่างบอบบางภายใต้ชุดแสกผ้าไหมสีชมพูอ่อนหันไปกล่าวกับแอนดรูว์ ชายชาวอเมริกันรูปร่างสูงใหญ่อายุราวสี่สิบกว่าที่วันนี้สวมชุดสูทสีดำซึ่งดำรงตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายวิจัยและพัฒนาการประดิษฐ์ยูเอวีให้กับแอร์โรไวรอนต์มานานหลายปี เขายิ้มบาง ๆ ดวงตาคู่นั้นมองไปนอกกระจกขณะที่รถค่อย ๆ เคลื่อนไปตามถนนสายใจกลางตัวเมืองเศรษฐกิจอย่างกรุงนิวยอร์ค ซิตี้ ซึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากมาย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณอีฟ...ผมมีหน้าที่เพียงทำตามความต้องการของคุณเดเรกก็เท่านั้น ถึงไม่มีแอร์โรว์ไวรอนต์แล้วแต่ผมก็จะยังคงสานต่องานด้านวิศวกรรมการบินของบริษัทซึ่งต่อไปก็จะอยู่ภายใต้การบริหารจัดการของดี ฮันเตอร์ และประธานของบริษัทที่กำลังจะพาคุณไปทำความรู้จักตอนนี้อย่างไรล่ะครับ”
แอนดรูว์กล่าวด้วยน้ำเสียงอันสุขุมตามแบบฉบับของคนพูดน้อย เขาเป็นคนคอยจัดการทุกอย่างให้เดเรกรวมทั้
