นางร้ายทะลุมิติ (ยุค70)

บทที่ 5 หลี่อิงอิงเปลี่ยนไป

“สวัสดีค่ะลุงคัง ป้าเหมย”

หลี่อิงอิงกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม ซึ่งทำให้ทั้งสองคนได้แต่แปลกใจเพราะว่านานแค่ไหนแล้วที่ทั้งสองคนไม่เคยเห็นรอยยิ้มของสาวน้อยคนนี้เลย

“ว่ายังไงอิงอิงมาหาเสี่ยวหลินเหรอ รอก่อนนะเสี่ยวหลินแต่งตัวอยู่ แล้วกินอะไรมาหรือยัง” เซี่ยเหมยถามกลับด้วยความเป็นห่วง

“เรียบร้อยแล้วค่ะป้าเหมย หนูตั้งใจจะมาหาเสี่ยวหลินจะถามเรื่องเรียนเสียหน่อยค่ะ”

“หืม เราจะกลับไปเรียนต่อเหรอ” คังเทียนเลิกคิ้วถาม บ้านรองหลี่จะยอมให้หลี่อิงอิงเรียนเหรอ ไม่ใช่ว่าเงินเก็บพ่อกับแม่ของเธอหมดไปแล้วหรือไง

“ใช่ค่ะ แต่คงจะเรียนต่อแบบปกติลำบากหนูอาจจะสอบเทียบเลื่อนชั้นเอาแทนค่ะ”

หลี่อิงอิงคิดว่าถ้าจะให้เธอกลับไปนั่งเรียนก็คงไม่ไหว แต่มันมีการสอบเทียบนี่ เธอเลยตั้งใจจะสอบเทียบแทน ด้วยมันสมองของสาวน้อยคนนี้บวกกับคลังหนังสือที่ีเธอซื้อมา คงจะทำให้เธอสอบเลื่อนชั้นได้ไม่ยาก และในตลาดมืดก็น่าจะมี แต่ปัญหาของเธอคือเธอไม่มีเงินของที่นี่ คงต้องเอาของในมิติไปขายเพื่อที่จะหาเงินก่อน

“แล้วบ้านลุงของเราจะให้เรียนต่อเหรอ” เซี่ยเหมยเป็นคนถามแต่เธอไม่กล้าพูดออกมาทั้งหมด

“ไม่ยอมก็ต้องยอมค่ะ เพราะเหตุการณ์เมื่อวานที่ทำให้หนูเกือบตาย หนูเลยคิดได้ว่าหนูไม่ควรที่จะเป้นฝ่ายยอมอีกต่อไป ถ้าหากยอมไปเรื่อยๆ หนูคงต้องตายเข้าสักวันแน่ๆ ค่ะ” หลี่อิงอิงใช้เหตุผลที่เธอโดนทำร้ายเมื่อวาน ว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สู้คน

“ดีแล้ว ลุงกับป้าดีใจด้วยที่หนูรู้จักดูแลตัวเอง ไม่ยอมครอบครัวนั้นอย่างที่แล้วมา” คังเทียนดีใจที่สาวน้อยคนนี้คิดได้เสียที ถึงแม้อยากช่วยก็ไม่รู้จะช่วยยังไง

“อ้าวอิงอิง มาแล้วเหรอ ทำไมวันนี้มาเช้าจัง” เสี่ยวหลินที่เพิ่งจะกินอะไรเสร็จก็เดินออกมา

“ใช่แล้ว วันนี้ฉันไม่ต้องทำงานอะไรในบ้าน และจะไม่ทำอีกต่อไปเลยทำให้มีเวลามาหาเธอเร็วขึ้นยังไงล่ะ” เสี่ยวหลิน ได้แต่ยืนอึ้งไม่คิดว่าสหายของเธอจะกล้าต่อต้านลุงและป้าสะใภ้

“ฉันดีใจด้วยนะที่เธอคิดได้เสียที ไม่เสียแรงที่ฉันพูดจนปากเปื่อย ในที่สุด เฮ้อ...” เสี่ยวหลินจะบอกว่าหลุดพ้นก็ไม่ได้เพราะสหายยังคงอยู่บ้านหลังนั้น

“แล้วเธอคอยดูต่อไป ฉันว่าเรารีบไปที่คอมมูนกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย ไปค่ะคุณลุงคุณป้า”

หลี่อิงอิงเบี่ยงเบนเพราะไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องนี้อีก แต่เธอเชื่อว่าคนเราหากว่าโดนอะไรมาหนักมากๆ ย่อมที่จะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองอยู่แล้ว

วันนี้หลี่อิงอิงและเสี่ยวหลินยังคงอยู่ที่แปลงนา เธอมองว่างานพวกนี้มันไม่เหมาะกับเธอเลย ไม่ได้การแล้วเธอต้องรีบหาเงินก่อน ให้ทำงานกลางแดดแบบนี้ผิวเธอเสียพอดี

“อิงอิง ไหวหรือเปล่า” เสี่ยวหลินถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไร ยังไหวอยู่” ดีหน่อยที่วันนี้เธอทาครีมกันแดดมา ไม่อย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย

“จริงสิเสี่ยวหลิน เธอรู้ไหมว่าที่โรงเรียนจะให้มีสอบเลื่อนระดับชั้นเมื่อไหร่”

“ไม่แน่ใจเหมือนกันต้องไปถามที่โรงเรียน เพราะแต่ละโรงเรียนหากจะสอบเทียบนั้นวันสอบจะไม่ตรงกัน ไม่เหมือนสอบกลางภาคหรือปลายภาค แต่ว่าเธอถามทำไม อย่าบอกนะว่าจะกลับไปสอบเทียบเลื่อนชั้น” เสี่ยวหลินได้ยินสหายพูดก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้

“ใช่ ฉันอยากจะลองสอบเทียบดูเหมือนกัน อย่างน้อยๆก็ได้ถึงมัธยมปลายเลยยิ่งดี” หลี่อิงอิงรู้ดีว่าในอีกไม่กี่ปีมหาวิทยาลัยจะเปิดให้สอบขึ้นอีกครั้ง

“ฉันดีใจด้วยนะ ฉันเองก็อยากสอบเทียบเหมือนกันหวังว่าจะได้สอบเข้าทำงานที่โรงงานบ้าง พ่อแม่จะได้สบายขึ้น”

เสี่ยวหลินพูดเสียงเศร้า ก่อนหน้านี้บ้านใหญ่ต้องการให้พ่อของเธอแยกบ้านออกมาจึงทำให้เธอตัดสินใจเลือกที่จะหยุดเรียน เพราะไม่อยากให้พ่อกับแม่เหนื่อยเกินไป

“อย่าเพิ่งท้อ เธอก็ขยันอ่านหนังสือ แล้วเราลองไปสอบเทียบพร้อมกัน อย่างน้อยน้อยเรามีค่าใช้จ่ายเพียงแค่ตอนเข้าไปสอบ ส่วนที่เหลือเราก็กลับมาอยู่ที่หมู่บ้าน การไปสอบใช้เวลาไม่นานจ่ายแค่ค่าเกวียนเข้าไปในอำเภอ เราไปเช้าเย็นกลับก็ได้”

หลี่อิงอิงมองว่าการศึกษานั้นสำคัญ ถ้ามีโอกาสก็ควรจะทำ ดีกว่ากลับมาเสียใจที่หลังว่าทำไม

“จริงด้วย ค่าใช้จ่ายมีแค่ค่าเกวียนเท่านั้น ส่วนอาหารเราห่อไปกินก็ได้ อิงอิงเธอน่ารักที่สุดเลย ถ้าฉันบอกเรื่องนี้กับแม่ แม่ต้องดีใจแน่เลย”

จากนั้นทั้งสองสาวช่วยกันเกี่ยวข้าวต่อเพราะช่วงนี้เป็นฤดูการเก็บเกี่ยว เสียงหัวเราะของทั้งสองคนนั้นช่างสดใสนัก แต่ละคนต่างพากันมองว่าเกิดอะไรขึ้น ยิ่งเป็นเด็กสาวบ้านสามหลี่วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมถึงได้ผิดแปลกไปจากที่แล้วมา

“นี่พวกเธอดูสิ ทำไมวันนี้เด็กสาวบ้านสามหลี่ถึงได้ดูแปลกตานักเล่า” ชาวบ้านที่เกี่ยวข้าวด้วยกันพูดขึ้น

“สงสัยเธอจะคิดได้แล้ว ดีจริงปล่อยให้โดนโขกสับมาตั้งหลายปี พูดไปก็สงสารเธอเหมือนกันนะ พ่อแม่ตายไม่ทันฝังก็โดนคนมายึดบ้านและทรัพย์สินที่พ่อแม่ได้สร้างไว้ให้” ป้าจางพูดอย่างอดไม่ได้ เธอเองก็สงสารหลี่อิงอิงแต่จะให้ช่วยเธอก็ไม่มีกำลัง

“นั่นสิ อย่างน้อยๆถึงจะไม่ได้บ้านคืน ก็ควรจะเลิกยอมคนพวกนั้นได้แล้ว” ชาวบ้านที่เอ็นดูหลี่อิงอิงต่างคนก็เห็นด้วย

“เลิกพูดเลยนะ ไม่ใช่เรื่องของพวกป้า คอยดูเถอะฉันจะฟ้องแม่ว่าพวกป้านินทาบ้านฉัน” หลี่เหยาที่ทำงานอยู่แถวนี้ได้ยินก็พูดสวนกลับอย่างไม่พอใจ

“แล้วทำไม ปากก็ปากของพวกเรา อีกอย่างพวกฉันแก่กว่าแม่ของเธออีกนะหลี่เหยา ควรจะพูดจาให้ดี ไม่ใช่พูดจิกหัวผู้ใหญ่แบบนี้ ระวังเถอะจะไม่มีใครมาขอแต่งงาน” ป้าจางพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

หลี่เหยาเองเมื่อโดนว่าต่อหน้าคนมากมายก็หันไปตวาดทางหลี่อิงอิง

“นังอิงอิง เพราะแกคนเดียว ทำให้ทุกคนรุมกันว่าฉัน”

หลี่อิงอิงหันไปมองหน้าแต่เธอก็เลือกที่จะเฉย สุภาษิตชาติเดิมบอกไว้ว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา ถ้าทนไม่ได้เมื่อไหร่ค่อยซัดให้แหลก และเธอก็ชอบสุภาษิตนี้มาก หลี่เหยาเมื่อเห็นว่าหลี่อิงอิงนั้นเมนเฉยทั้งๆที่ได้ยินเสียงเธอเรียก ก็ทำให้อารมณ์ที่โมโหอยู่แล้วนั้นปะทุขึ้นยิ่งกว่าเดิม

จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะง้างมือขึ้นตบโดยไม่สนใจว่าจะผิดหรือไม่ แต่หลี่อิงอิงนั้นระวังตัวอยู่แล้วเมื่อเห็นว่าหลี่เหยากำลังถลาเข้ามาจะตบ เธอจึงเอี้ยวตัวหลบทำให้หลี่เหยาที่ทรงตัวไม่อยู่ล้มลงจนหน้าทิ่มไปที่นา จนทำให้ชาวบ้านที่ทำงานกันอยู่หัวเราะขึ้นเสียงดัง แม้แต่ยุวปัญญาชนหญิงที่ทำงานในแปลงนานี้ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้เช่นกัน

“แก นังอิงอิง แกทำร้ายฉัน” หลี่เหยาชี้หน้าอย่างไม่พอใจ

“เอ้า หลี่เหยาเธอไปทำอะไรตรงนั้นจะหาปลากินเหรอ ไม่มีหรอกมาเถอะลุกขึ้นมา จากหน้าตาไม่สวยอยู่แล้วมันจะขี้เหร่ยิ่งกว่าเดิมนะ”

หลี่อิงอิงไม่ได้สนใจคำด่า แถมยังถามด้วยน้ำเสียงและหน้าตาใสซื่อสุดๆ ชาวบ้านและคนอื่นๆได้ยินที่หลี่อิงอิงพูดก็หัวเราะหนักยิ่งกว่าเดิม ทำให้หลี่เหยานั้นเจ็บแค้นและเสียหน้าเป็นอย่างมาก

“ตายแล้ว หลี่เหยาลูก ใครทำอะไรลูกเหรอ” จางเจียวเมื่อได้ยินเสียงร้องโวยวายของลูกสาวก็รีบวิ่งมาดู เมื่อเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของหลี่เหยาก็ร้องขึ้นเสียงดัง

“แม่ ช่วยฉันด้วย นังอิงอิงมันทำร้ายฉัน มันผลักฉัน” หลี่เหยารีบบอกแม่ตัวเอง

ชาวบ้านที่ได้ยินต่างก็เบือนหน้าหนีไม่อยากจะมองสองแม่ลูกคู่นี้เลย มีอย่างที่ไหนตัวเองจะเข้าไปทำร้ายหลี่อิงอิงแล้วล้มเองแท้ๆยังจะไปโทษคนอื่นอีก เมื่อจางเจียวได้ยินลูกสาวบอกว่าโดนหลี่อิงอิงทำร้ายก็เตรียมที่จะเข้าไปหาเรื่องอีกคน แต่หลี่อิงอิงครั้งนี้ไม่หลบและไม่ยอมเหมือนครั้งที่แล้วก่อนจะยกเคียวขึ้นสูงแล้วพูดเสียงดัง

“ถ้ากล้าก็เข้ามา ถ้าฉันไม่ฟันจนแขนขาดก็อย่ามาเรียกฉันว่า หลี่อิงอิงก็แล้วกัน”