การเดินทางครั้งนี้เฉิงจี้หยวนไม่ได้รีบมากจึงพาทุกคนแวะพักรายทาง ไม่ให้เดินทางเร่งรีบจนเกินไป ทำให้ลูกน้องที่ติดตามมาด้วยต่างก็พากันสงสัย เพราะทุกครั้งที่เดินทางไกลแบบนี้ เจ้านายของเขาไม่ค่อยจะแวะพักที่ไหน นอกจากแวะนอนเท่านั้น ปกติเดินทางมาใช้เวลาไม่เกินห้าวัน แต่นี่เล่นเอาอาทิตย์กว่าจึงจะเดินทางมาถึง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้านายของพวกเขาคงจะกลัวคนรักของเจ้านายจะเหนื่อยแน่ๆ
“หนูเหนื่อยไหม ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านแล้ว” เฉิงจี้หยวนเอามือลูบหัวสาวน้อยเบาๆ
“ไม่เหนื่อยค่ะ แต่หนูเมื่อย” หลี่อิงอิงปวดก้นจนระบบหมดแล้ว รถยุคนี้มันไม่เหมือนยุคที่เธอจากมา นั่งทีเล่นระบมไปหมด ดีหน่อยที่พี่จี้หยวนของเธอจอดให้ยืดเส้นยืดสายบ่อยๆ
“มานั่งตักพี่ไหม จะได้ไม่เมื่อย” เจอคำนี้ไปเล่นเอาคนขับรถและหลงจื่อที่นั่งคู่กับคนขับเกือบหน้าคะมำทะลุกระจก
“โอ้ย! เจ้านายครับ อิงอิงเป็นคนรักนะไม่ใช่ลูก จะมากระเตงนั่งตักไ
