Chapter 2
2035 คำ
"อ้าว ผมนึกว่านายมารับคุณหรรษาออกไปด้วยซะอีกครับ"ลูกน้องจองไคล์เอ่ย
"รับ?? ไคล์กลับมาแล้วเหรอ"
"อ้าว นายเข้ามานานแล้วครับ เพิ่งออกไปเมื่อกี้ เอ..นายลืมหรือเปล่าครับว่าคุณหรรษารออยู่"
"อ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ งั้นฉันกลับก่อนนะคะ"
ปัง!!!! เสียงปืนดังมาจากด้านนอก ทำเอาหรรษาเองก็ตกใจ เสียงลูกน้องของไคล์เอะอะโวยวายด้านนอก ก่อนที่จะมีเสียงปะทะกันดังขึ้นใกล้ๆ หรรษาที่ตอนนี้ที่ตัวไม่ได้พกอาวุธแม้แต่อย่างเดียว เธอมองซ้ายมองขวา ก่อนจะนั่งหลบลงกับโต๊ะ
"เมื่อกี้เห็นมีผู้หญิงอยู่ในนี้นี่หว่า" เสียงของใครบางคนดังขึ้น น่าจะเป็นคนที่บุกรุกเข้ามาที่นี่ เพราะที่นี่หากไคล์ไม่อยู่ ลูกน้องก็จะเหลือแค่ไม่กี่คนเท่านั้น
"นั่นไง ชายกระดปรงตรงนั้น"
หรรษาก้มลงมองชายกระโปรงตัวเองก่อนจะค่อยๆขยับตัวหาทางหลบ แต่จู่ๆเสียงก็จ่อมาที่หัวของเธอแทน
"ยืนขึ้นช้าๆ"
"พวกแกเป็นใคร"
"แล้วเธอละเป็นใคร ท่าทางไม่น่าใช่ธรรมดานะ เป็นอะไรกับไอ้ไคล์" ชายคนที่จ่อปืนเอ่ยขึ้น
"ทำไมต้องบอก"
เพียะ!!!! ฝ่ามือตบลงมาบนใบหน้าของหรรษาจนเธอล้มลง เลือดกลบริมฝีปาก เธอค่อยๆหันหน้ามาก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้น
ปัง!!!!! กระสุนพุ่งเฉียดแขนของหรรษาด้วยความตั้งใจ เพราะเหมือนไม่ได้ตั้งใจฆ่าแค่ขู่เท่านั้น
"พวกแกต้องการอะ..อะไร"
"ไอ้ไคล์อยู่ที่ไหน!!"
"ฉันไม่รู้" หรรษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มือนึงกุมแขนที่เลือดอาบ แต่เลือดก็ไหลไม่ยอมหยุด
"งั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องปล่อยไว้ซินะ"
หรรษาหลับตาลงเพราะปืนตรงหน้ากำลังจะลั่นไกล เธอไม่มีทางสู้แม้แต่น้อย แถมกำลังจะช็อคเพราะเสียเลือด
ปัง!!!!! เสียงปืนดังขึ้น เลือดสาดกระเด็นไปทั่ว แต่ไม่ใช่หรรษา กลับเป็นชายสองคนนั้น ไม่นานร่างแกร่งของใครบางคนก็วิ่งเข้ามา
"หรรษา!!!"
"ไคล์..นายมาทำไม..พวกมันจะฆะ..ฆ่านายนะ ออกไป..."
ไคล์ที่เห็นหรรษาไร้เรี่ยวแรงแต่ก็พยายามผลักเขาออก เขาตัดสินใจอุ้มหรรษาขึ้นก่อนจะรีบออกจากที่นั่นทันที
"นายครับ ไปโรงพยาบาลไหนครับ"
"ใกล้ที่สุด เร็วๆ!!!"
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ไคล์นั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินไม่นาน หรรษาก็ถูกพาตัวออกมาเพื่อไปห้องพักฟื้น ทั้งที่มีถุงเลือด ถุงน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง
"คุณหรรษา มานั่งรอนายตั้งครึ่งวันแล้วครับ ก่อนถูกยิง"ลูกน้องเอ่ย
"......."
"นายลืมเหรอครับว่าคุณหรรษารออยู่"
"ไม่ได้ลืม"
"แล้วนาย..."
"มึงกลับไปก่อน ไปเอาเสื้อผ้ามาให้กูด้วย กูจะรอดูอาการหรรษาอยู่ที่นี่"ไคล์เอ่ย
"ครับนาย"
หรรษาเข้าห้องผ่าตัดนานนับชั่วโมง ก่อนถูกพาตัวไปยังห้องพักฟื้น ไคล์เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะนั่งลงเฝ้าเธออยู่ที่นั่นนานกว่าสองชั่วโมง จะว่าไปเพราะเธออยู่ในที่ของเขา เลยเจอกับอันตรายเข้า
"ไคล์..."
"เป็นยังไงบ้าง"
มาเฟียหนุ่มรีบลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงของหญิงสาวในทันที เธอมองเขาด้วยใบหน้าที่ซีดผาก มาเฟียหนุ่มเองก็ยืนมองเธอนิ่งๆ
"ถ้าทิ้งฉันไว้ที่นั่น นายกลับไปช่วยฉันทำไม นายน่าจะปล่อยให้ฉันตายที่นั่น.."หรรษาเอ่ย
"..........."
"ลูกน้องนายบอกว่านายกลับไป แต่เลือกจะทิ้งฉันไว้แล้วออกไปเลย ใจร้ายจังนะ..ฉันรอนายตั้งครึ่งวัน" หรรษาเอ่ย
"เธอไปหาฉันทำไม"
"ฉันก็ไปทุกวันนี่ ส่งข้อความบอกนายแล้วว่าเอามื้อกลางวันไปให้.."
"ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวเพราะเรื่องของฉัน" ไคล์เอ่ย
"นายกลับไปเถอะ...ฉันอยู่ได้..."
"เธอเจ็บเพราะฉัน ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ"
"ไม่เป็นไร วันนี้นายก็ทิ้งฉัน ตอนนี้จะทิ้งอีก ฉันไม่ว่าหรอก.."
พูดจบหรรษาก็หลับตาลงราวกับกำลังนอนหลับ เธอลุ้นทุกนาทีว่าไคล์จะเดินออกจากห้องมั้ย แต่แล้วนาทีที่เฝ้ารอก็เกิดขึ้น เสียงประตูเปิดออกก่อนเสียงฝีเท้าจะดังขึ้นแล้วหายออกไปพร้อมเสียงปิดประตู
หรรษาลืมตาขึ้น ก่อนมองไปรอบๆ ปรากฏว่าไคล์ไม่อยู่ นี่เขาไปจริงๆตามที่เธอพูดซินะ ไม่คิดจะหน้าด้านอยู่บ้างหรือไง
"ทิ้งจริงๆด้วย เฮ้อออ ยัยหรรษา ปากพาจนอีกแล้ว ทีนี้ทำไง นอนคนเดียวได้หรือไง"
หรรษาเอ่ยบ่นก่อนมองไปรอบๆห้องห้อง เธอกลัวการนอนโรงพยาบาลคนเดียวที่สุด ไม่ชอบการอยู่คนเดียวเพราะมันน่ากลัว ตอนที่ป่วยหนักครั้งก่อน พาเพลินผู้เป็นแม่มานอนเฝ้าเธอทุกวัน แต่ตอนนี้หากบอกที่บ้านว่าอยู่โรงพยาบาลเพราะถูกยิง ทั้งพ่ออย่างดินแดน และพี่ชายอย่างกะตัญ ต้องอาละวาดใส่ไคล์จนประเทสแยกแน่ๆถ้ารู้ว่าเพราะเขาเธอถึงถูกยิง
"โอยยย แผลก็เจ็บ กลัวก็กลัว"
หรรษานอนมองรอบๆสักพัก เธอตัดสินใจค่อยๆลุกขึ้นทั้งที่แขนยังเจ็บมาก แล้วค่อนๆลากเสาร์น้ำเกลือพร้อมหยิบผ้าห่มไปนั่งที่โซฟาที่อยู่ติดผนังห้องพัก เธอรู้สึกว่าการอยู่ตรงกลางห้องมันโล่งๆ น่ากลัวแปลกๆ เลยคิดว่าอยู่บนโซฟาน่าจะน่ากลัวน้อยลงหน่อย
หรรษานั่งลงบนโซฟาก่อนค่อยๆเอนตัวลงนอนขดเป็นลูกแมวแล้วห่มผ้า แม้เธอจะเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงสดใสมากแค่ไหน แต่สำหรับเรื่องการอยู่คนเดียวแบบนี้ ถือเป็นเรื่องนากลัวสำหรับเธอ เธอคือผู้หญิงสายสังคม มีโลกส่วนตัวที่อยู่คนเดียวได้เฉพาะที่บ้านปีกซ้ายเท่านั้น แม่แต่คอนโด เธอยังไม่ค่อยยอมอยู่ยาวๆนานโดยไม่กลับบ้าน
"ใจร้ายชะมัดเลย" หรรษานอนบ่นคนเดียวจนกระทั่งได้ยินเสียงบางอย่าง
ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องมา เขาไม่ได้ทิ้งเธอไปไหน เพียงแต่เดินออกไปซื้อกาแฟเท่านั้น สายตาคู่คมมองร่างเล็กของคนป่วยเจ้าของห้องนอนขดตัวเป็นลูกแมวอยู่บนโซฟา
"มานอนทำไมตรงนี้?"ไคล์เอ่ย
"นายยังไม่ไปเหรอ"
"ยัง"
"ฉันเห็นนายออกไป นึกว่ากลับไปแล้ว.."
"เปล่า แค่ออกไปซื้อกาแฟ"
หรรษามองร่างแกร่งที่ยืนถือแก้วกาแฟเย็นยี่ห้อดังด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก็ถึงบางอ้อ เธอคิดไปเอง สรุปเขาแค่ไปซื้อกาแฟ ไม่ได้ทิ้งเธอไป และยังหน้าด้านเฝ้าเธอต่อทั้งที่เธอไล่แล้ว
"แล้วทำไมมานอนตรงนี้"ไคล์เอ่ย
"ฉัน..ไม่ชอบอยู่คนเดียวในห้องกว้างๆ..."
"แพนิคเหรอ??"
"ก็คงแบบนั้น"
"ลุกขึ้นไปนอนบนเตียงไป ฉันจะนั่งเป็นเพื่อนอยู่ที่นี่ไม่กลับ"
สรุปไคล์อยู่เฝ้าหรรษาจริงๆ กระทั่งช่วงค่ำ เธอนอนมองไคล์ที่กดมือถือด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เธอพิจรณาไปหน้าหล่อคมคายของเขา ไคล์น่าจะอายุเท่าๆกับเธอ หนุ่มขนาดนี้ไม่มีแฟน แต่เลือกจะมีคู่นอนเยอะแยะไปหมด เพราะที่ผ่านมาตั้งแต่เจอเขาวันแรกตอนทำการค้ากัน เขาก็มีหญิงสาวมาเกาะชวนไปนอนด้วยแล้ว และไม่เคยเห็นแฟนของเขาเลยสักครั้ง
"นายมีแฟนมั้ยไคล์"หรรษาเอ่ยถามทั้งที่นอนตะแคงข้างมองเขานิ่งๆ
"ไม่มี"
"แปลกดีนะ"
"แปลกตรงไหน?"ไคล์เอ่ย
"นายทั้งหล่อ ทั้งรวย ทำไมไม่มีแฟน"หรรษาเอ่ย
"ไม่รัก ก็เลยไม่คบเป็นแฟนแค่นั้น"ไคล์เอ่ยทั้งที่ตายังมองแต่จอโทรศัพท์
"ไม่มีคนไหนถูกใจให้นายรักเลยเหรอ"
"ฉันไม่เชื่อเรื่องความรัก ความรักคือความสกปรกของคำนิยามที่มนุษย์สร้างขึ้นมาให้มันดูดีเท่านั้น"ไคล์เอ่ยทำเอาหรรษาตกใจไม่น้อย
"ทำไมละ นายจะบอกว่านายไม่เคยมีความรักหรือไง"
"ไม่"
"ลองรักฉันมั้ยละ ฉันน่ารักนะ"หรรษาเอ่ย
"นี่เธอกำลังเสนอตัวเองให้ฉันอยู่หรือเปล่า?"ไคล์เอ่ยพรางละสายตาจากหน้าจอ
"แค่อยากให้นายลองสัมผัสความรักไง ความรักไม่ได้น่ากลัวเสมอไปสักหน่อย"
"สำหรับฉัน มันไม่ได้น่ากลัว มันน่าขยะแขยง"
"ใจแข็งจัง"หรรษาเอ่ย
"เธอก็เหมือนกัน อย่ามารักฉันเข้าละ เพราะฉันไม่เคยให้ความรักกับใคร สำหรับฉัน ผู้หญิงก็แค่คู่นอน เธออย่าเอาตัวเองเข้ามา"ไคล์เอ่ย
"ตัดทางแต่เริ่มแล้ว แต่ถ้าฉันทำให้นายรักได้โดยที่ไม่ได้เป็นแค่คู่นอนละ"หรรษาเอ่ย
"มันเป็นไปไม่ได้ อย่าเสียเวลาเลย อย่ามาเสียตัวให้ฉันแบบนั้น"ไคล์เอ่ย
"นายเลยทิ้งฉันไว้วันนี้ใช่มั้ย เพราะนายพยายามผลักฉันออก"หรรษาเอ่ยอย่างเข้าใจสถานการณ์
"อืม"
"ไม่จริงหรอก คนเราไม่ได้ไร้หัวใจ มีอะไรกันทุกวันมันจะไม่รู้สึกอะไรก็แปลกไปนะ"หรรษาเอ่ย
"แบบนั้นฉันก็ไม่เคยรัก ไม่เคยรู้สึก ทฤษฏีเธอใช้ไม่ได้ผลหรอก"
"อะไรกัน นายมีผู้หญิงที่มีอะไรด้วยทุกวันด้วยเหรอ ใครกัน!"
"นั่นเรื่องส่วนตัวฉัน"
"ไม่รู้ละ ฉันคิดว่าฉันทำให้นายเปลี่ยนความคิดได้"หรรษาเอ่ย
"เอาความมั่นใจมาจากไหน พยายามไปมันจะเสียเปล่า"
"ได้ซิ มันต้องได้ ฉันเชื่อว่าความรักดีๆไม่เคยทำร้ายใคร ฉันเชื่อในรักแรกพบด้วย"หรรษาเอ่ย
"เธอจะบอกว่าเธอรักฉันตั้งแต่แรกพบ?"
"ของนายฉันถูกชะตา ถูกใจต่างหาก แต่ฉันเคยเหมือรรู้สึกรักแรกพบกับใครคนนึง แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ แต่ถึงทุกวันนี้ฉันยังไม่ลืมเลย"หรรษาเอ่ย
"เรื่องไร้สาระ"ไคล์เอ่ย
"ไม่ไร้สาระสักหน่อย เอาเป็นว่าฉันจะชนะใจนาย"
"เฮ้อ…”
ไคล์ไม่ได้ตอบอะไร เขาได้แต่นั่งดูรายงานของลูกน้องในมือถือเท่านั้น กระทั่งกลางดึก หรรษาได้ยินเสียงแว่วๆคิดว่าตัวเองฝน แต่พอตื่นขึ้นกลับพบว่าเสียงที่ได้ยินนะเนมาจากนอกระเบียง เป็นเสียงของไคล์ที่กำลังยืนคุยโทรศัพย์ หรรษาพยายามนอนนิ่งๆแลพแอบฟังในสิ่งที่ไคล์กำลังคุย แต่ฟังเท่าไหร่ก็ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่น้ำเสียงของเขาค่อนข้างนิ่มนวล หรือว่าจะคุยกับผู้หญิงนะ
หรรษาแอบนอนฟังนานนับชั่วโมง ไคล์คุยกับใครนานขนาดนี้ จะว่าคุยกับลูกน้องเรื่องงานคงไม่ใช่ น้ำเสียงของเขามันไม่ใช่ และดูจะเบากว่าเสียงที่คุยกับเธอด้วยซ้ำไป
“ลึกลับจริงๆเลย”หรรษาเอ่ย
ไม่นานเธอก็รีบทไเป็นว่ากำลังหลับ เพราะไคล์กำลังเดินกลับเข้ามาในห้อง นอนนั่งลงที่โซฟาพรางเอนตัวลงนอนใช้มือก่ายหน้าผาก
“ถ้านายเหนื่อย นายกลับบ้านไปนอนที่บ้านนายเถอะ…” เสียงหรรษาเอ่ยขึ้น
“เธออยู่คนเดียวได้หรือไง”
“นายสนใจด้วยเหรอ”หรรษาเอ่ย
“เพราะฉันนี่ เธอถึงได้เจ็บแบบนี้”
“เอะอะก็ทำเพราะไถ่โทษซินะ ไม่ได้เป็นห่วงเลย ทำไมนายใจหิน ใจแข็งขนาดนี้ไคล์”
“ก็ฉันบอกแล้ว ว่าอย่ามาเสียเวลากับฉัน ถ้าเธออยากได้สามี อยากได้คนรัก อยากได้แฟนที่จะดูแลปกป้องเธอตลอดชีวิต หรืออยากได้พ่อของลูก ฉันเป็นให้เธอไม่ได้ไม่ว่าฐานะไหน ฉันไม่คิดจะมีครอบครัว ไม่คิดจะมีลูก หรือมีเมีย” ไคล์เอ่ย
- ผู้เขียน
