ทาสรักสามี(เก่า)

ราชันย์ผู้คลั่งรัก(2)

คนตัวเล็กรีบลุกจากที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดตัวที่กองอยู่บนพื้นมาพันรอบตัวไว้ลวกๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนราชันย์เองก็ลุกขึ้นแล้วเก็บที่นอนให้เข้าที่ เขาทำแบบนี้ประจำทุกเช้า เขาไม่เคยคิดว่างานบ้านจะต้องเป็นงานของผู้หญิงคนเดียว เขาคิดเสมอว่าเขาเป็นผู้ชายอะไรก็ตามที่ทำให้เมียทางพฤตินัยของเขาไม่เหนื่อยเขาก็ยินดีที่จะทำ

หลังจากที่เก็บข้าวของในห้องนอนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็พอดีกับที่แคร์เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงไล่สายตามองดูเธอตั้งแต่ใบหน้าจรดปลายเท้า เธอออกมาในสภาพหมิ่นเหม่ มีแค่ผ้าขนหนูเพียงตัวเดียวที่ห่อหุ้มกายสาวที่แสนเซ็กซี่เอาไว้ ผมไม่รอช้ารีบเดินไปประชิดตัวเธอทันที

" คุณทำให้ผมไม่อยากไปทำงานเลยนะ เช้านี้ รู้ตัวมั้ย? "

" ไม่ได้นะคะ เมื่อคืนชินก็รังแกแคร์ทั้งคืนแล้วจนสว่างคาตา เช้าวันนี้ยังจะไม่ไปทำงานอีกหรอคะ อย่าเกเรสิคะคุณราชันย์ "

คนตัวเล็กเรียกเขาเต็มยศพร้อมกับยื่นมือขึ้นมาบีบจมูกเขาเบาๆอยากหยอกล้อ จนคนตัวโตเองอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

" รีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวแคร์จะออกไปทำข้าวต้มให้คุณทานจะได้มีแรงทำงานในวันนี้นะคะ "

" ครับ เมียใครเนี่ยน่ารักที่สุดเลย "

" ปากหวานแต่เช้าเลยนะคะ "

" ไม่ได้ปากหวานอย่างเดียวนะครับ อย่างอื่นก็หวานด้วย "

ราชันย์ว่าอย่างสองแง่สองง่าม พลางมองลงไปยังลูกชายตัวเขื่องของตัวเองที่ตอนนี้เริ่มดุนดันออกมานอกกางเกงบ๊อกเซอร์แล้ว ทำให้คนตัวเล็กต้องก้มลงไปมองตามอย่างเสียไม่ได้ จากนั้นเธอจึงฟาดลงไปที่แขนของเขาเบาๆหนึ่งที

" นี่แหน่ะ!!! อย่ามาหื่นแถวนี้นะ ไปเลย รีบไปอาบน้ำเลยค่ะ เดี๋ยวได้สายกันพอดี "

แคร์รีบผละออกจากอ้อมกอดของราชันย์แล้วผลักให้เขาเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อที่เขาจะได้อาบน้ำสักที

จากนั้นเธอก็รีบแต่งตัวแล้วออกมายังห้องครัวของคอนโด แล้วเธอก็ได้รีบทำข้าวต้มพร้อมกับชงกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลเตรียมไว้ให้กับเขา ทุกๆเช้าราชันย์จะต้องกินกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลข้อนี้เธอรู้ดีและเขาไม่ชอบทานข้าวเช้า แต่ตั้งแต่มาอยู่กับเธอ เธอก็บังคับให้เขาทานข้าวเช้าทุกวันโดยให้เหตุผลว่ามันมีประโยชน์ต่อสมอง ถ้าหากไม่ทานข้าวเช้าเขาจะไม่มีแรงในการทำงานทั้งวัน ซึ่งราชันย์ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เนื่องจากเขารักเธอมากและเขาก็รู้ว่าที่เธอบังคับเขาด้วยความหวังดีเพราะเธอก็รักเขาเช่นกัน

หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็เดินออกมาแล้วมาหยุดอยู่ที่ข้างหลังของคนตัวเล็กที่กำลังยุ่งอยู่กับการจัดโต๊ะอาหาร ราชันย์ขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กหนักๆไปอีกหนึ่งครั้ง

ฟอดดด...

" หอมจัง เช้านี้ผมมีแรงไปทำงานละ "

หลังจากที่หอมคนตัวเล็กเสร็จแล้ว เขาก็นั่งลงเพื่อกินข้าวแล้วก็จิบกาแฟยามเช้าเหมือนเช่นทุกวัน

" วันนี้ผมมีประชุมนะครับ อาจจะกลับดึกหน่อย ตอนเย็นผมคงไม่ได้ไปรับคุณนะ คุณกลับมาเองได้ใช่ไหม "

ราชันย์พูดอย่างรู้สึกผิดเพราะปกติเขาจะไปรับเธอทุกวัน ยกเว้นนอกจากว่าเขาจะติดประชุมและไม่ว่างจริงๆซึ่งก็นานๆครั้ง

" ได้สิคะแคร์โตแล้วนะ แคร์ดูแลตัวเองได้ชินทำงานไปเถอะค่ะ อย่าห่วงเลย เดี๋ยวตอนเย็นแคร์จะทำอาหารอร่อยๆไว้รอนะคะ "

" ครับ "

หลังจากที่ทั้งสองคนทานข้าวเช้ากันเสร็จแล้วชินก็ขับรถมาส่งแคร์ที่บริษัทที่คนตัวเล็กทำงานอยู่ ซึ่งก็คือคนละบริษัทกับที่เขาทำงาน ความจริงเขาอยากทำงานอยู่บริษัทเดียวกันกับเธอ แต่เพราะตอนที่มาสมัครเหลือตำแหน่งว่างแค่ตำแหน่งเดียวและมีอ**บริษัทหนึ่งซึ่งเรียกเขาสัมภาษณ์พอดี ด้วยความที่ไม่อยากรองานคนตัวเล็กเลยบอกให้ผมทำงานที่นั่นเลย และผมกับเธอก็เป็นแค่ลูกจ้างธรรมดาๆ ของที่นี่ จึงไม่มีทางเลือกมากนัก หากแต่ถ้าเป็นที่ประเทศไทยซึ่งทางบ้านของผมเองมีอำนาจอยู่พอสมควร ผมคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้ แต่ความลำบากนี่ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับผมเลยสักนิด เพราะภายใต้ความลำบากของการทำงานก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและอิ่มอกอิ่มใจหลังจากเลิกงานไปแล้วนั่นเอง

" ถ้าถึงที่ทำงานแล้วไลน์มาบอกแคร์ด้วยนะคะ แคร์เป็นห่วง "

คนตัวเล็กบอกผมแบบนี้อย่างเช่นทุกวัน

" ครับ ตั้งใจทำงานนะ ชินรักแคร์นะเพราะแคร์คือหัวใจของชิน "

เขาบอกแบบนี้กับเธอทุกเช้า หากใครจะมองว่าเลี่ยนไปเขาก็ไม่สนใจ เพราะเขาเคยพูดแบบนี้ต่อหน้าเพื่อนๆของเธอมาแล้ว แล้วคนตัวเล็กก็ดูจะชอบใจที่เขาให้เกียรติเธอและเปิดเผยทำทุกอย่างที่แสดงออกว่ารักเธอมาก

แคร์

หลังจากที่เขามาส่งฉันเสร็จแล้วฉันก็เดินเข้าไปในสำนักงานใหญ่ที่ทำงานอยู่ทันที พอเดินเข้าไปก็ไม่วายโดนเพื่อนๆแซว และหนึ่งในนั้นก็คือยัยมีนาเพื่อนสนิทของฉันที่เป็นคนไทยด้วยกัน หลังจากเรียนจบมีนาก็ได้งานที่นี่ก่อนฉัน เสร็จแล้วจึงแนะนำให้ฉันมาสมัครที่นี่แต่ก็แอบเสียดายที่เขารับแค่ตำแหน่งเดียวทำให้ชินจะต้องไปทำงานอ**บริษัทนึง

" เกือบสายแล้วนะแกยัยแคร์ "

มีนาที่นั่งโต๊ะทำงานอยู่ก่อนแล้วเอ่ยแซวเพื่อนสาวออกไป เพราะรู้ดีว่าสาเหตุที่เพื่อนสาวเกือบมาสายเพราะอะไร คงไม่พ้นกำลังสวีทหวานกับแฟนหนุ่มนั่นแหละ

" ก็นะ...คนมีความรักอ่ะนะ "

แคร์พูดออกไปพร้อมยักไหล่ให้เพื่อนเป็นการขิงไปหนึ่งทีเบาๆ

" ย่ะ! อิจฉาคนมีความรักซะจริง เมื่อไหร่ฉันจะมีกับเขาบ้างนะ "

มีนาพูดขึ้นมาลอยๆ

" อย่ามาพูด!!! เวลามีหนุ่มๆเข้ามาจีบฉันก็ไม่เคยเห็นแกจะสนใจใคร วันๆเอาแต่เรียนแล้วก็ตั้งใจทำงาน นี่จะรวยไปไหนคะคุณหนูมีนา "

แคร์ที่เอ่ยแซวเพื่อนสาวไป มีนาและแคร์ต่างรู้ฐานะของตัวเองกันดีแต่เพราะไม่อยากจะโอ้อวดให้ใครต้องมาหมั่นไส้ว่าเป็นลูกคุณหนู จึงเลือกที่จะบอกทุกคนที่นี่ว่าเป็นเพียงเด็กทุนธรรมดาที่ได้มาเรียนที่นี่และบังเอิญโชคดีได้มาทำงานในบริษัทใหญ่ด้วยความสามารถของตัวเอง

" ก็คนที่มาจีบดันไม่ตรงสเปคนี่นา รอก่อนแล้วกัน ถ้าไม่ขึ้นคานก่อนก็คงได้เจอเนื้อคู่แหละ ไม่แน่นะเนื้อคู่ของฉันตอนนี้อาจจะกำลังอยู่ในท้องของใครสักคนก็ได้ "

" บ้าหรอ!! ถ้าจะยังไม่เกิดขนาดนั้นไม่ต้องเป็นเนื้อคู่กันแล้วมั้ง เรียกแม่ลูกยังได้เลยเนี่ย "

แล้วทั้งสองก็พูดคุยกันพอหอมปากหอมคอแล้วก็ต่างพากันแยกย้ายไปทำงาน

ภายในบริษัทแห่งนี้จะครึกครื้นมากเพราะว่าส่วนมากมีแต่สาวๆนั่นจึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ราชันย์เบาใจอยู่ไม่น้อยที่จะปล่อยให้เธอมาทำงานที่นี่คนเดียว และทุกคนในแผนกนี้ก็รู้จักราชันย์เป็นอย่างดี เพราะเขามาแสดงตัวอยู่หลายต่อหลายครั้งแล้ว ต่อหน้าเพื่อนๆในที่ทำงานของเธอแต่ทุกคนก็เอ็นดูเขามาก อาจเป็นเพราะใบหน้าที่หล่อเหลา จึงทำให้เป็นที่ถูกตาต้องใจของสาวๆอยู่ไม่น้อยก็เป็นได้