ธีรดนย์ถอนริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดายความหวาน เพราะเขาอยากดูดดื่มรสชาติหวานลิ้นนี้ไปทั้งคืน แต่เพราะมีสิ่งอื่นที่หวานกว่ารอคอย ซึ่งเขาจะไปให้ถึง ดวงตาคมวาวแต่หวานล้ำกว่าทุกครั้งจ้องมองดวงตาสวยหวานที่หลับพริ้มอยู่ใต้ร่างของเขา
ใบหน้าสวยหวานถ้าไม่นับเวลาที่เธอต่อล้อต่อเถียงกับเขา ดูสวยหวานราวกับเจ้าหญิงนิทรา วรรณรดากำลังซึมซับความหฤหรรษ์ที่เขาก่อขึ้น ริมฝีปากของเธอยังคงเม้มเข้าหากัน แม้ว่าเขาจะถอนจูบออกมาแล้วก็ตาม เพราะความซ่านเสียวยังตามราวีเธออยู่จากฝ่ามือของเขาที่เคล้นคลึงเต้าอวบ นั่นทำให้ธีรดนย์อดไม่ได้ที่จะสัมผัสเธออีกหลายๆ ครั้ง
ไม่ว่าจะเป็นหน้าผาก จมูกโด่งเล็กน้อย ดวงตาทั้งสองข้างที่หลับพริ้ม หรือที่สองแก้ม จนมาจดที่ริมฝีปากสีระเรื่อนั้น ทุกครั้งที่เขาแตะต้องวรรณรดาก็ผวาเฮือกราวกับสาวไม่เคยต้องมือชาย ซึ่งเขาก็แน่ใจอย่างนั้น แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะไม่อายที่เข
