“ไม่ใช่ค่ะ ชีวิตรดาเป็นของรดา และรดาก็จะไม่ทำตามที่คุณบอกอีก ที่ทำไปทั้งหมดนั่นมันก็มากเกินที่คนเพิ่งรู้จักกันจะทำให้กันได้แล้วนะคะ แล้วคุณต้องรู้ไว้ คนจนก็มีศักดิ์ศรีค่ะ เพราะอย่างน้อยคนรวยอย่างคุณก็ต้องตามให้รดามาช่วย ถ้ารดาไม่มีสิ่งนั้นในตัว คุณก็คงไม่ให้รดามาที่นี่หรอกค่ะ”
“เชอะ! เจ้าสำบัดสำนวน พ่อแกคงเสี้ยมสอนกันมาดีล่ะสิ แต่แกสำคัญตัวเองผิดไปแล้วล่ะยัยรดา แกไม่ได้มีศักดิ์ศรีอะไรเลย เพราะถ้าฉันไม่คิดว่าแกเป็นตัวเงินตัวทองของฉัน ฉันคงไม่คิดจะวกกลับไปเจอกับพวกแกอีกแน่ บ้านป่า... แค่คิดถึงฉันก็อยากจะอ้วก”
สีหน้าแสดงท่าทางจะอาเจียนออกมาจริงๆ เพราะโคลนตม ฝุ่น ดินที่เหยียบย่ำนั้น อย่าคิดว่าเธอจะหวนกลับไปอีก ไม่มีทาง เพราะตอนนี้เธอกำลังจะได้ในสิ่งที่หวัง คือการเป็นเจ้าของวังแห่งนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น จะไม่มีอะไรฉุดรั้งให้เธอต้องหวนคืนไปบ้านป่าได้อีกแล้ว แม้เฉี
