กนกจันทร์นั่งฮึดฮัด มาตลอดทาง นับตั้งแต่โดนพี่ชายเพื่อนสนิท ปล่อยทิ้งไว้กับผู้ชายที่เธอพยายามหลบเลี่ยงมาตลอดสองอาทิตย์ด้วยความเบื่อหน่าย ยิ่งเห็นอาการของคนขับแล้ว ความโกรธที่เธอพยายามระงับอยู่ ตอนนี้มันเริ่มจะระงับไม่ไหวแล้ว หันหน้าเข้ามามองด้วยความไม่สบอารมณ์ “เมื่อไรคุณจะพาฉันกลับคอนโดสักที นี่มันก็ค่ำมากแล้ว คุณไม่เห็นหรือไง” เสียงเล็กหวานพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
เวคินทร์ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมหันมาคุยกับคนตัวเล็ก สายตายังคงมองถนนใหญ่ ขับรถไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจอาการ หัวฟัดหัวเหวี่ยงของคนข้างๆเลย ‘เวลาฉันชวนคุย แล้วไม่คุย อย่างนี้มันต้องแกล้งให้เข็ด คราวหลังจะได้ไม่กล้าทำอีก แล้วดูทำหน้าเข้าสิ แบบนี้จะให้ฉันปล่อยเธอไปได้ไงสาวน้อย’ ชายหนุ่มใช้สายตาเหลือบมอง อาการของคนตัวเล็กที่ตอนนี้ เริ่มชักสีหน้าขึ้น ทำปากยื่นปากยาว ทำแก้มป่อง เหมือนกับนิทาเขาอยู่ในใจ จะมีใครบ้างที่เห็นอาการของแม่สาวน้อย
