เวคินทร์ยืนนิ่งสบตาคนตัวเล็กด้วยความอึดอัดใจ อย่างบอกไม่ถูก“จะไม่พูดอะไรกันเลยหรือไง”ยิ่งเห็นสายตาเชิงตำหนิเขาด้วยแล้วบอกได้คำเดียว เขาไม่รู้จะขอโทษแม่คนตัวเล็กนี่อย่างไร
กนกจันทร์ยืนนิ่งเหมือนกัน พยายามคิดหาวิธีหนีจากตาแก่โรคจิตผู้นี้ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก พยายามทบทวนใช้สมองตัวเองอย่างหนัก ทำไมเธอต้องมาเจอคุณด้วย ตาแก่บ้า พยายามหลบมาเกือบสองอาทิตย์ แล้วนี่มันอะไรกัน ทำไมเธอต้องมาเจอเขาที่นี่อีกสายตาก็มองชายหนุ่มไม่กระพริบ สมองก็คิดหาวิธีหนี
“อย่าคิดที่จะหนี” เสียงเข้มพูดขึ้น เมื่อเห็นสายตาและสีหน้าของคนตัวเล็ก “บอกไว้ก่อนเลยนะ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกสาวน้อย อย่าหาวิธีหนีให้ยากเลย” พูดจบเดินสาวเท้าไปหยุดตรงหน้าคนตัวเล็ก ด้วยความคิดถึงอย่างรุนแรง สองอาทิตย์ที่เขาไม่ได้เจอ ยิ่งทำให้เขาทุรุนทุรายกับอาการคิดถึงคนตัวเล็กตรงหน้านี้ “มานี่เลย” ก่อนชายหนุ่มเอื้อมมือใหญ่ดึงร่างคนตัวเล็กเดินตรงเข้าไป
