...แกร๊ก…
เวคินทร์เปิดประตูห้องเข้ามาด้วยความเงียบ เพราะไม่อยากให้คนในห้องรู้ว่าเขากลับมาแล้ว อยากแกล้งคนตัวเล็กของเขาสักหน่อย ทำงานก็ไม่ได้เรื่องเลย เซ็นผิดเซ็นถูก เพราะใจมัวแต่คิดถึงคนตัวเล็กอย่างรุนแรง เขาคงจะเป็นบ้าไปแล้วที่คิดอะไรบ้าๆแบบนี้
“แกมันบ้าไปแล้วจริงๆไอ้คิงส์” คิดแล้วก็อดเขินกับการกระทำของตัวเองไม่ได้ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคย ทำอะไรที่มันบ้าไร้สาระแบบนี้เลย คงเพราะความรักอีกนั่นแหละ ที่ทำเขาเสียศูนย์ไปขนาดนี้ “หายไปไหนของเขา หรือว่าหลับอยู่ในห้อง” ชายหนุ่มเมื่อเหลียวซ้ายเหลียวขวา มองหาคนตัวเล็กที่เขานั่งคิดถึงมาเกือบทั้งวัน แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว สาวเท้าเดินตรงไปยังห้องนอนทันทีด้วยความเป็นห่วง
แล้วสายตาของเขาก็ปะทะกับร่างบางที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มของเขา เสื้อเชิ้ตที่แม่คนตัวเล็กใส่ มันร่อนขึ้นมาจนเผยให้เห็นเรียวขาสีน้ำผึ้งแสนสวยนั้น เห็นแล้วเลือดกำเดาแทบทะลัก สะบั
