เสียงเคาะประตูดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของเขา ละสายตาจากร่างบางหันไปมองทางประตูด้วยความสงสัย “ใครมาเคาะประตู” ชายหนุ่มบ่นออกมาด้วยความสงสัย หรือจะเป็นน้องสะใภ้ของเขาทั้งสอง ก็แน่ละเพื่อนสนิทหายออกมาทั้งคนจะไม่ให้ตามหาอยู่ได้อย่างไรกัน แล้วหันมามองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว
มันอาจจะปกปิดร่องรอยที่เขาทำขึ้นจนเกือบหมด แต่มันก็ยังเหลือที่ต้นคออีกแห่งสองแห่ง ไม่อยากบอกคนตัวเล็กให้เสียขวัญ ดีหน่อยตรงที่เธอมีผมยาว พอจะปิดร่องรอยจากการกระทำของเขาได้ อยากขอโทษแต่มันจุกติดอยู่ที่ริมฝีปาก
กนกจันทร์สำรวจตัวเองอีกครั้ง เพื่อความปลอดภัย ว่าเธอจัดการแต่งตัวให้มันเรียบร้อยดีแล้วหรือไม่ ยกมือบางเช็ดหน้าเช็ดตา เพราะกลัวเพื่อนทั้งสองจะสงสัย เงยหน้าขึ้นไปมองคนก่อเรื่องด้วยความเกลียดชัง “ถ้าฉันฆ่าคุณได้ ฉันฆ่าคุณไปแล้ว” เสียงหวานป่นเศร้าพูดด้วยความเสียใจ ก่อนลุกขึ้นขยับเสื้
