พรึบ!
เสียงร่างหนาของคนตัวสูงล้มตัวลงนอนข้างฉันด้วยลมหายใจเหนื่อยหอบหลังจากที่เอเดนนั้นเอาฉันจนพอใจระบายความโกรธที่มีออกมา
"มึงรู้ใช่ไหมว่ากูเกลียดคำนั้นมากแค่ไหน" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามฉันขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"..." ฉันก็นอนนิ่งไม่ตอบแต่รู้ดีว่า...เขาไม่ชอบคำบอกเลิกที่ออกจากปากของฉันเป็นอย่างมาก ทุกครั้งเวลาทะเลาะกัน ฉันไม่เคยพูดแบบนี้เลยสักครั้ง นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันพูด ครั้งแรกฉันพูดเพราะเข้าใจผิดคิดว่าเขายังติดต่อกับเด็กเก่าอยู่ ตอนนั้นก็ไม่ต่างจากตอนนี้...เขาโมโหมากที่ได้ยินจนจับฉันทำเรื่องแบบนี้เพื่อลงโทษไม่ให้พูดมันออกมาอีก
"กูรักมึงมากแค่ไหน มึงรู้ใช่ไหมวิ" คำพูดที่ออกมาจากปากหนาทำเอาฉันที่หันหลังให้เขาอยู่นอนนิ่งน้ำตาคลอ ฉันเองก็รู้ว่าเขารักฉัน เขารักฉันมาก...
'ปากมึงนี่เอาเลือดนกมาทาหรือไง'
'นกบ้านมึงสิ'
'ทำไมชอบทาสีนี้'
'ก็ชอบ'
'ทำไม มันสวย?'
'แล้วสวยไหมล่ะ?' วิเวียนถาม
