เล่ห์เสน่หาพญามาร

ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

“จะมาร้องไห้เสียดายตัวหรือไงแม่ตัวประกอบ เธอก็รู้นี่ว่าไอ้ที่ทำกันเมื่อกี้มันยังไม่เรียกว่าเสียความบริสุทธิ์ อ๋อ...หรือว่าต้องการเงิน เท่าไหร่ล่ะ ฉันจะได้ให้ถูกกับการที่เธอเสียตัวภายนอกให้ฉัน”

ขนิษฐามองผู้ชายตรงหน้าแล้วกำหมัดไว้แน่น ยิ้มเยือกเย็นให้กับคนที่คิดอะไรได้ต่ำมาก ผิดกับการศึกษาที่ได้รับ

เธอเคยอ่านบทความบอกว่า ชายหนุ่มคนนี้ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย เพียงแค่สามสิบปีเท่านั้นเอง ด้วยรูปร่างบึกบึน อกผายไหล่ผึ่ง ใบหน้าคมคร้าม คิ้วหนาตาคมล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอนที่ผู้หญิงบางคนเห็นแล้วยังต้องอาย เป็นชายในฝันของสาวๆ อยากได้มานอนเคียงข้างกาย แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่เธอ เพราะเธอรังเกียจผู้ชายมักมากและเต็มไปคาวโลกีย์อย่างนี้เป็นที่สุด 

“ขอโทษนะคะคุณโมกข์ เก็บเงินของคุณเอาไว้ไปทำบุญทำทานให้กับคนยากคนจนดีกว่า ฉันไม่อยากได้เงินของผู้ชายที่คิดว่าผู้หญิงง่ายไปเสียทุกคน และซื้อได้ด้วยเงินไม่กี่สตางค์อย่างคุณ”

“อ๋อ...เหรอ แม่ตัวประกอบ ไม่อยากได้เงิน แต่อยากนอนกับฉันจริงๆ เต็มๆ ไม่ต้องมาอารมณ์ค้างอยู่แบบนี้ใช่ไหม เธอก็นัดมาเลยซิ ที่ไหน เมื่อไหร่ ฉันพร้อมเสมอ”

ขนิษฐากัดฟันจนเสียงดังกรอดๆ กับคำพูดหยาบคาย ดูถูกดูแคลนศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงเหลือเกิน และอย่างที่ไม่ต้องให้ได้ยินซ้ำอีกครั้ง

เผียะ!! เผียะ!!

“คุณมันผู้ชายสารเลวคุณโมกข์ และนี่คือผลตอบแทนที่คุณดูถูกฉัน และดูถูกลูกผู้หญิงอีกหลายคน แล้วคุณก็จำไว้เลยนะว่า คนอย่างฉันไม่ต้องการเป็นผู้หญิงในสต็อคของคุณ”

ขนิษฐาวิ่งออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว น้ำตาอุ่นร้อนอาบใบหน้า

ฉันขอสาปส่งให้คุณเจอแต่เรื่องร้ายๆ สิ่งร้ายๆ ผู้หญิงร้ายๆ ให้คุณต้องเอาตัวไม่รอดไปตลอดชีวิต ขออย่าให้ฉันเจอกับคุณอีกเลยทั้งในชาตินี้และทุกๆ ชาติคุณโมกข์

ขนิษฐาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนชนกับช่างดูแลควบคุมเสื้อผ้าให้นักแสดงร่างอวบอั๋น แต่เธอคนนั้นหาใช่ผู้หญิง

“ว้าย!! แต่แล้วนังชะนี หล่อนมาจากไหนยะ แล้วนี่รีบไปตามควายที่ไหนกันยะหล่อน” กะเทยร่างอวบอั๋นยกมือจับอกลูบขึ้นและลงเบาๆ

“นังชะนีบ้า ทำเอาน้องฮันนี่ตกอกตกใจหมดเลย” สันติสะบัดค้อนใส่ขนิษฐาวงโตและเดินบ่นเข้าไปในห้องแต่งตัว

“ว้าย!! ตายแล้วคุณโมกข์ขา คุณโมกข์เป็นอะไรไปคะ แล้วคุณโมกข์มาทำอะไรในห้องแต่งตัวนี่เหรอคะ” สันติถลาตัวเข้าหาร่างใหญ่ที่ยืนหน้าดำหน้าแดงอยู่ มือยกขึ้นลูบแผงอกกว้างแผ่วเบาอย่างดีอกดีใจที่ได้ใกล้ชิดหนุ่มหล่อในฝันของสาวๆ

“เปล่าๆ ” โมกข์ยกมือดันร่างกะเทยยักษ์ให้ห่างด้วยความรังเกียจ แม้จะพยายามบังคับแล้วแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวและทรมานก็ยังแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ชายหนุ่มสบถให้กับคนที่ทำให้เขาต้องเป็นเช่นนี้ เป็นครู่ใหญ่กว่าที่โมกข์จะหายจากความเจ็บปวด ดวงตาคมตวัดมองไปยังกะเทยร่างใหญ่ที่ยืนยิ้มตาวาว ก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัว

ฝากไว้ก่อนเถอะยายตัวประกอบ ไม่ว่าจะยังไงฉันต้องได้เธอและไม่นานนี้ด้วย

ขนิษฐานั่งอกสั่นขวัญแขวนตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้นแล้ว แม้ว่าพี่กานนท์จะโทรมาตามให้เธอไปแสดงละครอีกนับสิบครั้ง และบอกผลตอบแทนที่เธอจะได้รับมากกว่าที่เคยได้อีกหลายเท่าตัว แต่เธอก็ไม่กล้าไปอยู่ดี เหตุการณ์ในวันนั้นยังตามหลอกหลอนจนนอนไม่หลับเป็นหลายคืน

แต่ในวันนี้หญิงสาวต้องตัดสินใจอีกครั้งว่าจะไปตามนัดดีหรือเปล่า ถ้าได้แคสติ้งบทดีๆ อย่างที่พี่กานนท์บอกจริงๆ ผลตอบแทนที่ได้รับก็มากเอาการ ทำให้อยู่ได้หลายเดือนจนกว่าจะหางานประจำได้

“น้องกวางขา พี่นนนี่นะคะ พี่ขอโทษด้วยที่ต้องโทรมาหาน้องกวางอีก ทั้งที่พี่ก็เคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่โทรมากวน”

ขนิษฐาจำน้ำเสียงออดอ้อนและขอโทษขอโพยจากพี่กานนท์กะเทยร่างยักษ์ที่เป็นคนค้นหานักแสดงโทรมาหาเธอได้ดี ในตอนนั้นเธอนั่งฟังคำพูดของพี่กานนท์แล้วต้องอ้าปากค้างตาโตกับเงินที่จะได้รับถ้าหากว่าแคสติ้งผ่าน

“แต่ที่พี่โทรมารบกวนน้องกวางอีก เพราะว่า เอ่อ...คือ...พี่อยากให้น้องกวางมาแคสติ้งบทละครกับพี่น่ะ บทดีมากเลยนะคะน้องกวาง แล้วถ้าน้องกวางผ่านได้นะคะ น้องกวางจะได้ค่าตัวเป็นเลขหกหลักเลยนะคะ น้องกวางมาให้ได้นะคะ พี่จะรอค่ะ”

กานนท์รีบวางสายแล้วส่งข้อความบอกวัน เวลา และสถานที่สำหรับแคสติ้งบทละครให้ พร้อมกับย้ำให้เธอไปให้ได้ ขนิษฐาหันมองนาฬิกาแขวนผนังเรือนเก่าโปเกบ้างเป็นบางเวลาแล้วก็ถอนหายใจ เธอกลัวอย่างเดียวว่างานที่กานนท์ส่งมาให้จะเป็นงานของโมกข์ ชายหนุ่มที่เธอเกลียดแสนเกลียดคนนั้น

“แกเป็นอะไรไปอีกวะนังกวาง” นางขนิษฐีมารดาที่แม้วัยจะเลยเลขสี่แล้ว แต่ก็ยังคงความสวยงามไว้ไม่เปลี่ยนแปลง และสิ่งที่หนึ่งที่ยังไม่เคยเปลี่ยนไปด้วย นั่นก็คือคำพูด...คำพูดบ้านๆ ภาษาสมัยพ่อขุน

“เปล่าจ้ะแม่”

“ข้าเห็นเอ็งบอกเปล่าๆ แต่เอ็งนั่งถอนหายใจจนข้ารำคาญแล้วนะโว้ย”

“เปล่าจริงๆ แม่” ขนิษฐามองมารดาแล้วต้องถอนหายใจและลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินเข้าไปในห้องนอนที่กั้นไว้ด้วยผ้าม่านสีเทาขุ่น

“เดี๋ยวซินังกวาง เอ็งพอมีเงินให้ข้าใช้มั่งไหมวะ” ขนิษฐีแบมือขอเงิน ใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง เพราะคิดว่าอีกเดี๋ยวขนิษฐาก็ต้องให้เงินเธอไปต่อทุนในบ่อนอีกสักร้อยครึ่งร้อย คิดแล้วก็เปรี้ยวปาก มือเหี่ยวยื่นไปตรงหน้าลูกสาวอย่างกระตือรือร้นและดีใจ

“อะไรแม่ หนูเพิ่งให้แม่ไปเมื่อสองสามวันเองนะ”

“เงินแค่สี่ซ้าห้าร้อยมันจะพอยาไส้อะไรวะนังกวาง แกก็รู้ว่าข้าวของสมัยนี้มันแพงยังกะอะไรดี” ขนิษฐีเถียง เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจใส่ลูกสาว

“แกจะเหนียมอะไรกับข้านักหนาฮะนังกวาง แค่เงินนิดหน่อยเอง”

“หนูไม่ได้เหนียมนะแม่ แต่เพราะแม่ชอบเอาเงินไปให้เสี่ยหมูตอนในบ่อนท้ายซอยหมดไง หนูเลยไม่ค่อยอยากให้เงินแม่” ขนิษฐาตอบกลับอย่างเจ็บปวด เงินที่เธอหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง เอาหยาดเหงื่อแลกมาจมหายไปกับบ่อนการพนันและหวยใต้ดิน

“แล้วไงวะ ข้าหาความสุขใส่ตัวยามแก่บ้างไม่ได้หรือไงนังกวาง  ข้าเลี้ยงเอ็งมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ขอเงินแค่นี้ก็ไม่ได้ บ่นนั่นบ่นนี่ ตกลงเอ็งจะมาเป็นลูกหรือเป็นแม่ข้ากันแน่ฮะ แล้วตกลงเงินที่ขอน่ะจะให้ไหม” มือเล็กเหี่ยวยื่นไปตรงหน้าลูกสาว

ขนิษฐามองหน้าแดงๆ ของมารดาแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกระลอก “ตอนนี้หนูไม่มีหรอกแม่ แต่เดี๋ยวจะหามาให้ก็แล้วกัน”

“อะไรวะไม่มี แค่ร้อยครึ่งร้อยก็ไม่มีเลยหรือไงกัน”

“ถ้าร้อยครึ่งร้อยน่ะมีแม่ แต่หนูขอเอาไว้ซื้อข้าวมาหุงให้แม่กินก่อนละกัน” ขนิษฐาบอกแล้วเดินเข้าไปในห้อง ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากัน ก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าไปแคสติ้งบทละคร หาเงินมาให้มารดานำไปถลุงในบ่อนต่อไป

ไม่รู้จะมีสักวันไหมที่แม่คิดได้ และเลิกยุ่งเกี่ยวกับพวกการพนันทั้งหลายแหล่ ไม่ว่าจะเป็นหวยบนดิน ใต้ดิน หรือแม้กระทั่งไพ่

การพนันทุกอย่างไม่เคยทำให้ใครรวย เว้นคนที่เป็นเจ้ามือและเจ้าของบ่อน

ขนิษฐาก้มมองโทรศัพท์ในมือสลับกับมองบังกะโลหลังกะทัดรัดตรงหน้า แล้วก็แปลกใจเป็นยิ่งนัก ทำไมสถานที่แคสติ้งบทละครถึงได้เป็นแค่บังกะโลเล็กๆ และค่อนข้างเปลี่ยวด้วย คนอื่นๆ ที่มาแคสติ้งก็ไม่มี มีใครล้อเล่นหรือว่าหลอกเธอหรือเปล่า

คิดได้แบบนั้นขนิษฐาก็ถอนหายใจ อดน้อยใจในตัวเองไม่ได้ ทำไมเธอต้องมาดิ้นรนตัวเป็นเกลียวหาเงินมาให้แม่เอาไปถลุงในบ่อนแบบนี้ด้วย งานหนักงานเบาเธอพร้อมรับ เงินมากเงินน้อยก็ไม่เกี่ยง ขอเพียงเป็นงานสุจริต แต่สิ่งที่เธอทำแม่กลับไม่เคยเห็นคุณค่าเลยสักนิด เงินที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงแม่เอาไปถลุงในบ่อจนหมด