เล่ห์เสน่หาพญามาร

ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

ปลายยอดถันสีชมพูเล็กเปียกชื้นและเกือบจะปริแตก เพราะการฟอนเฟ้นกัดกินของชายหนุ่ม ฟันสีขาวขบกัดลงไปบนเชอร์รี่ผลนุ่มอีกครั้ง เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ ในขณะที่ปลายนิ้วก็ซอกซอนลากไล้กลีบกายบอบบางสลับกับกดคลึงเกสรฉ่ำนุ่ม ชายหนุ่มร้องครางในลำคอด้วยความปวดร้าว และคิดว่าการยืนอยู่แบบนี้ไม่สนุกอีกแล้ว

อีกทั้งหญิงสาวก็ยังไม่ยอมตอบ ชายหนุ่มเลยรัดกายบอบบางให้แนบชิดมากยิ่งขึ้น ดอกไม้งามแนบชิดกับกายร้อนบดเบียดเสียดสี สองมือขยำบีบนวดเฟ้นสะโพกกลมมน ริมฝีปากหนาประทับไปบนเรียวปากนุ่ม และนำพาหญิงสาวเดินไปที่เตียงนอนใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง

สองร่างแนบชิดลงไป มือใหญ่จับแขนเรียวออกจากลำคอ สายตาไล่มองไปตามเรือนร่างบอบบาง ที่ตอนนี้หลงเหลือเพียงแค่กางเกงชั้นในตัวบางเบาปกปิดเรือนกายส่วนสำคัญไว้ ใบหน้าคมคร้ามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม มือใหญ่ยื่นไปวางระหว่างขอบชั้นในและยิ้มตาวาวใส่ดวงตากลมโต พร้อมเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแต่ก็หวานหูและนุ่มนวล

“เธอสวยมากเลยรู้ไหมแม่ตัวประกอบ ไม่ว่าจะตรงนี้...” โมกข์ประทับจุมพิตไปไปบนปทุมถันงามอวบอิ่มลามไปถึงปลายยอดที่ชูชันไหวระริกสีชมพูเข้ม ปลายลิ้นตวัดไล้หยอกล้อแผ่วเบาและนุ่มนวล

“และตรงนี้...” มือใหญ่ไล้ไปวางตรงดอกไม้งามเด่น ที่เพิ่งจะแรกแย้มเมื่อโดนเขาแตะต้อง ไล้วนและแตะต้องมันอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวดอกไม้บอบบางจะบอบช้ำ “ทั้งหวานและหอม”

“คุณโมกข์...” ขนิษฐาร้องเรียกชายหนุ่มเสียงสั่น กระดากอายยิ่งนักที่กำลังนอนเปลือยกายเหมือนกับเด็กทารกของตัวเอง ใบหน้าขาวสวยแดงก่ำตลอดไปตลอดทั้งลำตัว สองขางอขึ้นหวังจะปกปิดเรือนกายจากสายตาคม แต่ชายหนุ่มกลับใช้ขาแข็งแรงกดทับมันไว้

“จะปิดไปทำไม รู้ไหม ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยเท่าเธอเลยนะ”

ดวงตาสองคู่สบกัน โมกข์เคลื่อนหน้าไปหาใบหน้าสวย ปากหนาประทับจุมพิตไปบนเรียวปากนุ่ม มือใหญ่ลูบไล้ลำตัวเนียนนุ่มและเคลื่อนไปบีบนวดลำขาเสลาค่อยๆ แยกมันออกอย่างแผ่วเบา เพื่อให้มือเขาได้สัมผัสกับกลีบดอกไม้งามอย่างถนัดถนี่

ปลายนิ้วยาวเรียวไล้วนรอบๆ เกสรสีแดงสด ริมฝีปากหนาประทับกลืนกินผลไม้เนื้อหวานไม่ห่าง และเพื่อให้หญิงเห็นว่าเขาทำอย่างไรกับร่างกายของเธอ มือใหญ่ยื่นไปคว้าหมอนใบโตมารองสะโพกงามงอน ริมฝีปากอุ่นร้อนขบเม้มลากไล้ไปตามผิวเนื้อเนียนนุ่ม มือบีบนวดสะโพกหนั่นแน่นและขาเรียวยาว ใบหน้าซบซุกเคลื่อนไหวทั่วร่างน้อยอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล

กายบอบบางขยับเร่าเมื่อความร้อนผ่าวราวกับไฟนาบไปทั่วเรือนกาย และที่สำคัญมันกำลังเคลื่อนตัวเข้าหาดอกไม้งามสดสวย สองมือเรียวจิกทึ้งผ้าปูเตียง ท้องน้อยแบนราบเรียบขมวดเป็นเกลียวคลื่น ใบหน้าขาวสวยแดงระเรื่อส่ายไปมา ทรวงสล้างสะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจแรงเร็ว

ริมฝีปากหนาอุ่นร้อนทาบไปบนกายบอบบางไม่เว้นแม้แต่ตารางนิ้วเดียว โมกข์จมตัวเองอยู่ในท้องทุ่งน้ำผึ้งหวาน ใบหน้าคมกดฝังลงไปใจกลางเนินดอกรักขาวสะอาด

“คะ...คุณ...โมกข์...มะ..ไม่นะคะ”

หญิงสาวร้องห้ามและพยายามดึงสะโพกหนี แต่ก็สู้มือใหญ่ที่กดกายเธอเอาไว้ไม่ได้ ปลายลิ้นร้อนผ่าวลากไล้ไปทั่วบุปผางาม จากเรียวขาข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่ง มือใหญ่กดคลึงเกสรสีแดงสดไม่ยอมหยุด ร่างบอบบางขยับเร่า สองขาจิกเกร็ง ทรวงสล้างและเต่งตึงถูกโจมตีด้วยมือใหญ่ลากไล้ฟอนเฟ้นสลับไปมาทั้งสองข้าง ลมหายใจหอบพร่าและขาดเป็นห้วงๆ

โมกข์เคลื่อนไหวปากและลิ้นไปจนได้พบเส้นทางอันแสนอบอุ่น แต่ด้วยความที่หญิงสาวยังไม่เคยมือชายเส้นทางของเธอจึงคับแน่น ลิ้นร้อนลองแตะแต้มไปเพียงแค่เล็กน้อยก็ได้ยินเสียงร้องครางผะแผ่วออกมาจากลำคอระหง และเป็นแรงกระตุ้นให้ชายหนุ่มส่งลิ้นแทรกลึกยิ่งกว่าที่เป็นอยู่

“คะ...คุณโมกข์...” ใบหน้าขาวสวยแหงนหงายไปด้านหลัง ทรวงอกอวบอิ่มขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ เสียงครางหวานหูไม่ห่างหายจากลำคอระหง แต่ยิ่งดังมากขึ้นเมื่อชายหนุ่มแทรกลิ้นสากร้อนเข้าไปพำนักและแหวกว่ายในเรือนกาย เหมือนกับผีเสื้อตัวน้อยดูดกลืนน้ำหวานจากดอกไม้

ปลายนิ้วยาวเรียวเคล้าคลึงเกสรนุ่ม ลิ้นสากร้อนกระหวัดบ้างก็รัวเร็วบ้างก็เชื่องช้า ยิ่งร่างบางดิ้นรนมากเท่าไหร่เขาก็เคลื่อนไหวเร็วขึ้นเท่านั้น ในขณะที่มือใหญ่ข้างหนึ่งยังคงไม่ยอมปล่อยทับทิมผลงาม ฟอนเฟ้นจนมันผลิบานตามติด 

โมกข์เคลื่อนไหวร่างกายรัวเร็วส่งให้หญิงสาวตัวเบาหวิวลอยคว้าง กายบอบบางบีบรัดตัวขับเอาน้ำหวานนุ่มซึมออกมาให้ชายหนุ่มได้ลิ้มรส ลิ้นสากร้อนแทรกเข้าไปกึ่งกลางดอกไม้บอบบาง ซอกซอนในความคับแน่นแต่อบอุ่น กวาดเคล้าเอาน้ำค้างฉ่ำหวานหมดทุกหยาดหยด แทนที่น้ำผึ้งหวานมันจะแห้งเหือดหาย ยิ่งถูกซอกซอนกวาดไล้มากเท่าไหร่มันยิ่งเอ่อล้นมากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า

“คะ...คุณ...โมกข์...” ขนิษฐาทิ้งตัวลงกับเตียงนอนพร้อมกับหวีดร้องดังลั่น หายใจหอบแรงรัวเร็ว สองมือจิกไปบนกายแกร่งเต็มแรง ร่างกายเบาหวิวลอยละล่องไปแตะเส้นขอบฟ้าเบื้องหน้า

“ว่าไงแม่ตัวประกอบ ต้องการอะไรจากฉัน” ชายหนุ่มถามเสียงนุ่ม ทั้งที่ความจริงแล้วตอนนี้กายเขาก็ปวดร้าวจนเกือบจะทนไม่ไหว แต่ก็ยังอยากได้ยินคำพูดอ้อนวอนหวานหูจากแม่ตัวประกอบแสนหวาน ปลายนิ้วยาวใหญ่แทรกลึกขยับเคลื่อนอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวลในความอบอุ่นฉ่ำร้อน บางเบาสลับหนักหน่วงและรุนแรง

“ไม่รู้...กวางไม่รู้...” หญิงสาวบอก แม้ว่าเธอจะล่องลอยไปพบขอบฟ้าแล้ว แต่ชายหนุ่มคนที่ส่งเธอไปยังไม่ยอมหยุดเคลื่อนไหว นิ้วยาวใหญ่ขยับไหวราวกับปลาตัวน้อยที่ซอกซอนหาอาหาร ปลายลิ้นสากร้อนก็ไม่ห่างหายจากเกสรฉ่ำหวาน และยังจะมีอีกมือที่เฝ้าวนเวียนดมดอมปทุมถันสล้างจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่ง นิ้วยาวใหญ่เคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่น ลิ้นสากระคายตวัดไล้บนเกสรนุ่มถี่รัวเร็วรี่

ขนิษฐาร้อนผ่าวเพลิงพิศวาสเผาผลาญลามเลียไปทั่วร่าง สองมือลากไล้ไปทั่วร่างใหญ่อย่างสะเปะสะปะ ใบหน้าขาวสวยแดงก่ำส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ ปากก็ร้องเรียกอ้อนวอนขอให้โมกข์ช่วยเหลือให้พ้นจากความทรมานนี้เสียที

“ว่าไงแม่ตัวประกอบ เธอต้องการอะไรจากฉัน” โมกข์ถามอีกครั้ง ขยับทั้งมือและลิ้นหนักหน่วงและรัวเร็ว แต่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะถึงขอบฟ้าเขาก็หยุด ทำเอาหญิงสาวถึงกับทรมาน ร่างบอบบางส่ายไปมาเป็นงูเลื้อย

“บอกมาซิแม่กวางน้อย เธอต้องการอะไร” ชายหนุ่มถามเสียงหวานนุ่ม เร่งเร้าให้หญิงสาวตอบรับความต้องการของเขาอย่างเร็วที่สุด

“คะ...คุณโมกข์... ได้โปรด...ช่วยกวาง...ด้วย...” หญิงสาวบอกเสียงขาดเป็นห้วงๆ สะโพกกลมมนส่ายไปมาตอบรับสัมผัสร้อนผ่าวที่แนบชิดกลีบกายอันอ่อนไหวรัวเร็ว เมื่อทนความเพลิงปรารถนาที่มันรุมเร้าโอบรอบเรือนกายไม่ได้

กายแกร่งเคลื่อนตัวขึ้นทาบร่างบอบบางตามเสียงเรียกร้อง ริมฝีปากหนาประทับจุมพิตหวานนุ่มให้ และเพื่อกักเก็บน้ำเสียงแห่งความเจ็บปวดจากที่เขาแทรกความแข็งแกร่งเข้าไปพำนักในกายนุ่มและอบอุ่น แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิด เมื่อกายแกร่งและร้อนผ่าวผ่านเข้าไปในดอกไม้บอบบาง

“อือ...” ขนิษฐาน้ำตาร่วง ทั้งอึดอัดและเจ็บแปลบจากกึ่งกลางเรือนกาย แล้วลามเลียไปทั่วทั้งร่าง จะขยับกายหนีก็ไม่ได้เมื่อถูกชายหนุ่มทาบทับไว้จนไม่มีที่ว่าง ทำได้เพียงแค่สองมือเล็กจิกและลากไปบนแผ่นหลังกว้าง น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกจากสองตา