“กลับไปนอนกันเถอะค่ะ เดี๋ยวตีญ่าจะตื่น”
นฤดีจับแขนสามี กระซิบเบาๆ หล่อนคิดว่าคงหูฝาดไปตอนได้ยินเสียงกรี๊ด หล่อนอาจตกอยู่ในภวังค์กึ่งตื่นกึ่งฝันก็ได้
“ครับ ไปนอนกันดีกว่า...”
เมื่อสามีหันมองมาด้วยดวงตาเป็นประกาย นฤดีก็หายใจติดขัด หล่อนตีแขนเขาเบาๆ ใบหน้าแดงซ่าน ไม่คิดว่าเขาจะคึกคักกลางดึกแบบนี้อีก เมื่อตอนหัวค่ำก็จัดไปหลายยกแล้วแท้ๆ
มือนุ่มถูกมือแข็งกระด้างจับจูงให้ออกจากห้องลูกสาวไปด้วยกัน ทว่านฤดีสังเกตเห็นว่าผ้าห่มนวมข้างๆ กฤติยามาโป่งๆ พองๆ พิกล หล่อนจึงละมือจากสามีเดินกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
พรึ่บ!
ผ้าห่มถูกตลบขึ้นทันควัน กฤติยาตกใจสะดุ้งลืมตาหันไปมองข้างกายหล่อนด้วยความเป็นวัวสันหลังหวะ
หากแต่ว่าทั้งลูกสาว แม่ และพ่อ กลับไม่เห็นอะไรตรงนั้นนอกจากหมอนข้างใบหนึ่งที่กำลังขยับไหวเพราะถูกกระชากผ้าห่มนวมที่คลุมมันออกไปด้วยความเร็ว
“มะ แม่ พ่อคะ” กฤติยาหันกลับมาแสร้งหยีตา ทำเสียงงัวเง
