“โอ..พวกท่านคงเป็นคนสกุลจางจากหมู่บ้านน่าหลางล่ะสิ คุณชายสามกำชับข้าไว้หลายวันแล้วว่าพวกท่านจะมา เวลานี้คุณชายไม่อยู่ จึงให้ข้าคอยอยู่ต้อนรับ ข้าผู้แซ่ถงคนส่วนใหญ่เรียกข้าว่าหลงจู๊ถง ให้ข้าเรียกท่านว่ากระไรเล่า"
“ข้าจางต้าฉวน ส่วนนี่บุตรชายข้าจางจื่อฉี เป็นหลานสาวของพวกเราที่ได้พบกับคุณชายสามเยี่ยโดยบังเอิญ นางบอกให้เรานำผักพวกนี้มาเสนอขายให้กับภัตตาคารจินหลงน่ะขอรับ หลงจู๊ถงลองดูก่อนว่าพอจะรับไว้ได้เท่าใด”
“เพ่ย..น้องชายบ้านจางเจ้ากล่าวอะไรกัน ผักเวลานี้มีเท่าใดข้าก็รับหมดนั่นล่ะ ภัตตาคารจินหลงของข้าแม้จะเพาะปลูกไว้เองบ้าง แต่ก็ขาดแคลนไม่พอขายมาโดยตลอดอยู่แล้ว อาหารจานผักของพวกเราต้องสั่งจองไว้ล่วงหน้าเชียวนากว่าจะได้กินสักจาน ไป ๆ ไปดูผักเหล่านั้นกันก่อน เจ้าตั้งราคามาเช่นไรเล่า”
จางต้าฉวนนำเอาคะน้า กะหล่ำปลี ผักกาดขาวและต้นหอม มา 4 ชนิดเท่านั้น หัวไชเท้านั้นคาดว่าคนในเมืองยังไม่รู้จั
