จางอู่เกินได้ยินเรื่องราวก็ยืดหลังตรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว หลายปีมานี้เขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหดหู่ใจมาโดยตลอด ตั้งแต่ข่าวการเสียชีวิตของบุตรชายคนที่สามและสะใภ้ ต่อมาก็ผลผลิตเสียหายสัตว์เลี้ยงล้มตายเป็นจำนวนมาก ออกจากเรือนแต่ละครั้งก็ทำเพียงไปขายที่นาออกไปทีละผืน
ความภาคภูมิใจในตัวเอง มันหายไปนานมากแล้วจนไม่อยากจะสู้หน้ากับผู้ใด เวลานี้ได้ยินว่าทั้งหมู่บ้านต่างก็รุมกันอิจฉาเขาที่มีบุตรหลานที่ดี หัวใจของเขาพองฟูจนหน้าแดงก่ำ แยกยิ้มออกมาอย่างโง่งมจนจางต้าฉวนต้องมาสะกิดแขนเขา จึงได้วางท่ากลับมาเป็นปกติ
“แค่กๆๆ .. อืมเรื่องวาสนานี่ข้ายอมรับ ลูกหลานข้าล้วนประเสริฐกันทุกคน ว่าแต่พวกเจ้าเล่า มาครั้งนี้ไม่ใช่แค่จะมากล่าวชื่นชมบุตรหลานของข้าเท่านั้นกระมัง” จางอู่เกินตอบรับคำชมอย่างไม่เกรงใจพร้อมถามสตรีทั้งสามคนกลับ
“โอย..พวกเราก็มาด้วยเรื่องผักเหล่านั้นน่ะสิ ข้าเห็นว่าเฟยอีส่งผักมาให้บ้านสกุลจางไม
