“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” ทุกคนจงใจประสานเสียง แอลเลยหายใจฟึดฟัดแล้วหันมาทางฉัน
เขาคงเอะใจและสงสัยพอสมควรนั่นแหละว่าพวกเราคุยอะไรกัน แต่ไม่มีใครบอก ทั้งผู้ชายสามคนนั้น รวมถึงฉันคนนี้ด้วย
กว่าฝนจะหยุดตกก็ปาไปช่วงสายของอีกวัน
ถึงไม่อยากกลับคอนโดฯ กับแอล แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ทุกหนทางล้วนกลับมาบรรจบด้วยเรื่องเดิมๆ และมันก็มักจะมีแอลอยู่ด้วยเสมอ
แล้วดูเหมือนว่าความเจ็บที่แอลได้รับจากคิม มันไม่ได้ทำให้เขาตอแยฉันน้อยลง กลับกัน นั่นทำให้เขาติดหนึบฉันยิ่งกว่ากาวตราช้างซะอีก
เหนื่อยชะมัด...
“สวัสดี”
เอ๊ะ...
ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันทีเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่หน้าห้องแอล... เหมือนเธอรอพวกเราได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่ใบหน้ากลับไม่มีร่องรอยของความหงุดหงิด
ยี่หวา?
“มาไม กลับไปเลยไป” แอลถอนหายใจใส่ยี่หวาอย่างเหนื่อยหน่าย ข้อมือฉันถูกคว้าไปกอบกำไว้ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้เพ
