ตอนที่ 11 พูดดี ๆ ก็ได้
“พี่คลาสคะไปกินข้าวกัน มีนจัดโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ “มีนตราเดินเข้ามาในห้องนอน หลังจากจัดจานอาหารเย็นเสร็จ ขณะที่คลาสสิกนั่งอยู่ปลายเตียงเล่นโทรศัพท์สวมใส่เพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว สีหน้าท่าทางแลดูหงุดหงิดกว่าทุกวัน
“ถอดชุดออก “เมินเฉยต่อคำชวนของคนน้องแล้วสั่งเสียงเข้ม ปราดตาขึ้นมองใบหน้าเรียวน่ารักแววตาดุดัน ทำเอาคนถูกมองใจสั่นระริกขึ้นมาทันทีโดยอัตโนมัติ
“ตอนนี้มีนตัวเหม็น อย่าเพิ่งทำเลยดีกว่านะ มีนว่าเราไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวอาหารเย็นหมดไม่อร่อยเอานะคะ “รู้ว่าคนพี่ต้องการทำอะไร จึงพยายามพูดโน้มน้าวให้คนพี่ยินยอม ประคับประคองสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด ทั้งที่ข้างในใจเต็มไปด้วยความประหม่ากับแววตาเยือกเย็นจนน่ากลัวของคนพี่ที่จ้องมองมาตาเขม็ง ไม่รู้ไปโมโหใครมา
“บอกให้ถอดก็ถอดซะ! เธออยู่สถานะไหนลืมไปแล้วหรือยังไง!”
มีนตราสะดุ้งตัวโหยงเมื่อคลาสสิกหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงขึ้
