ลงจากรถสาวเท้าตามบาทวิถีมาถึงหน้าโรงพยาบาล ในหัวยังคงคิดหาทางออก ก้าวยาวผ่านทางระหว่างตึกจนกระทั่งสวนทางกับแพทย์หนุ่ม รามิชมองตามเมื่อเห็นเธอไม่หยุดทักทายเหมือนเช่นเคย สีหน้าดูเคร่งเครียดกว่าทุกวัน
“คุณไอ”รามิชเรียกไว้ ไอรินทร์ชะงักเท้าหยุดแล้วหันกลับมามอง
“คุณหมอรามิช สวัสดีค่ะ”
“เป็นอะไรไปครับวันนี้ดูไม่สดชื่นเลย”
“พอดีทำงานเหนื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะ”แก้ตัวออกมา
“ทานอะไรมาหรือยังครับ?”มองใบหน้าหมอรามิชแล้วใจสั่นสะท้าน สีหน้าอ่อนโยนส่งมาทำเอาใจอ่อนยวบ อยากให้เขาช่วยเหลือเรื่องพ่อแต่ก็เกรงใจไม่กล้าเอ่ยปาก
“ทานเรียบร้อยแล้วค่ะ”ก้มหน้าหลบเลี่ยงสายตา
รามิชจ้องมองด้วยความไม่เข้าใจ มีบางอย่างให้ความรู้สึกแคลงใจ มือบางถูกจับไอรินทร์ชะงักมองเขาด้วยความตกใจ ก่อนร่างจะถูกฉุดให้เดินตามถึงมุมตึก
“หมอรามิชปล่อยไอก่อนนะคะ!”ร้องบอก รามิชได้สติรีบปล่อยมือออก
“ผมขอโทษนะครับ”ก้มศีรษะลงรู้สึกผิด
“ไม่เ
