กัดฟันข่มความอายเดินเข้าห้องน้ำในตัวห้องนอน ยืนมองร่างกายเปลือยเปล่าในกระจก คิดแล้วน่าละอายเธอจะทนได้ยังไงกัน หยาดน้ำตาเริ่ม่ไหลรินออกมา ท่องไว้ในใจเพื่อพ่อ
ร่างสูงเอนกายบนเตียงกว้างสุดท้ายความหยิ่งก็ไม่ได้ช่วยอะไร คิดจะเอาชนะคนอย่างเขายังเร็วไปร้อยปี พลิกกายไปมาเกือบครึ่งชั่วโมงเธอยังไม่ออกจากห้องน้ำ
“นี่... ถ้าชักช้าไปกว่านี้ฉันจะยกเลิกข้อตกลงเดี๋ยวนี้เลย ออกมาซะอย่าให้รำคาญ!”ตะโกนลั่นด้วยความหงุดหงิด
ร่างบางสะดุ้งค่อยๆ เปิดประตูก้าวออกมา ผ้าขนหนูเลยเข่าแค่คืบจนเห็นเรียวขาขาวเนียน เซย์เหลือบมองแสร้งทำเหมือนไม่สนใจ ไอรินทร์ยืนตัวงอด้วยความอับอายยกมือกอดตัวเองไว้แน่น
“ยืนทำซากอะไร ขึ้นมาบนเตียงสิ!”สั่งเสียงเข้ม
“คือฉัน...”เสียงสั่น น้ำตาเริ่มคลอ
“จะเอายังไงแน่!”
ข่มความกลัวย่างก้าวอย่างระแวดระวังถึงข้างเตียง อับอายเสียจนทำอะไรไม่ถูก ร่างกายสั่นสะท้านไปหมด
“ขึ้นมาสิ หรือจะให้อุ้ม หื
