ตอนที่ 4 สัญญา / ความลับ
582 คำ
บทที่ 4 สัญญา / ความลับ
“ แล้วเอาไงต่อ ” เขาถาม ฉันไหวตัวเงยหน้าขึ้นจ้องหน้าเขา แต่ท่อนล่างของเราทั้งคู่ยังเชื่อมต่อกันอยู่นะ
“ เราไม่รู้อะ เรื่องนี้ที่เกิดขึ้น เราอยากให้เป็นความลับมากกว่า” ที่ฉันพูดไปก็เพื่อตัวเองล้วนๆ ถ้าพ่อกับย่ารู้เข้า งานเข้าฉันแน่ๆ ฉันดันมอบครั้งแรกให้กับคนที่แอบชอบ แต่ไม่ได้มอบให้สามีในวันแต่งงาน
“ อืม ก็ดี เพราะเราก็มีแฟนแล้ว เราไม่อยากให้แฟนเสียใจที่เราทำอะไรแบบนี้ลงไป ” คำพูดเขาฟังแล้วมันสะกิดใจมาก เจ็บแหละ เพราะฉันไม่ใช่ตัวจริงของเขาสักหน่อย
“ อย่าคิดมากเลย เราทั้งคู่ไม่มีสติกันทั้งคู่เมื่อกี้อะ” ฉันพูด
“ เราขอโทษ ที่ไม่สามารถรับผิดชอบได้ ในสิ่งที่ทำลงไปนะ แต่ถ้ามิลินมีอะไรอยากให้เราช่วยก็บอกได้นะ เราเต็มใจช่วย ” เขาพูด
“ อืม เราสัญญาว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครรู้แน่นอน ” ฉันพูดทั้งที่ใจเจ็บ แต่มันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้อยู่แล้วในหมู่วัยรุ่น วัยอยากลอง
“ เราก็เหมือนกัน อย่าลืมไปหายาคุมกินนะ เมื่อกี้เราปล่อยข้างในทุกครั้งเลย ” เขาพูดจบ ฉันก็เพิ่งนึกอาย รีบเอาบราสีสดลงบดบัฃสองเต้าอวบแล้วกระชากเสื้อลงมาปิดทับ ไม่แค่นั้นก็รีบลุกจากเขาทันทีแต่...ขา กลับสั่น ดีที่เขารับไว้ได้ทัน
“ เป็นอะไรหรือเปล่า? ” เขาถาม
“ ขาสั่น แล้วมันก็เจ็บจี๊ดตรงนั้นด้วยอะ ” ฉันพูดไปตามความจริง
“ กลับถึงบ้านอย่าลืมกินยาแก้ปวดนะ เดี๋ยวเราอุ้มมิลินไปที่ไฟสว่างๆ แล้วมิลินค่อยลงเดินเองนะ หรือจะให้เราไปส่งที่บ้านไหม ”
“ ก็ได้ เดี๋ยวถ้าเจอพ่อจะซวยเอา ” ฉันพูด มันก็คือความจริงหนึ่งอย่าง กลัวพ่อจะซักถามว่าทำไมถึงเดินแบบนั้น และอีกอย่างอยากกอดเขาสักครั้ง ฉันรู้ว่าเขาต้องมากับรถมอเตอร์ไซค์แน่ๆ
เราทั้งคู่เดินมา ไม่ค่อยมีใครสนใจ เพราะพวกเขาหันไปสนใจดนตรีมากกว่า ฉันกับเขาก็รีบขึ้นรถบึ่งกลับบ้านทันที
ระหว่างที่นั่งซ้อนท้ายเขา ฉันก็นั่งแบบเรียบร้อยหน่อยเพราะใส่กระโปรง มือหนึ่งกอดเอวเขา ค่อยๆ โอนหัวไปซบหลังเขาด้วย ทำไปอย่างถือวิสาสะ เอาเถอะมันก็แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้ว ต่อไปเจอหน้ากันก็ไม่รู้จะได้คุยกันอีกไหม!
“ ขอบใจนะที่มาส่ง ” เขาจอดรถแล้วดับเครื่องที่หน้าบ้านฉัน
“ อืม อย่าลืมนะ ถ้ามีอะไรก็บอกเราได้ เราเต็มใจช่วย ”
“ อื้ม ~ ” ฉันตอบ แล้วหันหลังค่อยๆ เดินช้าๆ เข้าบ้านไป และโชคดีที่แม่อะนอนไว
โอ๊ยย อูยย เจ็บเป็นบ้าเลย ไม่คิดเลยว่าสิ่งนี้หมู่วัยรุ่นชอบกัน เจ็บจะตาย แต่…ตอนนั้นทำไมฉันถึงต้องการมากขนาดนั้นด้วยล่ะ
จู่ๆ ในหัวก็ผุดภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดไม่นานขึ้น ฉันจำได้บางตอน ก็เบล่อๆ ตอนนั้นแต่ฉันดูมีความสุขมาก สรุปเป็นคนร่านปะเนี่ย
❤️________❤️
นามปากกา ธัญญวรินทร์
- ผู้เขียน
