ตอนที่ 01 ทำแผล
999 คำ
EP01 1/5
.
.
.
“ขออนุญาตครับ”
“ไปไหนมาล่ะคิม”
“พอดีผมพึ่งไปห้องสมุดมา…ขอโทษด้วยนะครับที่เข้าช้า”
“เอาเถอะ…ไปนั่งได้แล้ว” สิ้นเสียงของอาจารย์นทีรินร่างหนาก็หย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้หลังห้องตัวประจำ ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ที่มองมาด้วยความแปลกใจ…
หลายนาทีก่อนหน้านี้…
ในขณะที่คิมกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากที่กลับจากห้องสมุด ประตูห้องน้ำชายก็ถูกปิดพร้อมกับมีร่างของผู้หญิงสามคนเดินเข้ามาเพื่อจะหาเรื่องเหมือนทุกครั้ง ทวาที่ผ่านมาเขากลับไม่ได้ตอบโต้และเลือกที่จะเมินเฉย
“เห้ย…พวกแกออกไปก่อน”
“กูรอบนห้องนะ”
“อือ…กูอยากคุยอะไรเป็นการส่วนตัวกับคิมนิดหน่อย”
“?” คิมขมวดคิ้วมองไปที่ร่างของขนุนด้วยใบหน้าฉายแววสงสัย ก่อนที่ร่างของเธอจะเดินย่างกรายเข้ามาหาแล้วยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ใบหู
“กลัวหรอ…เราไม่ได้จะมาแกล้งสักหน่อยแค่มีอะไรอยากคุยด้วย ช่วยตามเราออกมาหน่อยนะ…”
“ขนุนมีอะไรจะคุยกับเรา?”
“เรื่องติวหนังสือหน่ะ เห็นว่านายเรียนเก่งจนกลายเป็นลูกรักของอาจารย์นิ เราเลยอยากรู้วิธี…”
“อื้อ…” ใบหน้าไร้เดียงสาพยักตอบแล้วเดินตามขนุนออกมาจากห้องน้ำ ไม่นานก็มาหยุดบริเวณตู้ล็อกเกอร์เรียงรายกันจำนวนมาก ซึ่งจำกัดเวลาเข้าเฉพาะมีเรียนหากทำผิดกฏก็จะถูกลงโทษ และตรงนี้ก็ปลอดกล้องวงจรปิดเพื่อเซฟตัวของนักเรียนหญิง…
“ทำไมเรามาคุยกันที่นี้ล่ะ”
“…เปล่าหรอก เราไม่ได้พานายมาคุยเรื่องนี้”
“ทำอะไร…ขนุน?”
“แค่อยากรู้นิดหน่อย ว่าผู้ชายแบบนายมีอารมณ์เป็นกับเขาไหม” มือเรียวค่อยๆ ปลดเข็มขัดออกจากเอวสอบ แล้วไล่ฝ่ามือลูบตามแก่นกายใหญ่ด้วยรอยยิ้มนึกสนุก เธออยากแกล้งให้คิมมีอารมณ์แล้วปล่อยให้โด่ชันเนื้อผ้าขึ้นมาอย่างน่าอาย…
“ขนุน…อย่าทำแบบนี้เลยนะ”
“ทำไมหรอ…อ่อ…นายคงตายด้านไปแล้วสินะ”
“…”
“ถามจริงเถอะ ช่วยตัวเองเป็นยัง?” สายตาชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเลื่อนลงมาจนหยุดที่มือเรียว มือหนาจับข้อมือเล็กออกแล้วดึงเข็มขัดออกจากเอวก่อนจะรูดซิปลงแล้วเปลี่ยนเป็นผลักร่างขนุนอยู่ใต้ร่างแทน…
“เราไม่ค่อยชอบช่วยตัวเองสักเท่าไหร่…ถ้ามีอารมณ์ก็จับเย็x”
“อื้อ?!”
“…” ใบหน้าหล่อซุกเข้าที่ลำคอขาวเนียนแล้วดูดคอเธออย่างรุนแรง จนความรู้สึกเหมือนถูกกัดเน้นๆ ที่เนื้อเนียนทำให้ร่างกายสะดุ้งตกใจดวงตาเบิกกว้าง แค่ดูดคอก็รับรู้แล้วว่าอารมณ์ทางเพศของผู้ชายคนนี้อันตรายกว่าคนทั่วไปขนาดไหน…
.
.
ปัจจุบัน…
ตึก ตึก ตึก ตึก…
ในช่วงเย็นของวันบนถนนซอยเข้าบ้านร่างของชายหนุ่มที่กำลังเดินเสียบหูฟังก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรับรู้ถึงการตามมาของใครบางคน…
ปึก!
ร่างหนาทรุดลงกับพื้นเมื่อถูกไม้เบสบอลทุบเข้าที่ท้ายทอยอย่างแรง พอหันกลับไปมองก็พบเข้ากับผู้ชายสี่คนสวมชุดดำอำพรางหน้า ในวินาทีต่อมาชายหนุ่มก็ถูกลากไปยังโพรงหญ้าในที่มืดร่างกายถูกรุมกระทืบจนแทบหมดเรี่ยวแรง…
“พอแล้วเดี๋ยวมันตาย”
“ปล่อยมันไว้แบบนี้จะดีหรอ”
“ยังไม่ถึงเวลาตายของมัน ไปเถอะ…” คนร้ายตกลงกันแล้วเดินออกมาจากโพรงหญ้ารีบวิ่งออกไปจากถนนเส้นเงียบสงัดแห่งนี้ คิมทิ้งตัวนอนลงกับพื้นหญ้าแล้วเหยียดยิ้มออกมา กลิ่นเลือดจากการถูกรุมทำร้ายลอยคละคลุ้งแตะปลายจมูก…
“ทำไปเถอะ…เดี๋ยวก็หมดโอกาสแล้ว” พูดเพียงเท่านั้นชายหนุ่มก็ตะเกียกตะกายออกมาจากโพรงหญ้า จนหมดเรี่ยวแรงทิ้งตัวลงบนถนน…
“น้อง? …” จีเซล ที่พึ่งเดินเอาขยะมาทิ้งหน้าบ้านเหลือบเห็นร่างกายสภาพยับเยินของคิม เธอทิ้งขยะแล้วเข้ามาพยุงคนตัวโตเข้ามาในบ้านหากไปส่งโรงพยาบาลตอนนี้คงตายก่อนพอดี…
“ค่อยๆ …”
ฟึบ!
“เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”
“ครับ”
“น้องชื่ออะไร พี่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ไม่กี่วันนี้เอง”
“…”
“คงเจ็บอยู่เดี๋ยวค่อยตอบก็ได้” จีเซลพูดเองเออเองแล้วหยิบกล่องปฐมพยาบาลกล่องใหญ่ออกมาวางไว้บนโต๊ะ เธอหย่อนตัวนั่งลงข้างร่างหนาแล้วเริ่มทำแผลให้ทีละขั้นตอน…
“ผมตอบได้ครับ…”
“ว่ามาสิคะ”
“ผม…คิม”
“แล้วน้องคิมไปโดนอะไรมา โดนคนทำร้ายมารึเปล่า” มือเรียวค่อยๆ เช็ดคราบเลือดบนใบหน้าหล่อเหลาออก สายตาทอประกายอ่อนโยน ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะไล่สายตามองใบหน้าหวานไม่ได้ แต่พอไล่ลงมาเรื่อยๆ กลับหยุดที่คอเสื้อของเธอซึ่งเปิดออกจนเห็นร่องอกใหญ่…
“คนเขาชอบแกล้งผม…”
“หัดสู้คนบ้างสิ ส่วนแว่นพี่ขอถอดออกก่อนนะพังหมดแล้ว”
“ได้ครับ…” คิมพยักหน้าตอบ มือเอื้อมไปจับคอเสื้อดึงขึ้น ทันใดที่จีเซลวางแว่นลงข้างโคมไฟสีเหลืองที่ให้ความสว่างในห้องโถงเพียงตัวเดียวท่ามกลางความมืด สายตาก็หยุดมองที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างลืมตัว…
“คอเสื้อพี่…”
“จีเซลค่ะ พี่ชื่อจีเซล”
“พี่อยู่บ้านคนเดียวหรอครับ”
“ใช่ค่ะ…พ่อแม่พี่เสียตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ส่วนแฟนก็…ยังไม่มีเลย” จีเซลเอ่ยตอบแล้วหยิบผ้ามาติดแผลบนใบหน้าให้คิม มือเรียวค่อยๆ จับท่อนแขนที่มีรอยฟกช้ำขึ้นเพื่อจะทำแผลต่อ…
“พี่ครับ”
“คะ?”
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นค้างกับพี่สักคืนได้มั้ย…พี่เหงา”
.
.
.
พี่จีจะล่อน้องแบบนี้ไม่ได้นะคะ?
ใครเอ่ยกำลังจะซวยยย
- ผู้เขียน
