EPISODE 1 :: หาจนเจอ
1145 คำ
.
ท่ามกลางห้องที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงพัดลมจากเพดานเท่านั้นที่ได้ยิน เด็กชายวัย 12 ขวบเดินเข้ามาในห้องด้วยอาการเนื้อตัวสั่นเทา สายตากลมโตน่ารักม่านตาลู่สั่นไหวไปมาพยายามมองหาร่างใครสักคน
มีเพียงปลายเท้าสีขาวซีดที่โผล่ให้เห็น เด็กชายคนนั้นรีบวิ่งไปทันทีก่อนจะพบร่างของหญิงสาวที่นอนจมกองเลือดมีดปลักกลางอกนอนตายตาไม่หลับ
"พี่แฟร์.."
เด็กชายคนนั้นพยายามจะเปล่งเสียงออกมาแต่เหมือนโดนเข็มนับพันทิ่มแทงหัวใจ..ด้วยวัยแค่นี้กลับต้องมาเจอภาพที่หน้าสยดสยองยิ่งนัก
มือเล็กอันสั่นเทาเอื้อมไปข้างหน้าช้าๆก่อนจะดึงมือออกและหวังว่าคนตรงหน้าจะฟื้นขึ้นมา ...แต่ทุกอย่างกลับนิ่งสนิทไม่มีเสียงอะไรตอบสนองเด็กชายคนนั้นได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นจนแทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้
"ชาลีออกมาลูก.."
"แม่ฮะ..ฮึก..พี่แฟร์.."
"ป๊าเอาลูกออกไปก่อนเร็ว"
"พะ..พี่ชายฮะ..พี่แฟร์ตายแล้ว.."
"พี่รู้.."
พี่ชายที่เด็กคนนั้นเรียกร้องไห้น้ำตาอาบสองแก้มและคนที่ตายก็คือแฟนของเขานั่นเอง..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันมันเกิดขึ้นเร็วจนตั้งตัวและหายใจแทบจะไม่ทัน
"แฟร์.. อย่าทิ้งผมไป!"
ผู้ชายวัยทำงานสูงโปร่งร้องห่มร้องไห้และกอดศพผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ไม่ห่าง เหมือนจะขาดใจดุจดั่งหัวใจมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆที่เห็นคนรักของตนเองจากไปไม่มีวันหวนคืน
"ม๊าชาลีกลัวฮะ.."
"ไม่ต้องกลัวนะลูก"
เด็กชายตัวเล็กร้องไห้สะอื้นด้วยความร่ำไห้เมื่อพี่สาวที่ตนรักจากไป...ทั้งๆที่กำลังจะมีงานวิวาห์ในเร็ววันนี้ความตายก็มาพรากเธอจากไป..
ท่ามกลางเสียงสะอื้นไห้ของแขกในงานศพเต็มไปด้วยความโศกเศร้า มีเพียงเด็กผู้ชายวัย 18 ปีที่ยืนสวมแมสสีดำพร้อมหมวกแก็ปสีดำยืนมองอยู่ห่างๆมือหนากำหมัดแน่น
เหมือนต้องการจะล้างแค้น...
GAME ON
.
.
.
.
.
กริ๊งงงงง! ! !
"อ่า! นาฬิกาบ้า.."
ผมชาลีฮะ ตัวคนเดียวมาตั้งแต่อายุ 13 ปีผมไม่อยากจะพูดถึงเรื่องครอบครัวในตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมือนชีวิตของผมเจอมรสุมร้ายแรงเจอคลื่นสาดซัดกระหน่ำถาโถมเข้ามา คนที่ผมรักทุกคนจากผมขึ้นสวรรค์กันไปหมดไม่รู้ทำไม หรือผมมันตัวซวยอย่างที่คนอื่นเขาว่า..
พออายุ 15 ผมก็ต้องทำงานเล็กๆน้อยๆทำเองบ้างตอนนี้ผมยังมีเงินที่ป๊ากับม๊าทิ้งไว้ในบัญชีให้บ้างมันเลยพอที่จะส่งตัวผมเรียนจนจะจบไฮสคูล
หัวใจผมเหน็บหนาวเกินกว่าที่คนอื่นจะรับรู้ การต้องใช้ชีวิตท่ามกลางคนอื่นที่ไม่มีใครเข้าใจเรา.. การใช้ชีวิตที่ต้องต่อสู้เพียงลำพังมันเหน็บหนาวหัวใจมากจริงๆ
ผมแค่หวังว่าสักวันนึงถ้าผมเงยหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบนครอบครัวของผมก็จะมองลงมาและให้กำลังใจผมเหมือนกัน..
"ข้าวกะเพราที่สั่งได้แล้วครับ"
"นี่จ้ะ"
"ขอบคุณครับ"
ตอนนี้ผมบริการรับส่งข้าวกล่องถึงหน้าบ้านช่วยป้าที่หน้าปากซอยถึงมันจะได้วันไม่กี่ร้อย แต่มันก็ยังดีกว่าที่ผมออกไปทำงานไกลบ้าน ตอนนี้ผมต้องประหยัดเก็บเงินส่งตัวเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ก่อน
"ป้าแอ๋วฮะ เดี๋ยวผมนวดให้"
"เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะชาลี.."
"แค่นี้เองชาลีไม่เหนื่อยหรอก ว่าแต่อาการปวดเข่าป้าดีขึ้นหรือยังฮะ"
"ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวมันก็หาย"
ป้าแอ๋วเป็นป้าร้านอาหารตามสั่งผมเคารพท่านเหมือนแม่แท้ๆ ป้าแอ๋วใจดีเหมือนแม่ของผมเลย แม่ผมใจดีมากแล้วก็สวยมากด้วย >"ในที่สุดก็เจอกันจนได้.."
ผมขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจผู้ชายตรงหน้าเขาพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่เจอผมงั้นเหรอ ผมคิดว่าเราพึ่งเคยเจอกันครั้งแรกซะอีกแล้วดูท่าทางเขาคงจะอายุมากกว่าผมหลายปี
"เราเคยเจอกันด้วยเหรอฮะ.."
"ใช่"
"ตะ..ตอนไหนเหรอฮะ ไม่เห็นจำได้เลยพอดีว่าผมความจำไม่ค่อยดี.."
"ไม่ต้องห่วงเราได้เจอกันอีกนาน หึ!"
"แล้วคุณชื่ออะไรเหรอฮะทำไมถึงรู้จักผม"
"ฉันชื่อ.."
"ชื่อ ?"
"ฟ่าง"
...
...
...
- ผู้เขียน
