สถานะไร้ชื่อเรียก
1284 คำ
รถหรูจอดเทียบอยู่ที่ลานสำหรับจอดรถ หน้าคอนโดฯ ของแคทเทอรีน เธอได้รับสายจากเจ้าของรถคันนี้ตั้งแต่เช้า ว่าจะมารอรับเช้าวันนี้ แคทเทอรีพยายามปฏิเสธแล้วแต่เขาก็ไม่ยอม ยืนยันว่าจะมารับให้ได้ สุดท้ายจึงต้องยอม
“มาแต่เช้าเชียวนะคะ” สาวสวยเอ่ยทักเมื่อขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว กล่องขนาดเล็กสีชมพูผูกโบว์สีขาวยื่นให้กับเธอ แคทเทอรีนก้มมองที่กล่องก่อนจะเงยหน้ามองคนที่มอบให้ “อะไรคะ?”
“ของขวัญวันครบรอบ ที่ผมตามจีบคุณครบปีแล้วไง” เพทายเอ่ยก่อนจะเปรยยิ้มให้กับเธอ หญิงสาวไม่ได้รับกล่องของขวัญนี้ เธอกลัวจะเป็นของมีราคา อีกอย่างเมื่อวานก็ได้ดอกไม้แล้ว
“ฉัน...”
“รับไว้เถอะนะครับ เมื่อวานผมก็ไม่ได้เอาดอกไม้มาให้คุณด้วยตัวเอง รู้สึกเหมือนยังไม่ได้ให้อะไรคุณเลยวันสำคัญแท้ๆ” สุดท้ายมือเรียวก็ต้องรับกล่องของขวัญไปเปิดดู ข้างในเป็นสร้อยคอทองคำขาว ห้อยจี้รูปหัวใจประดับด้วยเพทายน้ำงาม
“มันมากไปหรือเปล่าคะ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” แคทเทอรีนหันไปถามเจ้าของสร้อยเส้น เขาเพียงแค่ยิ้มแล้วสั่นหน้าให้กับเธอ
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะใจอ่อนสักทีละครับ ผมไม่เคยตามจีบใครเป็นปีๆ แบบนี้เลยนะ”
“ฉันไม่ได้บังคับคุณสักหน่อย ถ้าเบื่อแล้วก็เลิกจีบไปสิ”
“ถ้าผมเกจีบคุณจริงๆ แล้วจะมาเสียดายทีหลังไม่ได้นะ” คำพูดที่เหมือนจะไม่ได้คิดจริงจังอะไรของเพทาย ทำให้คนฟังรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก นั่นสินะเขาตามจีบเธออย่างจริงจังมานานนับปี ไหนจะก่อนหน้านี้ที่พูดทีเล่นทีจริงมาอีกตั้งเท่าไร ถ้าอยู่ๆ เขาเลิกชอบเธอไปจริงๆ คงรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปแน่
พอคิดอย่างนั้นความกลัวก็ทำให้แคทเทอรีนแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน จนเพทายที่เห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปนานจึงได้หันมามองและเห็นเข้า
“ผมล้อเล่นน่า ผมจะจีบคุณไปเรื่อยๆ จนกว่าจะใจอ่อนยอมเป็นแฟนกับผมโน่นแหละ”
"ฉันก็ยังไม่ำด้พูดอะไรสักหน่อย" เมื่อรู้สึกว่าเพทาย จะรู้ทันความคิดของตัวเอง แคทเทอรีนจึงได้รีบพูดขึ้นพร้อมกับสลัดสีหน้าเป็นกังวลทิ้งไป
หลังจากที่ส่งแคทเทอรีนถึงที่ทำงานเรียบร้อยแล้ว เพทายก็แยกไปที่บริษัทของเขา โดยได้นัดกับหญิงสาวเอาไว้ว่าจะมารับหลังเวลาเลิกงาน เพื่อไปทานมื้อเย็นฉลองครบรอบ 1 ปีด้วยกัน
แม้ว่าวันครบรอบจะเป็นเพียงครบรอบที่เขาจีบเธอก็ตาม
"เป็นไงบ้างวะผู้หญิงที่แม่มึงจับคู่ให้คนล่าสุด" เชสต์ที่รู้เรื่องของเพทาย ว่าเมื่อวานนี้เขาหายไปไหน มารอฟังคำบอกเล่าของเพื่อน โดยหวังว่าอาจจะได้ของเล่นชิ้นใหม่
เพราะมีหลายคนที่ไม่ได้ไปต่อกับเพทาย แต่ได้มาสานสัมพันธ์ระยะเวลาสั้นๆ กับเขา
"คนนี้ก็...น่าสนใจอยู่นะ" เมื่อย้อนนึกถึงรสรินเพทายรู้สึกว่าตัวเองมีความรู้สึกสนใจในตัวเธออยู่บ้าง ซึ่งไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ
แม้แต่เชสต์เองก็รู้สึกได้เช่นกัน จากการมองแววตาของเพื่อนที่พูดถึงผู้หญิงคนนี้
"อ้าว แล้วคุณแมวเหมียวล่ะ" เพื่อนทุกคนต่างรู้ดีว่า เพทายพอใจในตัวผู้หญิงคนนี้มากเป็นพิเศษ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เสียเวลาตามจีบเธออยู่นาน
"ไม่รู้ว่ะ กูจีบเขามาเป็นปีแล้วนะ ยังไม่มีทีท่าจะใจอ่อนกับกูเลย" เพทายว่า เขานั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน พลางเอื้อมมือไปหยิบเอาเอกสารออกมาเปิดดู
"ไม่ใช่ว่าเจอคนที่ถูกใจคนใหม่ ก็เลยทำท่าจะยอมแพ้กับคนเก่าหรอกเหรอ"
"คนใหม่คนเก่าอะไรของมึง กับเคทกูก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา กับคุณรสกูก็เพิ่งรู้จักกัน" เชสต์บึนปากใส่คนพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปจ้องเพื่อนสนิทของตัวเอง
"แล้วถ้า...ทั้งสองคนดันตกลงพร้อมกัน มึงจะเลือกใคร"
"อะไร? กับเคทกูจีบและรอคำตอบอยู่ ส่วนคุณรสกูยังไม่ได้เริ่มทำความรู้จักอะไรเลย เขาก็ดูไม่ได้สนใจอะไรกูด้วย"
"อ๋ออย่างนี้นี่เอง" เชสต์จับทางได้ทันที ว่าทำไมผู้หญิงที่ชื่อรสคนนี้ ถึงได้มีความน่าสนใจในสายตาของเพทาย
นั่นก็เพราะว่าเพื่อนของเขา ชอบผู้หญิงที่ดูจะได้มายากๆ เหมือนกับแคทเทอรีนที่เพทายเฝ้าตามจีบมานานเป็นปีๆ
"อย่างนี้ อย่างไหน อะไรของมึงวะ"
"ก็ผู้ชายอย่างมึงอ่ะ ชอบความท้าทาย ก่อนที่มึงจะชอบคุณเคท มันก็เริ่มมาจากที่เขาดูจะไม่สนใจมึงไม่ใช่เหรอ" เพทายก้มหน้าลงมองเอกสารบนโต๊ะทำงาน แล้วปล่อยผ่านคำพูดของเพื่อน แต่ในใจก็แอบสับสนไม่น้อย เพราะสิ่งที่เชสต์พูดมานั้นเป็นความจริงทั้งสิ้น
"แล้วนี่มึงไม่มีงานมีการทำหรือไง มาทำอะไรแต่เช้า" แต่เพียงครู่หนึ่งเพท่ยก็เงยหน้ากลับมาถามหนุ่มหล่อหน้าฝรั่ง ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่
คนถูกถามยักไหล่ งานของเขาไม่จำเป็นต้องมีเวลาเข้าออกอยู่แล้ว อยากทำตอนไหนก็ค่อยไปทำ เป็นเรื่องปกติที่เพทายก็รู้ดี
"กูคิดว่าจะได้ของเล่นใหม่เฉยๆ ไม่คิดว่ามึงจะสนใจเขา สงสัยจะมาเสียเที่ยวซะแล้ว" เชสต์แกล้งว่า
"หาเอาเองบ้างสิวะ จะมารับจบจากกูอย่างเดียวเลยหรือไง" พอพูดไปแบบนั้น เพทายก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เชสต์ไม่เคยมีท่าทีอยากจะรับช่วงแคทเทอรีนต่จากเขาเลย ทั้งที่เธอก็เป็นเป้าหมายของเขาเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เชสต์เคยรับไป
"งั้นกูกลับละ เสียเวลาฉิบหาย" ร่างสูงโปร่งหยัดตัวลุกยืนขึ้น เขาก้าวออกไปจากโต๊ะทำงานของเพท่ยได้เพียงไม่ถึงสามก้าว ก็หยุดแล้วหันกลับมาถามเจ้าของห้อง
"สั่งกาแฟไหม ว่าจะแวะไปกินสักแก้ว"
"ไม่ล่ะ อยากกินเดี๋ยวกูไปสั่งเอง นั่นร้านกู" เขาตอบกลับโดยที่สายตายังก้มมองเอกสารบนโต๊ะ เชสต์จึงเดินออกจากห้องทำงานไป
เพทายเงยหน้ามองบานประตูที่เพิ่งปิดลง ไม่รู้ว่าเขาคิดมากเกินไป หรือกำลังสับสนเรื่องรสริน ถึงได้รู้สึกหึงหวงเชสต์กับแคทเทอรีนขึ้นมา
อันที่จริงถ้านึกย้อนไปดีๆ สองคนนี้ก็ถือว่าสนิทกันในระดับหนึ่ง และแคทเทอรีนก็จัดว่าเป็นสเป็กของเชสต์เสียด้วย ที่เขาไม่ออกตัวจีบก็อาจจะเพราะก้าวช้ากง่าเพทายไปเสียแล้ว
หรือไม่ที่แคทเทอรีนไม่ตอบรับความสัมพันธ์กับเขาสักที ก็อาจจะเป็นเพราะเชสต์
ชายหนุ่มวางปากกางในมือลง แล้วยกมือขึ้นมากุมศีรษะแล้วออกแรงกดเล็กน้อย เพื่อบรรเทาความปวด 'มึงคิดมากไปแล้วมั้งไอ้เพทาย' เขาคิดกับตัวเองในใจ
- ผู้เขียน
