เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
เพทายกับเชสต์ไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก ต่างฝ่ายต่างนั่งเงียบคนละมุม เพื่อรอเวลาที่แคทเธอรีนจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง “หน้าตามึงดูเพลียๆ นะไอ้เพทาย กลับไปนอนพักก่อนก็ได้ ถ้าคุณแคทฟื้นแล้วกูจะบอกเธอให้ ว่ามึงมาเยี่ยมแล้ว” เชสต์พูดขึ้น “ไม่ต้อง มาแล้วก็ต้องอยู่ให้ได้เจอ มึงนั่นแหละ...เฝ้าแคทมาทั้งคืนแล้วไม่ใช่หรือไง กลับไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวกูดูต่อเอง” เพทายตอบอย่างไม่ยอม “กูคุยกับคุณแคทแล้ว เธอจะจ้างพยาบาลเฝ้าไข้ กูอยู่รอพยาบาลมา เดี๋ยวก็จะกลับแล้ว” เพทายรู้สึกไม่พอใจเลย ที่เชสต์ได้จัดการทุกอย่างทั้งหมด แต่ก็เข้าใจเพราะตัวเองมัวไปทำเรื่องบัดสีอยู่กับคนอื่น “ยังไงกูก็ขอบคุณมากนะ ที่จัดการทุกอย่างให้หมดเลย” “ก็ทำเพื่อคุณแคท ยังไงเธอก็เป็นเหมือนเพื่อนของกูคนหนึ่ง” เพทายมองหน้าคนพูด เขาค่อนข้างจะมั่นใจว่าเชสต์คิดกับแคทเธอรีนมากกว่านั้น แต่แค่รอเวลาที่เขาจะเบื่อแล้วเขี่ยเธอทิ้ง เสียงไอของหญิงสาวที่น