5

320 คำ
"ห๊ะ ท่านอ๋อง" "ท่านอ๋องมา องค์ชาย" "คารวะ อ๋องเจียอี" "คารวะอ๋องเจียอี" อ๋องเจียอี มาทำไมตอนนี้ หรือว่า ไม่นะ คงไม่ได้ยินที่ข้าพูดเมื่อกี้ "ข้าซื้อตัวนางจากองค์ชาย แล้ว" "แม่นางซูมี่ ท่านอ๋องถามเจ้า" "เพคะ " "ในเมื่อนางเป็นคนของข้า พวกเจ้าก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับนาง " "อืม" ด้วยคำถามของของท่านอ๋อง ทำให้องค์ชายจางหมิ่นโกรธเคืองในตัวนาง ที่แม้ตอนนี้นางก็มีท่านอ๋องหนุนหลัง "ไปกันเถอะ" "ห๊ะ เรียกข้าหรือ" "เจ้านั่นแหละ" อ๋องเจียอี เมื่อเห็นนางไม่กล้าเข้ามาหาตน จึงกระชากตัวเข้ามา แต่มันเกิดเป็นภาพที่ทั้งคู่สวมกอดกัน และพานางเหมาะกลับไป ด้วยการใช้วิชาตัวเบา จากที่ชุลมุนวุ่นวายเมื่อกี้ ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับและขายของกันต่อไป ตำหนักอ๋องเจียอี "ว้าววว เยี่ยมไปเลย" "เป็นไง" "เป็นไง " "วิชาตัวเบาของข้า" "นิ่งและเบายังก้อนเมฆ นี่ครั้งแรกของข้าเลย " "ข้าช่วยเจ้าสองครั้ง" "ขอบพระทัยฝ่าบาท" "เจ้าจะตอบแทนข้ายังไง " "ตอบแทน" "ใช่ตอบแทน" "ข้าไม่มีเงิน" "ข้าไม่ต้องการเงิน " "ท่านอ๋อง ท่านต้องการอะไรพูดมาตรงๆ ดีกว่า " "กอด" "อะไรนะ" "เข้ามากอดข้าสิ" ด้วยท่าทางลังเลของนาง ไม่ทันใจเขา เขาจึงกระชากแขนนางเข้ามากอด "ครั้งที่หนึ่ง" "ครั้งที่หนึ่ง หมายความว่าอะไร นี่ต้องมีครั้งที่สองหรือไง " ว่าแล้วท่านอ๋อง จึงปล่อยนางเดินไป เธออยากจะถามเขาให้แน่ใจ แต่ "องค์หญิง ข้าจะนำอาหารมื้อเย็นไปส่ง" "อืม" "ของที่ท่านลืมที่ตลาดข้าจะนำคนไปเอา " "ลืมที่ตลาด ตายล่ะ ข้าลืมสหายของข้า " "เมื่อไร องค์หญิง จะมารับตัวพวกเรานะ ข้าหิวแล้ว " "นั่นสิ ข้าด้วย"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม