Episode 2
1257 คำ
Episode 2
"ซินอี๋ เธอกวาดพื้นยังไงเนี่ยยังสกปรกอยู่เลย!" แม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยเสียงดังใส่ฉันเมื่อเห็นว่าฉันกวาดพื้นไม่สะอาดทั้งๆที่ฉันกวาดสะอาดไปแล้วแท้ๆ แต่เป็นฝีมือแม่เลี้ยงใจร้ายไงละที่มันทำให้สกปรก
"ตรงนั้นหนูกวาดสะอาดแล้วนะคะ... แต่เพราะคุณแม่นั่นแหละค่ะที่มาเหยียบ แถมยังใส่รองเท้าเข้ามาในบ้านอีกด้วย" ฉันบอกออกมาตามตรงขณะที่ตัวเองถือไม้กวาดอยู่ ถ้าทำได้ฉันก็อยากจะเอาไม้กวาดฟาดหัวยัยแม่เลี้ยงใจร้ายให้ตายๆไปเลย แต่ฉันทำไม่ได้ เพราะฉันเป็นตัวเอกผู้น่ารักของนิยายเรื่องนี้ไง ต้องทำตัวน่าสงสารเข้าไว้!
ก็ได้แต่คิดละนะ... ความจริงก็ขัดขืนไม่ได้ เฮ้อ....
"ใครสนละ ฉันจะใส่รองเท้าเดินในบ้านมันก็เรื่องของฉัน ส่วนเธอก็มีหน้าที่ทำความสะอาดก็ทำไปให้มันสะอาดๆ" แม่เลี้ยงเอ่ยบ่นด้วยท่าทีที่ไม่พอใจก่อนจะวางถุงช็อปปิ้งทั้งหมดไว้บนโต๊ะที่ว่างอยู่
โห... เธอกับลูกของเธอไปช็อปปิ้งมา น่าจะหมดหลายบาทอยู่นะเนี่ย ถ้าให้เดาก็น่าจะหลายหมื่นเลยทีเดียว แถมไม่ได้ซื้อมาน้อยๆอีกต่างหาก ไหนบอกว่าบ้านนี้จะไม่มีเงินเหลือใช้แล้วไงวะ ที่แท้เหตุผลเลิกจ้างแม่บ้านกับคนสวยก็เพราะว่าจะเอาเงินมาเปย์ตัวเองนี่เอง เข้าใจละ
"คุณแม่ซื้อของเยอะขนาดนี้ ไม่หมดเงินแย่เหรอคะ?" ฉันเอ่ยถามพลางเหลือบมองอิงฟ้าที่นั่งลงบนโซฟาและเธอก็จ้องเข้าไปที่นิ้วมือของเธอ เธอเพิ่งทำเล็บมานี่เอง สวยใช้ได้ ฉันก็อยากจะทำมั่งจัง แต่เสียอย่างเดียวคือต้องคอยทำความสะอาด ถ้าเกิดทำละก็เล็บพวกนั้นก็คงจะพังแหงๆ
"หมดเงิน? เหอะ บ้านเรามีเงินเยอะจะตาย จะหมดได้ง่ายๆได้ไง" อิงดาวเอ่ยแทรกขึ้นมาทันทีก่อนจะหยิบถังขยะใบเล็กที่มีเศษกระดาษอยู่ขึ้นมา และจากนั้นเธอก็เทมันทิ้งลงต่อหน้าฉัน แถมพี่ที่ตรงนั้นฉันก็เพิ่งจะกวาดให้มันสะอาดแล้วด้วย!
"อุ๊ย โทษที พอดีเห็นว่าพื้นมันสะอาดเกิ้นนน" อิงดาวหัวเราะในลำคอพลางกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"ไปแกล้งยัยซินแบบนี้ไม่ได้นะดาว" อิงฟ้าเอ่ยเสริมก่อนจะหยิบแจกันดอกไม้ขึ้นมาและทำมันหลุดมือต่อหน้าต่อตาฉัน
"ต้องทำแบบนี้ต่างหากถึงจะสะใจ ฮ่าๆๆๆ" อิงฟ้าหัวเราะเยาะขึ้นมาทันทีหลังจากที่ทำลายข้าวของเพื่อความสะใจ
"เลิกแกล้งซินอี๋ได้แล้ว เห็นไหมว่าต้องทำความสะอาดใหม่เลย" แม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยห้ามปรามลูกสาวของตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะพูดออกมาแบบนั้นแต่ลึกๆในใจของเธอก็คงจะสนใจน่าดูไม่น้อย
"ไม่เป็นไรค่ะ... เดี๋ยวหนูทำความสะอาดใหม่อีกทีก็ได้" ฉันฝืนยิ้มออกมาพลางกำมือแน่นอย่างต่อต้านอะไรไม่ได้ สักวันนึงฉันจะต้องไล่ยัยพวกนี้ออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้ ตัวฉันจะทนไปได้สักแค่ไหนนะ อยากจะร้องไห้จัง
"อืม ดีมาก... จริงสิ เลิกเรียกฉันว่าคุณแม่ได้แล้ว เรียกว่าคุณน้าแทน เพราะฉันไม่ใช่แม่ของเธอจำใส่สมองไว้ด้วยละ" เสียงหวานใสของแม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นพร้อมกับลูกสาวสองคน
ประโยคที่เธอพูดออกมาทำให้ฉันเจ็บจี๊ดในจิตใจ เรียกแม่ก็ผิด เออ ฉันก็ไม่อยากจะเรียกป้าหนังเหี่ยวว่าแม่เหมือนกัน ดี ต่อไปนี้ฉันจะได้ไม่ต้องเรียกและไม่นับถือเธอเป็นแม่อีก ให้ตายสิ! ตอนนั้นฉันหน้ามืดตามัวไปเรียกเธอว่าแม่ได้ไง!
หลายวันต่อมา...
หลังจากที่คุณพ่อของฉันเสียด้วยโรคร้าย ชีวิตของฉันก็ต้องดำเนินต่อไป ฉันได้กลายเป็นแม่บ้านเต็มตัว และบ้านของคุณพ่อที่ได้ทิ้งไว้เป็นสมบัติสิ่งสุดท้ายให้กับฉันตอนนี้ก็โดนแม่เลี้ยงใจร้ายยึดไปแล้ว แถมเธอยังขายบริษัทของคุณพ่อไปแล้วด้วยอีก
ทำให้ฉันเหมือนไม่เหลือสิ่งยึดเหนี่ยวเอาไว้สักอย่าง อีกทั้งเธอยังบอกว่าเงินที่บ้านเหลือน้อยแล้วให้ช่วยกันประหยัด เพราะเธอเลิกจ้างแม่บ้าน คนสวน ให้ฉันกลายเป็นคนทำทุกอย่างแทนในบ้านหลังนี้ แต่ถึงเธอจะพูดให้ประหยัด แต่ตัวเธอและลูกๆสองคนกลับไม่ประหยัดเลยแม้แต่บาทเดียว
วันๆก็ไปห้างสรรพสินค้า ซื้อของเเบรนเนมด์กันอย่างจุใจไม่เว้นแต่ละวัน ส่วนฉันนะเหรอ... ไม่ได้อะไรสักอย่าง
"คุณน้าค่ะ หนูขอเงินของคุณพ่อที่มีในธนาคารได้ไหมค่ะ... หนูต้องการเอามาเป็นค่าใช้จ่าย" ฉันตัดสินใจบอกแม่เลี้ยงใจร้ายออกไป เพราะตั้งแต่คุณพ่อเสียไป ฉันก็ไม่ได้เงินค่าใช้จ่ายอีกเลย แถมค่าใช้จ่ายที่แม่เลี้ยงใจร้ายให้กับฉันในแต่ละเดือนก็น้อยเกินไปจนฉันต้องไปขวนขวายทำงานพิเศษทั้งๆที่ตัวเองเรียนอยู่
"เงินที่ฉันให้ในแต่ละเดือนมันไม่พอรึไง?" เสียงหวานใสของแม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจขณะที่ฉันเข้ามาขัดจังหวะตอนที่เธอกำลังทำเล็บอยู่
"ไม่พอค่ะ มันน้อยเกินไป"
"เด็กอย่างเธอจะไปใช้อะไรมากมาย เรียนอยู่แค่ปี2 เงินแค่นั้นก็พอแล้ว ออกไปจากห้องนอนของฉันได้แล้ว! ไป!" แม่เลี้ยงใจร้ายของฉนัเอ่ยไล่ฉันด้วยอารมณ์ที่แสนหงุดหงิด ฉันได้แต่ก้มหน้ายอมรับและเดินออกไป
สุดท้ายแล้วก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ
เงินแต่ละเดือนที่แม่เลี้ยงใจร้ายให้จะไปพออะไร เดือนละ5พัน อยากจะบ้าตาย! ซื้ออะไรได้บ้างอ่ะถามจริง แถมรถของฉันที่คุณพ่อเคยซื้อให้ก็โดนอิงดาวกับอิงฟ้าขโมยไปใช้แล้ว ทุกๆวันฉันต้องนั่งวินมอไซค์ออกไปเรียนอ่ะ คิดดูละกัน
เฮ้อ! ทำไมเกิดมาเป็นซินอี๋มันลำบากขนาดนี้ฟร่ะเนี่ย
"อิงดาว เธอว่าชุดนี้สวยป่ะ" เสียงหวานใสของอิงฟ้าเอ่ยดังขึ้นในห้องแต่งตัว ทำให้ฉันที่เดินผ่านถึงกับต้องหันไปมอง พวกเธอกำลังลองชุดกันอยู่ แถมชุดพวกนั้นก็สวยหรูไม่เบาเหมือนจะใส่ไปงานเลี้ยงที่ไหนสักงาน
"สวยสิ... หึ ลองถามซินสิว่าสวยป่ะ" อิงดาวเอ่ยพลางเหลือบมองฉันที่ยืนมองอยู่ ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ
"ชุดพวกนั้นสวยดีนะ จะใส่ไปไหนเหรอ?" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยอย่างตรงประเด็น ก็อยากจะรู้นี่นาว่าเธอจะใส่ชุดราตรีพวกนี้ไปไหน...
"อ๋อ... นี่เธอไม่รู้เหรอว่าอีกสองวันจะมีงานเลี้ยงวันเกิดที่บ้านพี่กายอ่ะ" อิงฟ้าเอ่ยตอบก่อนจะเลือกชุดต่อ
"พะ....พี่กายเหรอ!!!?" ฉันถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินชื่อนี้
ฉันรู้จักเจ้าของชื่อนี้ดี... พี่กาย!!!
- ผู้เขียน
