เฟเบียนปัดมือนุ่มของลัลนาออกจากใบหน้าของตัวเองทันทีที่เจ้าหล่อนแสดงอาการห่วงใยเขาออกมา ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน หยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ตัวขึ้นมาซับเลือดที่ออกจากปากของตัวเอง จากนั้นจึงพากายหนุ่มเดินไปหยุดมองออกไปนอกหน้าต่าง
ลัลนาน้ำตาคลอกับความใจดำของผู้ชายตรงหน้า เขาใจร้าย... แถมยังไม่รักษาน้ำใจของหล่อนเป็นที่สุด หล่อนห่วงเขามาก อยากจะช่วยให้เขาหายเจ็บจากบาดแผลนั่น แต่เขากลับปฏิเสธหล่อนอย่างเลือดเย็นทั้งคำพูดและการกระทำ เขาไม่ใส่ใจ ไม่แยแสไม่ว่าหล่อนจะแสดงความห่วงใยออกไปมากแค่ไหน
“ฉันไม่ต้องการความห่วงใยของใคร...” คำพูดของเขาเมื่อหนึ่งนาทีที่ผ่านมา
“โดยเฉพาะความห่วงใยจากเพศเมีย...”
หล่อนอึ้ง หน้าชาดิก กลีบปากสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไม่รักดีมันคอยแต่จะไหลออกมาโชว์ความอ่อนแอตลอด หญิงสาวร่ำไห้เงียบๆ ยกมือป้ายน้ำตาทิ้งเมื่อมันไหลรินออกมาตามแก้มนวล
ทำไมหล่อนถึงเกลียด
