ตอนที่ 4
1325 คำ
สายลมในชั่วยามดึกสงัดพัดผ่านกายสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่ปรานี แต่กระนั้นความเย็นยะเยือกของมันก็ไม่ได้ทำให้สองสาวที่กำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือดรู้สึกรู้สาเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฉันไม่มีวันยอมให้เธอทำแบบนี้หรอกนะ ฟ้า...”
“แต่ฉันมีทางเลือกหรือสวย ไอ้หมูตอนนั่นมันปิดทางออกของฉันเอาไว้ทุกอย่าง และหากฉันปฏิเสธมันเพื่อนๆ ของเราก็จะต้องตกงาน...”
“ฉันรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกยังไง แต่มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะฟ้า เราสามารถอธิบายทุกอย่างกับเพื่อนๆ ของเราได้ พวกเขาจะต้องเข้าใจเธอ เหมือนกับที่ฉันเข้าใจ...”
ลัลนาพยายามที่จะเตือนสติเพื่อนรัก แต่สโรสินีใจดีเกินไป และความใจดีนี้แหละที่ไอ้จอนนี่มันเอาชนะได้อย่างง่ายดาย
“ใช่ฉันสามารถอธิบายกับทุกคนได้ แต่จะมีใครที่จะเข้าใจความรู้สึกของฉันล่ะสวย... ทุกคนมีภาระหน้าที่ และทุกคนก็ต้องการงาน... ฉันทำไม่ได้หรอกที่จะเป็นต้นเหตุให้คนพวกนั้นตกงาน”
ลัลนาถอนใจยาวเหยียดด้วยความเครียดเขม็ง หล่อนกระชากสโรสินีให้หยุดเดิน และจ้องหน้าเพื่อนรัก “งั้นก็แสดงว่าเธอจะยอมขายตัวให้กับคุณอเล็กอย่างนั้นสินะ... อย่าบอกนะว่าที่เธอไม่ยอมปฏิเสธเป็นเพราะว่าเธอก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ตกหลุมเสน่ห์ของหมอนั่น”
คำพูดของลัลนาทำให้สโรสินีเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะมันแทงใจดำเหลือเกิน แต่หล่อนก็กล้าพอที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเองออกไป
“ใช่... ฉันชอบคุณอเล็ก...”
ลัลนาอุทานด้วยความตกใจ แล้วก็ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยสุดๆ “แต่เขาไม่มีทางชอบเธอหรอกฟ้า เขาจะเห็นเธอเป็นแค่เพียงอีตัว เป็นของเล่นชั่วคราวเท่านั้น และเจ้าเยื่อพรหมจารีที่เธอมอบให้กับเขาน่ะมันก็จะกลายเป็นสิ่งไร้ค่าและน่าหัวเราะที่สุด รู้ตัวไหม?”
ความอดสูวิ่งเข้าใส่หัวใจของสโรสินีอย่างรุนแรง “เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดจะขายตัว...”
“ใช่ เธอไม่เคยคิดจะขายตัว แต่ตอนนี้เธอกำลังจะทำมันจริงๆ นะฟ้า เธอกำลังจะยอมขายตัวให้กับผู้ชายที่มีเพียงแค่ความหล่อ แต่ภายในแสนเลือดเย็น และฉันมั่นใจได้เลยว่าเธอจะเป็นเพียงแค่เครื่องบำบัดความใคร่ของผู้ชายคนนี้เท่านั้นแหละ”
“ฉันไม่มีทางเลือกนะสวย... ถ้าฉันไม่ยอมนอนกับเขา เพื่อนของเราทุกคนก็จะต้องตกงาน... และฉันยอมให้พวกเขาต้องมารับเคราะห์กรรมที่ไม่ได้ก่อไม่ได้หรอก”
“เป็นคนดีเหลือเกินนะแม่คุณ... แล้วเธอล่ะไปก่อบาปสร้างกรรมกับใครมา ถึงต้องขึ้นไปนอนให้ผู้ชายใช้เป็นเครื่องบำเรอความใคร่แบบนั้น” ลัลนาหยันเสียงขุ่น แล้วก็ต้องหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นเพื่อนรักหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาอาบแก้ม
“ฉันขอโทษฟ้า... ฉันรู้ว่าตัวเองปากไม่ดี ตัวเองปากจัด แต่ที่ฉันพูดไปทั้งหมดก็เพราะฉันเป็นห่วงเธอนะ เราเป็นเพื่อนกันฉันไม่อยากเห็นเธอต้องตายทั้งเป็น...”
สโรสินีโผเข้ากอดลัลนาเอาไว้แน่น ร้องไห้กับบ่าของเพื่อนรักด้วยความทุกข์ใจ “เธอไม่ผิดหรอกสวย... สิ่งที่เธอพูดมันถูกต้องทุกอย่าง แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไง...”
“อย่าร้องฟ้า... ฉันรู้แล้ว ฉันเข้าใจเธอแล้ว อย่าร้องไห้เลยนะ...”
ลัลนาพยายามปลอบเพื่อนรัก แต่ยิ่งปลอบสโรสินีก็ยิ่งร่ำไห้หนักขึ้น จนในที่สุดหล่อนก็ต้องยืนนิ่งๆ เป็นสิบนาทีเพื่อรอให้สโรสินีร้องไห้จนสบายใจนั่นแหละถึงจะสามารถขยับเขยื้อนตัวได้อีกครั้ง
“เสื้อเธอเปียกหมดเลยสวย...”
สโรสินีที่พึ่งเงยหน้าขึ้นจากบ่าของลัลนาอุทานออกมาอย่างสำนึกผิดเมื่อเห็นเสื้อของเพื่อนรักเปียกโชกเพราะน้ำตาของตัวเอง
“อย่าไปสนใจเสื้อเลย ตอนนี้สิ่งที่เราต้องสนใจก็คือเราจะทำยังไงดีให้เธอไม่ต้องเสียตัวเปล่า”
ลัลนาเห็นเพื่อนเลิกคิ้วสูงด้วยความข้องใจ จึงรีบดึงร่างอรชรนั้นให้ไปนั่งลงบนเก้าอี้ริมชายหาดกันเมื่อยเพราะคิดว่าคงจะต้องวางแผนกันนานหลายสิบนาทีเลยทีเดียว
“เธอหมายความว่าไงน่ะสวย...” ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคืนนี้สโรสินีที่เคยฉลาดรอบรู้ในทุกๆ เรื่องถึงได้เชื่องช้าและคิดอะไรไม่ออกเอาง่ายๆ ซะงั้น
ลัลนาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใกล้ๆ กับเพื่อนรัก แล้วจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอจะต้องไม่เสียตัวฟรี...”
“เธอคงไม่ได้หมายความว่าให้ฉันจับ...”
“ใช่ เธอจะต้องจับคุณอเล็กซิโอ เบอร์ลัสโคนิให้อยู่หมัด ทำยังไงก็ได้ให้เขาจดทะเบียนสมรสกับเธอ”
สโรสินีส่ายหน้าพรืดเพราะมั่นใจว่าตัวเองทำไม่ได้แน่ “ฉันทำไม่ได้หรอก เขาไม่มีทางยอมจดทะเบียนสมรสกับฉันง่ายๆ แน่สวย”
ลัลนาคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา “ฉันรู้น่าว่าผู้ชายประเภทนี้หวงแหนอิสรภาพแค่ไหน แต่มั่นใจเถอะว่าหากเราเตรียมตัวและวางแผนกันให้ดี เขาไม่มีทางหนีรอดจากอุ้งมือของเธอแน่”
“แต่ฉันไม่อยากทำแบบนี้ เขาจะต้องเกลียดขี้หน้าฉันแน่...”
“อย่ากลัวน่าฟ้า เราจะต้องพลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส ในเมื่อไอ้จอนนี่มันอยากให้เธอเป็นเมียของเจ้านายมันนัก เธอก็เป็นไปสิ แต่เป็นจริงๆ นะเป็นแบบถูกต้องตามกฎหมาย และที่สำคัญเราสามารถเอาคืนมันได้อย่างสาสมเลยทีเดียว”
แม้ว่าสิ่งที่ลัลนาพูดออกมามันจะเป็นสิ่งที่ดีแค่ไหน แต่หล่อนก็ยังอดหวาดหวั่นไม่ได้อยู่ดี ก็เมื่อปีที่แล้วที่หล่อนสบตากับอเล็กซิโอตอนที่เขามาตรวจ The Presidential หล่อนยังแทบเป็นลมเป็นแล้งเพราะหัวใจเต้นผิดจังหวะเลย แล้วหากต้องถูกเขามองแบบเกลียดชัง มีหวังหล่อนตายก่อนอายุยี่สิบแน่เลย
“แต่ฉันกลัว...”
“เธอจะมัวแต่กลัวไม่ได้หรอกฟ้า ในเมื่อเธอไม่มีทางเลือกอื่นให้เดินอีกแล้ว เธอก็หันไปคิดถึงผลประโยชน์ที่จะได้รับตามมาแทนสิ แม่ของเธอที่ป่วยอยู่เธอก็จะมีเงินรักษาส่วนหลานชายของเธอก็จะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น มีอาหารกินครบสามมื้อ แล้วยังจะได้ที่เรียนดีๆ อีก หรือว่าเธออยากจะเสียตัวอย่างเดียวแล้วไม่ได้อะไรเลยหึ!”
ลัลนาตีแผ่ความจริงออกมาอย่างชัดเจน และนั่นก็ทำให้สโรสินีถึงกับอึ้งไปนานเลยทีเดียว ความคิดมากมายอัดแน่นอยู่ในสมอง และในที่สุดหล่อนก็เลือกที่จะพยักหน้ารับ
“ตกลงสวย... ฉันจะทำอย่างที่เธอแนะนำ”
ลัลนาเห็นแล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความพอใจ “ดีแล้วล่ะฟ้า ในเมื่อเราถูกบีบจนจนตรอก เราก็ต้องสู้ยิบตา สู้เพื่อชีวิตและลมหายใจของคนที่อยู่ข้างหลัง และฉันนี่แหละที่จะช่วยให้เธอได้เป็นคุณผู้หญิงแห่งเบอร์ลัสโคนิเอง”
เพื่อนของหล่อนหัวเราะด้วยความพึงพอใจ แต่หล่อนกลับหัวเราะไม่ออกเอาเลยจริงๆ ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วไปทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้นักหนา หล่อนถึงต้องมาเผชิญความน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้ แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงถึงจะสามารถยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้โดยไม่ถูกตราหน้าว่า ‘แพศยา’
- ผู้เขียน
