เวลาวันนี้เหมือนผ่านไปช้ากว่าทุกๆวัน ผมเอาแต่มองนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะเลิกงานสักทีต่างจากทุกวันที่ผมไม่ได้สนใจนาฬิกาเพราะมัวแต่สนใจงานที่กองอยู่ตรงหน้าจนบางครั้งก็ลืมกินข้าวก็มี
" มึงไม่ต้องมารับกูก็ได้นะยังไงวันนี้กูก็ค้างที่ผับมึงไม่ได้อยู่ดี มึงก็รู้ว่าวันนี้แม่มีธุระจะคุยกับกู"
ผมบอกกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเมื่อเข้าไปนั่งในรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เที่ยงวันนี้อยู่ๆแม่ก็โทรมาบอกให้ผมกลับบ้านเร็วหน่อยเพราะมีธุระจะคุยด้วยผมก็เลยต่อสายไปหามันหลังจากที่คุยกับแม่เสร็จ แต่ไม่คิดว่ามันยังจะมารับผมอีก
" ก็บอกว่าจะมารับไงมึงนี่พูดไม่รู้เรื่อง แล้ววันนี้กูก็จะนอนกับมึงที่บ้านด้วย"
คนข้างๆตอบ
" แล้วมึงไม่ไปดูงานที่ผับล่ะปล่อยให้ลูกน้องอยู่กันแบบนั้นได้ยังไง"
" ไม่เป็นไรหรอก ตอนกลางวันกูสั่งงานไว้แล้วอีกอย่างลูกน้องกูไว้ใจได้ "
คนข้างๆหันมาสบตากับผมก่อนจะตั้งใจขับรถต่อ
" แม่ครับกลับมาแล้วครับ / แม
