ฉันตกใจอีกแล้ว แต่เพราะข้อมือยังถูกจับเอาไว้แบบนั้น เลยทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามเงียบๆ กระทั่งเขายอมผละออกไป ตอนนั้นฉันจึงได้คำตอบว่าเราหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่งซึ่งฉันจำได้ดีว่ามันเป็นห้องของพี่อาร์เอง
“ตามมา” เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงสั้นกระชับแล้วเดินเข้าไปในห้อง ฉันกะพริบตาปริบๆ มองแผ่นหลังกว้างที่หายเข้าไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนเหมือนจะแตกดับ
ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดและค่อยๆ ย่ำเท้าอย่างแผ่วเบาเข้าไปในห้องอย่างระแวดระวัง แล้วรู้ไหม...กลิ่นอายความเป็นพี่อาร์ที่ลอยโชยอยู่รอบห้องทำให้ฉันหายใจตัดขัดจนแทบเป็นลม แอร์เย็นๆ เองก็ไม่ได้ช่วยให้อาการตื่นเต้นลดลงเลยสักนิด แง้...
“เอานี่ไปซะ” ฉันเห็นพี่อาร์เปิดลิ้นชักข้างเตียงเอาอะไรสักอย่างออกมา พอเพ่งมองดีๆ จึงพบว่ามันเป็นกล่องปฐมพยาบาลนั่นเอง
“ขอบคุณค่ะ...แต่แค่นี้หนูไม่เป็นไร อ๊ะ!” ฉันกำลังปฏิเสธ แต่ต้องร้องเสียงหลงเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แล้วบังค
