พึ่บ!
แล้วในตอนนั้นเอง...ตอนที่ฉันกำลังจะพูดอะไรขึ้นมาอีก พี่อาร์ที่ทำเหมือนหลับไปแล้วก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมทั้งกระตุกข้อมือฉันด้วยเรี่ยวแรงระดับหนึ่ง ซึ่งมันทำให้ฉันเซลงไปทับร่างพี่เขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว! ฉันเบิกตาโพลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขาอย่างต้องการคำตอบ ซึ่งฉันช็อกจริงๆ กับสิ่งที่พี่อาร์พูดออกมา...ทั้งที่สีหน้ายังเรียบเฉยแบบนั้น
“ถ้านอนบนนั้น ฉันอาจทำอะไรจริงๆ” เสียงของเขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เหมือนพูดออกมาเฉยๆ แต่มันก็น่ากลัวพิกล
“...ทำอะไร พี่อาร์อย่ามาแกล้งหนูนะ!” ฉันแหกปากเสียงดัง
“งั้นก็รีบไปนอน” พี่อาร์สั่ง “ฉันขี้เกียจโมโห...”
“หนูทำตัวน่ารำคาญอีกแล้วเหรอ” ฉันถามเพราะความอยากรู้ ในใจมันก็แอบกลัวไม่น้อยเหมือนกัน แต่ที่ถามออกไปน่ะ ฉันแค่สงสัยเฉยๆ ว่าฉันทำอะไรให้เขาไม่สบอารมณ์อีกหรือเปล่า
“...” หากแต่ พี่อาร์กลับเป็นฝ่ายเงียบไป เขาเลื่อนสายตาขึ้นไปด้านบน เหมือนกำลังมองเพ
