เมื่อฉู่ถิงเจี้ยนด่าทอลูกชายของตน น้องชายอย่างฉู่ถิงจื่อก็นั่งตัวลีบอยู่ด้านข้าง เขาค่อนข้างหวาดกลัวพี่ชายของตนมาตั้งแต่เด็กๆ ยิ่งอีกฝ่ายไปรับราชการมีตำแหน่งใหญ่โตอยู่เมืองหลวง เขาก็ยิ่งเกรงกลัวในอำนาจของพี่ชาย
ตอนที่ฉู่ถิงจื่อยังเป็นเด็กเขาจำได้ว่าพี่ชายของตนนั้นเป็นอัจฉริยะ สอบผ่านระดับมณฑลตั้งแต่อายุเพียงเก้าขวบ เป็นจอหงวนในตอนอายุสิบเก้า!
เมื่อเปรียบเทียบกับพี่ชายเขาช่างไม่มีพรสวรรค์ในการเรียนเอาเสียเลย ยิ่งมีคนรอบข้างเปรียบเทียบเขากับพี่ชายมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอ่านหนังสือไม่ออก สุดท้ายเขาจึงวิ่งไปขุดดินเลือกที่จะทำนาอยู่ที่บ้านเกิด แม้ว่าร่างกายจะรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ฉู่ถิงจื่อก็รู้สึกผ่อนคลายมากกว่าต้องกลับไปคร่ำเคร่งกับตัวอักษรเหล่านั้นอีก!
ฉู่ถิงจื่อผู้ซื่อตรง ไม่เคยเคียดแค้นพี่ชายเลยตรงกันข้ามเขาชื่นชมและรู้สึกนับถืออีกฝ่ายมาก! ถ้าพี่ชายของเขาไม่ได้เป็นข้าราชการ ท่านแม่และเขาคง
