หลายชั่วโมงต่อมา
โรงพยาบาล
ปกรณ์มาทันเวลาเข้าห้องคลอดแบบฉิวเฉียดก่อน เด็กหญิงปรารถนาลืมตาดูโลกไม่ถึงห้านาที รูปแรกของครอบครัวถูกถ่ายที่ห้องคลอด อลินอุ้มลูกสาวพลางยิ้มหวาน ปกรณ์แนบใบหน้าชิดแก้มของอลิน เหมือนจะเป็นครอบครัวที่เพียบพร้อม ทว่าไม่ได้เป็นอย่างรูปที่ถ่ายเก็บไว้
“ทำไมตั้งชื่อลูกแบบนั้นคะ”
“ทำไมจะตั้งไม่ได้ ผิดตรงไหน เพราะดีออก”
“ปรารถนาอะไรคะ”
“ไม่รู้สิ ผมแค่คิดชื่อนี้ออก ลินเจ็บแผลมากไหม” ช่วงที่อยู่ในห้องคลอดเขาเห็นแล้วว่าเธอทรมานมากแค่ไหน ตอนนั้นเขาจับมือเธอไว้แน่น พูดปลอบ พูดให้กำลังใจ คอยจูบหน้าผาก คอยซับเหงื่อให้ คอยอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่างไปไหน
“เจ็บค่ะ ลูกเราน่ารักไหมคะ” หลังจากเบ่งรอบสุดท้าย ลูกสาวลืมตาดูโลกอลินก็เพลียและเบลอหนักจนไม่สามารถมองหน้าลูกชัดเจนนัก พยาบาลบอกให้ถ่ายรูปก็ถ่ายทั้งที่ยังเบลออยู่ และที่ถามเสี่ยเพราะพยาบาลยังไม่เอาลูกมาส่งจึงต้องถามคนเป็นพ่อที่สติครบ
