สามีรอวันหย่า

วันๆเอาแต่กินกับนอน(อคติกับเมีย)

"ปะไปกัน" เธอเดินไปขึ้นรถอย่างไม่อิดออด มอเตอร์ไซค์คันเก่าถูกขับไปที่ลานปล่อยกู้...

เวลาเที่ยงตรง พอถึงเวลาเที่ยงคนที่นอนหลับไปนานก็ตื่นเพราะหิวข้าว เรียกว่าชีวิตนี้มีแต่กินกับนอน เมื่อขยับเขยื้อนตัวลุกขึ้นนั่งก็เอามือเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น บีบนวดขมับเพื่อดึงสติ อาการยังมึนๆ เมื่อดีขึ้นก็ตะโกนหาเมีย

"ผัด!! ผัด เฮียหิวแล้วทำกับข้าวให้กินหน่อย ผาดดดด" ไปไหนวะ หันมองซ้ายขวาตะโกนทั่วบ้านก็ไม่ตอบ

"หรือว่าจะหลับ"จะลุกขึ้นชั้นบนไปตามก็เจ็บไข่ เอาไงดีหิวก็หิวแต่เมียที่คนอื่นบอกว่าแสนดีกลับนอนอู้อยู่ข้างบน แอบหลับได้ทั้งวัน นี่สินะคือธาตุแท้ของเธอ เวลาที่เขาไม่อยู่บ้านก็คงเอาแต่นอน นอนแล้วก็นอน..

"ผัด ลงมาทำกับข้าวให้กินหน่อย ผ๊าดดด" ตะโกนลั่นบ้านเธอก็ยังไม่ลงมา หลับหรือซ้อมตายวะ

ผู้หญิงขี้เกียจแบบนี้ใครจะเอาเป็นเมียก็เชิญ ดูปากภาคินทร์นะครับ กูไม่เอา!!!

ลุกเดินกระเพกๆ ถ่างขาไปเข้าห้องน้ำ ปากก็ตะโกนให้เมียตื่นมาหาข้าวให้กิน ว่าแต่..ดูไปดูมาชีวิตเขาก็เหมือนเป็นง่อยอย่างที่เมียเคยว่าจริงๆ นอกจากหายใจเองแล้วก็ทำอะไรไม่เป็น มีเมียก็ต้องใช้ จะไปทำให้มันเมื่อยทำไม เขาเรียกว่าเป็นคนฉลาดเว้ยยย!!

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงทนไม่ไหว หิวข้าวไส้จะขาด จะให้ทำเองก็ฝันไปเถอะ คนอย่างเขาใช้เมียไม่ได้ก็ใช้ลูกน้องไปซื้อมาให้กิน ชีวิตเสี่ยคินทร์สบายจะตาย แต่โทรไปเท่าไหร่ลูกน้องก็ไม่รับ

"นี่พวกมึงตายห่ากันไปหมดแล้วเหรอวะ" เขาไม่ได้กดอ่านไลน์ลูกน้อง โมโหอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างเดียว เมื่อไม่มีคนรับก็ต้องเดินกระเพกเข้าครัวไปหาอะไรกินเองตามระเบียบ

"กรรมของกู้ กรรมของกู"ร้องเพลงหรือบ่นไม่รู้ ไม่มีอะไรกินก็ต้มมาม่าประทังชีพ

ภายในครัว

ร่างสูงใหญ่ยืนเก้ๆ กังๆ หยิบจับอะไรก็ดูงุนงงไปหมด ของใช้ในครัวที่ภรรยาซื้อมาเขาทำไม่เป็นสักอย่าง ไม่รู้ซื้ออะไรมาหนักหนาเต็มครัว นึกว่าเปิดร้านอาหาร

"หม้ออะไรเยอะแยะวะ แล้วกูต้องใช้หม้อไหนต้มเนี่ย" แม้แต่ต้มมาม่ายังยากชีวิตกู เมื่อเลือกไม่ได้ก็หยิบหมอสีขาวมาวางลงบนเตาอินฟราเรดไฟฟ้า กดเปิดแล้วก็รอให้น้ำเดือด แต่น้ำยังไม่ทันจะเดือดควันก็ขึ้นโขมง

"เฮ้ยๆๆ ไอ้เหี้ย อะไรวะ" รีบปิดเตาแล้วยกหม้อขึ้นก็พบว่าตูดหม้อละลายยืดติดกับเตา

"อ้าวไอ้เหี้ย ใครให้ซื้อหม้อพลาสติกมาใช้วะ" โทษเมียไปอีก"หม้อสเตนเลสดีๆ ไม่ซื้อกูละงง แล้วกูจะแดกมาม่ายังไง แม่งหมดอารมณ์" มองหม้อที่มันละลายติดเตาแล้วท้อ อะไรกันนักหนาก็ไม่รู้ ท้อกับชีวิตแค่ต้มมาม่ายังไม่ได้กิน

ในจังหวะนั้นผัดไทยถือถุงไก่ทอดแบรนด์ดังเข้ามาพอดี ได้กลิ่นไหม้ในครัวก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปดู

"ฮะเฮียทำอะไร!!" ภาพที่เธอเห็นคือเขากำลังยืนหันหลังทำหน้างงๆ

"เธอซื้อหม้ออะไรของเธอมาวะ หม้อดีๆ ทำไมไม่ซื้อ แล้วหายไปไหนมา หิวข้าวจะตายแล้วเนี่ย แม่งจะต้มมาม่ายังไม่ได้แดกเลย" คนโมโหหิวบ่นยาว

"หม้ออะไร" ผัดไทยวางไก่เดินเข้าไปดูใกล้ๆ แทบร้องกรี๊ด!!!

"นี่มันหม้อไฟฟ้านะเฮีย!!" จะบ้าตายในแต่ละวัน

"หม้อไฟฟ้าก็ใช้กับเตาไฟฟ้าไง" คนที่ต้องตกใจคือเขาไม่ใช่เธอ ทำหน้าตกใจอะไร

"นี่เฮียไม่รู้จักหม้อไฟฟ้าหรือไง หม้อไฟฟ้าใครเขาใช้กับเตาไฟฟ้า ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ ใบนี้เจ้บุ๋มอุตส่าห์ซื้อให้ เพิ่งใช้ได้สองวันก็พังแล้ว" ผัดไทยเดินไปหยิบหม้อขึ้นมาหมุนมองก็พบว่ามันเบี้ยวหมด สภาพนี้ต้องทิ้งอย่างเดียว

"อ้าว แล้วใครมันจะไปรู้วะ" สรุปเขาผิดอย่างนั้นเหรอวะ

"ไม่รู้ก็ไม่รู้จักถามไง นี่เฮียอยู่ในยุคหินปะเนี่ยถึงไม่รู้จักหม้อไฟฟ้านี่เขาใช้เสียบปลั๊กได้เลย" โอ้ยยย หัวจะปวดกับเขา อยู่บ้านคนเดียวเธอว่าไฟไหม้ ไปกินเหล้าทุกวันดีแล้ว

"แล้วใครมันจะไปรู้จักวะ วันๆ ไม่ได้เข้าครัวนี่หว่า หิวจะตายอยู่แล้วแล้วเนี่ย ทำกับข้าวให้กินหน่อยอย่ามัวแต่นอนทั้งวันตะโกนจนคอจะแตกก็ไม่ลงมา" ถ้าเขาไม่ทำหม้อไม้จะลงมาไหม

"ใครนอนทั้งวัน พูดให้ดีๆ นะเฮีย" ไม่รู้จริงก็อย่าพูด เธอต้องไปจัดการปัญหาให้เขา รู้บ้างไหมว่ามันเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็ไม่เหนือกว่าความสามารถของผัดไทยที่จบโทบริหารมาด้วยเกียรตินิยม หลังจากหย่าเธอวางแผนเอาไว้ว่าจะเปิดธุรกิจเล็กๆ ที่บ้าน ผัดไทยกำลังจะอ้าปากพูดว่าไปไหนมาบ้างก็ถูกเขาแย่งพูดซะก่อนเรียกว่าไม่เหลือช่องว่างให้อธิบาย

"ก็เธอไงผัด นอนแม่งทั้งวัน ไม่รู้ว่านอนหรือซ้อมตาย รีบๆ ทำ เฮียจะไปรอข้างนอก อะซี๊ด!!เจ็บๆ" แค่ขยับหันซ้ายขวาก็เจ็บ เดินยังต้องถ่างขาแต่ต้องซ่อนความเจ็บปวดเมื่อเธอมองมา

เขาแค่ซี๊ดไปงั้นแหละ ไม่ได้เจ็บอะไร ทำหน้าปกติรีบเดินออกไป..

ผัดไทยถอนหายใจ ใจไม่อยากจะทำให้เขากินด้วยซ้ำ ยิ่งใกล้ถึงวันก็ยิ่งนานเหลือเกิน เดินไปหยิบไก่ทอดเจ้าดังมาจัดใส่จานเดินถือไปให้คุณชายที่โซฟา

โซฟาด้านนอก คนที่นั่งรอกิน มองไก่ทอดอย่างสงสัย

"เอามาจากไหน อย่าบอกนะว่าไปขโมยเขามา" เงยหน้าถามแบบติดตลก นี่มันไก่ในห้างเลยนะเว้ย เธอไปซื้อมาตอนไหนวะ

"เสกมามั้ง มีให้กินก็กิน" พูดจบเธอก็เดินหันหลังขึ้นชั้นบน ที่พูดกับเขาไม่ดีเพราะเขาไม่เคยพูดดีกับเธอ คำพูดดีๆ มีตั้งมากมาย มาบอกว่าเธอขโมยมา ไม่คิดบ้างเหรอว่าเธอออกไปซื้อข้างนอกมา

"จะขึ้นไปนอนอีกแล้วละสิ ขาเบียดกันแล้วนั่น มีแต่กินกับนอน หัดออกไปข้างนอกเดินออกกำลังกายบ้างเถอะ ที่ฟาร์มคนงานเป็นร้อยไปช่วยพ่อทำงานบ้าง" พ่อที่หมายถึงคือพ่อเขาเอง ตอนนี้หิวมากขอกินไก่ก่อน จะได้มีแรงมาสู้ต่อ

ส่วนคนที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดแทบอยากกระโดดลงมาจิ้มตาเขาให้บอด มีตาก็ไม่เคยรู้จักดู ไม่เคยสังเกตอะไรทั้งนั้น ที่ฟาร์มเธอไปช่วยงานเกือบทุกวัน ถ้ามีตาแต่ไม่ดูอะไร อคติไปวันๆ ก็อย่ามี ให้มันบอดไปเลย..

นอกจากเขาจะใจบอดตาก็บอดด้วย ถึงไม่เคยเห็นว่าสองปีที่ผ่านมาเธอทำอะไรช่วยเขาบ้าง ขนาดพ่อเอกที่เป็นพ่อของเขายังบอกว่าเธอมาช่วยงานบ่อยกว่าลูกชายเสียอีก ตัวเองไม่เคยไปช่วยแต่กล้ามาพูดว่าให้เธอ...