“เจ้าทำอันใดข้า อนุซ่ง”
“เติมไฟรักให้คุณชายเจี่ยง กับนังแพศยาเพ่ยเอ๋อร์อย่างไรเล่า ขอให้พวกท่านทั้งสอง ครองรักกันตราบชั่วฟ้าดินสลาย”
กล่าวจบซ่งหลันก็พุ่งออกไปประตูด้านข้าง พออวี้เพ่ยเอ๋อร์จะตามไป นางหมุนตัวกลับ แล้วถีบที่ต้นขาอีกฝ่าย
“โอ๊ย... เหตุใดถึงคิดทำร้ายข้าถึงเพียงนี้”
“เพราะเจ้าคือผู้ขัดขวางความสุขข้า และใต้เท้าเจี่ยงผู้ล่วงลับ ยังมอบทั้งเรือนหลังนี้ และทรัพย์สินต่างๆ ไว้ให้เจ้า เช่นนี้สมควรแล้วหรือ”
“ข้าคือ ฮูหยินของเขา”
“เฮอะ... เป็นฮูหยินแพศยา คือนังโสเภณีที่สวมหมวกเขียวให้ ใต้เท้าเจี่ยงสิไม่ว่า” กล่าวจบ ซ่งหลันก็ผลักไหล่อวี้เพ่ยเอ๋อร์ จนนางเสียหลักล้ม ก่อนจะถูกมือใหญ่ๆ ของเจี่ยงเซียนคว้าไปกอดไว้
“โอ้ ร้อนอบอ้าวเหลือเกิน” เจี่ยงเซียนว่า ก่อนที่เขาจะไอโขลกๆ ทั้งยังกอดรัดอวี้เพ่ยเอ๋อร์แน่น ซึ่งควันเริ่มเข้ามาในบริเวณกลางห้องโถง ทำให้ตาพร่าไปหมด
อวี้เพ่ยเอ๋อร์ดิ้นสุด
