ฉันรีบวิ่งออกจากคอนโดเพื่อเรียกรถแท็กซี่แต่มันก็ไม่มีผ่านมาสักคันเลยน่าโมโหจริงๆ
ปรี๊น!
“ยูกิ!”
“คุณอชิ! ...มาได้ยังไงคะแล้วเป็นยังไงบ้าง กิขอโทษนะคะสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น ...แต่ตอนนี้กิไม่สะดวกจริงๆไว้วันหลังกิจะพาไปไถ่โทษนะคะ” นั่นไง! แท็กซี่มาพอดี แต่ยังไม่ทันที่จะได้โบกรถก็โดนอชิลากตัวขึ้นไปบนรถซะก่อน
...แล้วทำไมฉันไม่ขืนตัวเองวะเนี่ย!
“ไปไหน เดี๋ยวผมไปส่ง” ฉันบอกปลายทางให้เขาไปก่อนจะที่เราทั้งสองคนจะมาถึงที่โรงพยาบาล เสียงร้องไห้ของเมอร์ลินและฟ้าใสดังมาเป็นระลอก
อชิขอตัวออกไปรับโทรศัพท์เลยไม่ได้เดินมาพร้อมกับฉันแต่ก็ดีแล้วแหละเพราะฉันอยากใหมันเป็นเรื่องของคนในเท่านั้น
“แก ไอ้ซีมันเป็นไงมั่ง” พวกมันเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดแถมยังไม่มีสติที่จะเล่าเรื่องให้ฉันฟังอีกต่างหาก ระหว่างที่มัวแต่เป็นห่วงซีกับเพื่อนอีกสองคนฉันก็มีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นเหมือนกับโดนจ้องมองอยู่อย่างนั้นแหละ
..
