“ไม่เอาหรอก อ่อนแอก็แพ้ไป เจ๊บลิ๊งไม่อ่อนแอเด็ดขาด!” เธอเอ่ย
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
เสียงปืนยังคงถูกยิงมาไม่หยุด อย่าให้กูรู้นะใครมาขัดขวางเวลากูขอเมียเป็นแฟน กูจะฆ่าเจ็ดชั่วโครตเลยจริงๆ
“เสี่ย!! ใครเนี่ย มันยิงใส่อย่างกับแค่นมาสิบชาติ!” เธอเอ่ยถาม
“กูก็ไม่รู้ แต่กูไม่ปล่อยมันไว้แน่!!!”
เสี่ยธันขบกรามแน่นก่อนคว้าหญิงสาวเข้าไปกอดแล้วลุกขึ้นยิงโต้ตอบกลับอีกฝั่งที่มองไม่เห็นพรางใช้ตัวเองบังหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ได้รับอันตราย
ปัง!!! ปัง!!!
“เสี่ย!!!”
จนกระทั่งทั้งคู่หลบเข้ามาด้านในเรือสำเร็จ เสียงปืนด้านนอกดังสักพักก็เงียบลง เรือแล่นด้วยความเร็วกลับท่าเรือทันที
“วันหลังเสี่ยอย่าทำแบบนี้อีกนะ!” บลิ๊งเอ่ย
“กูทำอะไร?”
“เอาตัวเองบังกระสุนแลบนั้นเขาเรียกคนบ้า!!!”
“กูไม่ได้บ้า กูแค่ไม่อยากให้มึงเจ็บ”
“...........”
“กูทำอะไรผิด” เสี่ยธันเอ่ยพรางมองหน้าหญิงสาวนิ่งๆ
“มันอันตรายไง”
เสี
