จูเลียจ้องมองใบหน้าของดยุคด้วยแววตาที่เรียบเฉย เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาก่อนจะคล่อมทับร่างของเธอเอาไว้
แสงแดดยามบ่ายสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนของเธอ นี่คือห้องนอนที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่เคยมีบุรุษใดเคยรุกล้ำเข้ามา
เขาเจิดจ้าและเปล่งประกายอยู่ท่ามกลางคนนับร้อยเมื่อวันงานเลี้ยง เธอไม่เคยคิดคาดหวังให้บุรุษที่สามารถเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบเช่นเขามาชายตามองด้วยซ้ำ
แต่ทว่าตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้ อยู่ห่างกับเพียงไม่ถึงหนึ่งคืบ
"....ซ่อนไม่มิดแล้วจูเลีย แววตาที่หลงใหลของเจ้าน่ะ"
เธอยกยิ้ม พร้อมกับพรมจูบเบาๆไปทั่วสันกรามของเขา
"ท่านดยุคคือคนที่เปล่งประกาย เจิดจ้าราวกับแสงของดวงตะวัน ทุกคนต่างก็อยากจะครอบครองความเจิดจ้านี้ทั้งนั้น"
"แต่ในครั้งแรกเจ้าปฏิเสธ ปฏิเสธแม้กระทั่งจะเต้นรำกับข้าสักเพลง"
"นั่นเรียกว่าการเปิดโอกาสต่างหาก ข้าคิดว่าท่านดยุคน่าจะมีสตรีในดวงใจที่ท่านอยากจะเต้นรำด้วย
