พรึ่บ!
“...” ไทม์เอี้ยวตัวหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวสอบ เขายืดตัวสูงเดินเข้ามาหาร่างบางโดยไม่เอ่ยปากอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
“อึก..ไหนบอกจะไปดูงานที่ผับยังไงคะ” บัวกัดฟันถามไทม์ออกไป
“...”
พรึ่บ! ปึก!
“นี่ไงคะ กุญแจรถ!” บัวยกมือปาพวงกุญแจใส่หน้าของไทม์อย่างแรง
“...” ไทม์ยืนหลับตานิ่ง ข่มอารมณ์เอาไว้ ถ้าเรื่องจริงเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่บัวเป็นคนปาพวงกุญแจใส่หน้าเขาเมื่อครู่ สภาพศพมันคงไม่สวยแน่ แต่นี่เป็นคนที่เขารักไง เขาจึงยอมเธอได้
พรึ่บ!
“นี่! มันจะมากไปแล้วนะ!” ฝ้ายเช่นนั้นจึงรีบเดินมาขวาง ผลักไหล่บางอย่างแรง เธอเตรียมง้างฝามือขึ้นหมายจะตบใบหน้าหวานของบัว
หมับ! กรอด!
“โอ้ย! ฮะ..เฮีย ฝ้ายเจ็บนะ” ฝ้ายร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดบริเวณข้อมือของเธอ
“มึงจะทำอะไร..ทำอะไรหะ!” ไทม์ตะคอกใส่ฝ้ายด้วยน้ำเสียงอันเหี้ยมโหดเพราะเธอกำลังจะทำร้ายคนรักของเขา
“ตะ..แต่มัน...”
เพี๊ยะ! ตุบ!
“โอ้ย!” ฝ้ายยังพูดไ
