BAD TOXIC 1
1213 คำ
ร้าน Sogood cafe’
18.30 น.
“เป็นไง เหนื่อยไหมบัว?” เหมือนแพร เจ้าของร้านกาแฟหรือในนามพี่รหัสของบัวบูชาเอ่ยถามหญิงสาว ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะปิดร้าน
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะพี่แพร ขอบคุณมากนะคะที่ให้บัวได้ทำงานที่นี่”
“ไม่เป็นอะไรเลย เธอเป็นน้องรหัสพี่นะมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันสิ”
“ค่ะ บัวจะไม่ลืมบุญคุณพี่ในครั้งนี้เลย”
บัวบูชาตอบกลับไปเธอจึงเอื้อมมือไปจับข้อมือของรุ่นพี่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เหมือนแพรกุมข้อมือของบัวเอาไว้และยกยิ้มขึ้นให้เช่นกัน ก่อนทั้งคู่ช่วยกันปิดประตูร้านจนเสร็จ
“แล้วนี่ยังไงเราจะกลับไปเรียนไหม? พี่ช่วยเราได้นะ” เหมือนแพรเอ่ยถามออกไปอีกครั้งเธอรู้ว่าตอนนี้รุ่นน้องของเธอนั้นกำลังลำบากอย่างมาก
“ไม่รบกวนพี่แพรหรอกค่ะ แค่นี้บัวก็เกรงใจพี่มากแล้วบัวคงต้องทำงานเก็บเงินให้ได้ก่อน เรื่องเรียนค่อยว่ากันอีกที”
“เอาที่เราสบายใจก็แล้วกัน มีเรื่องอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะพี่ยินดี”
“ค่ะพี่แพร” บัวตอบกลับพลางส่งยิ้มให้กลับรุ่นพี่
“แล้วนี่จะกลับยังไงให้พี่ไปส่งไหม?”
“ไม่เป็นไรค่ะ บัวว่าบัวจะไปหาน้องชายก่อน”
“ติดรถพี่ไปก็ได้”
“ขอบคุณมากนะคะพี่แพร แต่ไม่เป็นไรจริงๆ น้องบัวทำงานอยู่ใกล้ๆ นี่เองค่ะ”
“เรานี่ดื้อจริงเลย งั้นพี่ไปละมีอะไรก็โทรมานะ” เหมือนแพรพูดยกยิ้มขึ้นพลางสายหน้าในความดื้อของบัวนิสัยเธอมักเป็นแบบนี้เสมอ
“ค่ะพี่แพร ขับรถกลับดีๆ นะคะ” บัวเอ่ยลาออกไปเธอมองรถหรูของแพรจนลับตาแล้วเธอจึงเดินมาขึ้นแท็กซี่ตรงหน้าปากซอยร้านมุ่งหน้าไปหาน้องชายของเธอทันที
ZOPUB
20.00 น.
“แล้วจะหาเจอไหมเนี่ย”
บัวลงจากรถแท็กซี่เธอยืนบ่นพึมพำอยู่ที่หน้าผับดังกลางเมืองใหญ่ที่น้องชายของเธอมาทำงานและพักอาศัยอยู่ที่นี่
เธอมองออกไปทั่วผับซึ่งตอนนี้มีพนักงานและผู้คนที่มาท่องราตรีเริ่มทยอยกันเข้ามาแล้วและเธอก็ไม่เคยมาหาน้องชายด้วย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกเพราะบอลนั้นไม่ติดต่อหาเธอมาหลายวันแล้ววันนี้เธอจึงตัดสินใจที่จะมาหาบอลทั้งที่บอลนั้นห้ามเธอแล้วว่า ‘ห้ามมาที่นี่เด็ดขาด’
บัวเดินเข้าไปยังด้านในผับกำลังมองหาบุคคลที่เธอคิดว่าน่าจะพอรู้จักกับบอลเพราะถ้าบอลทำงานที่นี่จริง พนักงานที่นี่ก็ต้องรู้จักบอลกันอย่างแน่นอน
ปึก! เธอเดินชนเข้ากับบุคคลหนึ่งอย่างแรง
“ขะ..ขอโทษค่ะ พอดีบัวไม่ได้มอง”
บัวก้มหน้าก้มตากล่าวคำขอโทษออกไปเธอนั้นซุ่มซ่ามแบบนี้เป็นประจำ
“คราวหน้าคราวหลังก็หัดแหกตาดูบ้างสิ!”
“บัวขะ..ขอโทษ” บัวเธอรีบเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นบุคคลที่เธอเดินชนนั้นเป็นผู้หญิงและผู้ชายที่เดินควงแขนกันมาเธอจึงก้มหน้าเอ่ยกล่าวคำขอโทษอีกครั้ง
“ขอโทษแล้วมะ...”
“เงียบน่ะฝ้าย!” เสียงทุ้มห้ามปรามหญิงสาวข้างกายด้วยน้ำเสียงอันดุดันจนเธอนั้นเงียบลงทันทีและเสมองไปทางอื่น
“คราวหน้าก็เดินมองทางหน่อยเพราะเธอนั่นแหละที่เจ็บตัวซะเอง”
“ค่ะ บัวจะระวังให้มากกว่านี้นะคะคุณ..”
“ไทม์ เรียกฉันว่าเฮียไทม์”
หญิงสาวยังไม่ทันพูดจบประโยค ไทม์นั้นก็แทรกขึ้นมาเสียก่อนจึงทำให้เธอนั้นก้มหน้าลงอีกครั้งด้วยความเขินอายเพราะสายตาที่ชายหนุ่มนั้นมองเธอมันช่างดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลเหมือนดั่งถูกมนต์สะกดยังไงยังงั้น
“ค่ะ เฮียไทม์ งั้นบัวขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว” เสียงขอไทม์หยุดรั้งร่างบางเอาไว้
“เฮียไทม์เราไปกันเถอะน๊า เฮียจะไปสนใจอีเด็กนี่ทำไม” ฝ้ายนั้นเห็นว่าไทม์เริ่มจะสนใจผู้หญิงตรงหน้าเธอจึงรีบแทรกขึ้นมา
“ไปรอฉันข้างบน” ไทม์พูดออกไปตวัดสายตาอันดุดันมองไปที่ฝ้ายอย่างเอาเรื่อง
“ก็ได้ เฮียรีบขึ้นมาเร็วๆ นะคะ” ฝ้ายตอบกลับไปเธอกำมือเข้าหากันแน่นพลางมองไปยังร่างบางตรงหน้าอย่างเกลียดชังแล้วเธอก็เดินออกไปทันที
เหลือแต่ไทม์กับบัวที่ยืนอยู่สองคน..
“เธอชื่ออะไร?” ไทม์เอ่ยถามออกไป
“ชื่อบัวค่ะ” บัวตอบกลับไปพลางยกยิ้มเล็กน้อย
“แล้วมาทำอะไรที่นี่?”
“คือบัว..บัวมาหาน้องชาย”
“ใคร? น้องเธอทำงานที่นี่เหรอ?”
“ใช่ค่ะ น้องบัวบอกว่าเขาทำงานที่นี่”
ไทม์ถามออกไปด้วยความสงสัย บัวเห็นเช่นนั้นเธอจึงรีบพยักหน้ารับและตอบกลับคำถามของไทม์
“ชื่ออะไร?”
“บอลค่ะ น้องบัวชื่อบอลเฮียไทม์รู้จักไหมคะ?”
“บอลงั้นเหรอ..” ไทม์พูดออกมาอย่างแผ่วเบาพอหญิงสาวเอ่ยชื่อน้องชายของเธอออกมามันจะใช่ไอ้บอลลูกน้องคนสนิทของเขาหรือเปล่า
แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้ว่ามันมีพี่สาว ซึ่งตอนนี้เขาก็ส่งมันไปทำงานให้เขาที่ชายแดน
“ค่ะ คือบัวติดต่อบอลไม่ได้มาสองวันแล้ว อีกอย่างบอลก็ไม่เคยเงียบไปหายไปแบบนี้ด้วย”
“ฉันส่งมันไปทำงานนอกพรุ่งนี้คงจะกลับ”
“งานนอก..”
“อืม”
“แต่เดี๋ยวนะคะ เฮียไทม์บอกว่าส่งบอลไปทำงานถ้าอย่างงั้นแสดงว่าเฮียก็เป็นเจ้านายของน้องชายบัว”
“อืม”
“แล้วเฮียก็เป็นเจ้าของZopubนี่”
“อืม”
“ให้ตายเถอะยัยบัว” บัวก้มหน้าก้มตาพึมพำอยู่คนเดียวหลังจากที่เธอเอ่ยถามไทม์ออกไป นี่เธอกำลังยืนคุยอยู่กับเจ้านายของน้องชายหรอกเหรอ
“ใครตายเหรอ?”
กึก! บัวชะงักขึ้นมาทันทีเธอยืนนิ่งอย่างไม่ไหวติง เมื่อผู้ชายตรงหน้าเธอนั้นโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างกกหูเธออย่างแผ่วเบาชวนน่าขนลุก
ตึก~ ตัก~ ตึก~ ตัก~
มันทำให้หัวใจของเธอนั้นเต้นอย่างแรง เธอพลางมองไปข้างๆ ก็พบใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มนั้นแทบจะใกล้ชิดกับใบหน้าของเธอมันห่างกันเพียงไม่กี่เซน เธอจึงรีบตั้งสติก่อนก้าวเดินถอยห่างออกมา
“ปะ..เปล่าค่ะ ถ้างั้นบัวขอตัวกลับก่อนนะคะ ไว้พรุ่งนี้บัวจะมาหาบอลใหม่”
“อืม”
“ลานะคะ เฮียไทม์” บัวเอ่ยคำลาและรีบเดินออกไปเพราะเธอไม่อยากให้เขานั้นเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเธอที่เกิดจากอาการเขินอายของเธอ
เธอยอมรับเลยว่าเฮียไทม์นั้นเขามีอิทธิพลต่ออัตราการเต้นหัวใจของเธอมากจริงๆ คงไม่ต่างจากอีกคนที่ยังคงยืนยิ้มจ้องมองด้านหลังของร่างบางอยู่จนลับสายตา
“หึ แล้วเจอกัน”
- ผู้เขียน
