หลังจากที่ฉันบอกเซฟไป ฉันคิดว่าในวันรุ่งขึ้นพวกเราจะมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งทุกอย่างเป็นสีชมพู ตกอยู่ในภาวะโลกเลิฟเฉกเช่นในละครหรือการ์ตูนหวานแหวว หากแต่ความจริงแล้ว....
“อัญชลี…”
“วันทา…“
“อภิวาท...”
“กราบบบบบ”
ฉันต้องมานั่งสวดมนต์ตอนตีห้าด้วยขอบตาคล้ำดำจนหลินปิงต้องร้องไห้ วันนี้อีมาโนชน์คนที่ฉันเกลียด นางเป็นคนนำสวดมนต์ด้วยท่าทีติดจริตเว่อร์วัง อีกนิดนึงคงลุกขึ้นมารำแล้ว ที่น่าหงุดหงิดคงเป็นการที่นางเข้ามาตีสนิทฉันด้วยท่าทีกลิ้งกลอก
“เจ๊คะ หนูขอโทษนะคะเจ๊ที่เคยว่าเจ๊ แต่นอกจากเจ๊ก็ไม่มีใครเหมาะสมกับประธานแล้วล่ะค่ะ ในปฐพีนี้ชะนีใดหาเทียมเจ๊ไม่” มาโนชน์เอ่ยพร้อมเข้ามากระแซะหลังจากที่นำสวดมนต์จบบทแรกและถัดไปเป็นคิวนำแผ่เมตตาของเซฟ ผู้ร่าเริงและบันเทิงกับบทสวดมากกว่าใคร ฉันเบ้หน้าไม่สนใจก่อนที่นางจะเขยิบก้นเข้ามาอีก
“เจ๊คะ ไม่เอาสิ ถ้าเจ๊เมินใส่หนูแบบนี้ หนูจะไม่เล่าเรื่องประธานให้ฟังนะคะ
