“ทรงเอ!”
“เหยดดดดดไอ้หลินใส่ทรงเอ!”
“แล้วนี่อะไร ทำไมแก้มดูอมชมพู มึงแต่งหน้ามาเหรอ?” เสียงเจ้าพวกสามแสบโหวกเหวกโวยวายในตอนเที่ยง เมื่อเห็นสภาพฉันในวันนี้ ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยคิดจะใส่กระโปรง ไม่เคยคิดจะแต่งหน้าด้วย บังเอิญว่าหน้าสดก็สวย เลยไม่จำเป็น วันนี้ฉันไม่ได้ไปไอ้ชมรมเรื่องเล่าเคล้าธรรมะอะไรนั่น คงเพราะคำพูดเมื่อวานฉันเลยคิดไม่ตก
ร้องไห้คือเรื่องปกตินี่หมายถึงยังไงวะ ทำไมชอบพูดจากำกวมให้คนอื่นไปนั่งตีความเอาเองอ่ะ ฉันไม่ได้ฉลาดขนาดนั้นสักหน่อย
“สวยใหญ่นะเดี๋ยวนี้ มีแฟนยังอ่ะ ขอเบอร์หน่อยเร๊ว” ไอ้เจแกล้งหยอดด้วยท่าทีล้อเลียน ฉันเลยมอบค้อนวงโตให้มันเป็นการลงโทษ
“กวนตีนละ เรียนอ่ะสนใจขนาดนี้บ้างปะ?” ฉันว่าแล้วหยิบแฟ้มใสๆ ใส่กระดาษหนาๆ ฟาดหัวมันอย่างหมั่นไส้
“เอ้า ธรรมด๊า เห็นอะไรมีชีวิตชีวา กูก็อยากมอง”
“จะจีบกูอ๋อ บอกพ่อมึงไปเป็นประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาให้ได้ก่อน กูจะลองคิดดู”
