21
“สะ...สายมันติดค่ะ” เธอพูดเสียงสั่น หายใจไม่ทั่วท้องเพราะตอนนี้เขาขยับตัวมาใกล้เธอเหลือเกิน
“ติดจริงด้วย” เขาปล่อยให้สายเข็มขัดนิรภัยดีดตัวกลับ ขยับดึงเบาๆ จนมันใช้การได้ จากนั้นก็จัดการคาดให้เธอด้วย “ได้แล้ว”
“ขอบคุณค่ะ” นันทภัคเอ่ยขอบคุณแผ่วเบา
“เธอปิดประตูไม่สนิท ฉันปิดให้นะ”
นันทภัคกำลังจะบอกเขาว่า เธอเปิดแล้วปิดใหม่เองก็ได้ แต่ช้ากว่าร่างสูงใหญ่ที่ขยับตัวมาใกล้เธออีกครั้ง และครั้งนี้ใกล้กว่าเมื่อครู่มาก หัวใจดวงน้อยๆ เต้นแรงยิ่งกว่าเสียงกลองรัว ดวงหน้าแดงระเรื่อ ม่านตาขยายกว้างด้วยความตกใจ เพราะหลังจากเขาปิดประตูรถเสร็จ ใบหน้าหล่อตี๋ของเขาก็หันมาทางนันทภัค พื้นที่ระหว่างใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ใกล้กันจนสัมผัสลมหายใจของเขา
โอ้...เธออยากจะเป็นลม
“ประตูรถฉันต้องปิดแรงๆ ปิดเบาๆ มันไม่สนิท เข้าใจไหม” นิรัติศัยบอก มองหน้าหวานอาบความอายด้วยรอยยิ้ม “ว่าไง เข้าใจที่ฉันบอก
