14
1547 คำ
14
ห้องอาหารจีนภายในโรงแรมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา คือสถานที่นัดหมายระหว่างอารยากับเกียรติศักดิ์ เธอมาถึงร้านดังกล่าวก่อนเวลานัดหมายสิบนาที ยังนึกแปลกใจอยู่ว่า ทำไมวันนี้เกียรติศักดิ์จึงนัดเธอมาทานอาหารจีน เป็นเพราะเขาไม่พิศวาสอาหารจีน เกียรติศักดิ์จะปฏิเสธทุกครั้งที่มีคนชวน ทว่าเมื่อคืนเธอก็ไม่ได้ถามถึงเหตุผล คิดว่าเขาคงอยากลองทาน อยากลิ้มรสดูว่ารสชาติเป็นเช่นไร
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง จองไว้หรือเปล่าครับ” พนักงานของห้องอาหารจีนเอ่ยถาม
“จองในนามคุณเกียรติศักดิ์ค่ะ”
“เชิญครับ” พนักงานคนเดิมยิ้ม ก่อนจะเดินนำไปยังโต๊ะอาหารที่จองไว้ “จะสั่งเครื่องดื่มก่อนไหมครับ”
“ขอน้ำส้มค่ะ”
“ครับ” คล้อยหลังร่างพนักงานไม่กี่อึดใจ บุรุษร่างสูงใหญ่คนหนึ่งเดินมายังโต๊ะที่อารยานั่งอยู่ ชายคนนั้นยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนหมายปอง
“สวัสดีครับเปิ้ล”
อารยาเงยหน้ามองคนทัก ใจสาวสั่นไหวเมื่อเห็นใบหน้าคมคายของหัสดิน ซึ่งจะเกิดความรู้สึกเช่นนี้ทุกครั้งที่เจอหน้าเขา มันไม่หายไปจากความรู้สึกเสียที ทั้งที่ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ได้เจอหน้าเขา
“สวัสดีค่ะคุณเอ็กซ์” อารยาทักทายกลับพร้อมรอยยิ้ม
“ผมมาแทนเกียรติน่ะครับ เกียรติติดงานด่วน มาไม่ได้ครับ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก “พอดีเกียรติรู้น่ะครับว่า วันนี้ผมมาประชุมที่นี่ เกียรติก็เลยให้ผมมาทานอาหารกับเปิ้ลแทน หวังว่าเปิ้ลจะยินดีทานอาหารกับผมนะครับ”
“อ๋อค่ะ ยินดีค่ะ”
อารยาไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเกียรติศักดิ์คงมีงานด่วนต้องรีบไปทำ ซึ่งก็เป็นเช่นนี้บ่อยครั้งที่นัดทานอาหารกัน มองเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำไป หัสดินยิ้ม ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอ
“อาหารจีนที่นี่อร่อยมากนะครับ ผมกับเกียรติมากินด้วยกันหลายครั้ง” หัสดินชวนคุย “ผมรู้จากเกียรติมาว่า เปิ้ลชอบกินอาหารจีนใช่หรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ ตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบ แต่เพราะแม่ชอบทานและพาไปกินบ่อยๆ มันก็เลยชอบไปโดยปริยายค่ะ”
“เราสองคนเหมือนกันเลยนะครับ ผมชอบกินอาหารจีนก็เพราะคุณแม่ คุณแม่ผมชอบอาหารจีนมากๆ ครับ ไปกินทุกอาทิตย์ครับ” เขาคุยต่อ “กินอาหารเหมือนกันอย่างนี้ เวลาเปิ้ลไปเป็นสะใภ้คุณแม่ สงสัยว่าจะได้ไปกินอาหารจีนทุกวันแน่ๆ เลย”
อารยาหน้าเห่อร้อน และเกิดความแดงจากความเขินอายระบายทั่งดวงหน้า มีความตกใจกับคำพูดของหนุ่มรูปหล่อ ที่เรียกความแรงของหัวใจให้เต้นผิดปกติ สาเหตุของอาการดังกล่าวเป็นเพราะ คำพูดที่ออกจากปากเขานั่น เสมือนตนกำลังถูกจีบ ไม่ใช่ว่าอารยาจะไม่เคยถูกผู้ชายจีบมาก่อน เธอเคยและมากด้วย แต่ไม่มีชายใดที่ทำให้เธอมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลย เขาทำให้หญิงแข็งแกร่งทั้งกายและใจ ยวบไหวในความรู้สึกไม่รู้ตัว
หัสดินมองสาวถูกใจแล้วยิ้ม เขามองเธอนิ่งนานอย่างที่ไม่เคยมองสาวคนไหนมาก่อน ยิ่งเวลาเธอหน้าระเรื่อ มีความอายอยู่ในแววตา ชวนให้น่ามองขึ้นหลายเท่า เธอเป็นคนแรกและเป็นคนสุดท้ายที่เขาจะหยุดสายตา หยุดหัวใจ ไม่เหลียวมองหญิงใดอีกเลย
การรับประทานอาหารมื้อแรกระหว่างหัสดินกับอารยาเป็นไปด้วยดี ฝ่ายชายไม่ได้รุกมากจนฝ่ายหญิงอึดอัด หรือไม่มีความสุขในการทานอาหาร ตรงกันข้ามอารยาเจริญอาหารกับเรื่องเล่าสนุกๆ ที่หัสดินสรรหามาเล่าให้ฟัง ซึ่งเป็นความสุขที่อารยาไม่ได้สัมผัสมานานหลายปี หัสดินเป็นชายคนแรกที่จุดประกายความหวังเล็กๆ ในใจ ความหวังว่า เธอจะมีใครสักคนอยู่ข้างกาย แต่พอนึกถึงอาชีพของตน ประตูบานนั้นก็ปิดลงทันใด
หัสดินรุกคืบการจีบอารยาต่อเนื่อง สามวันที่ผ่านมานี้เขามาคลับเอสทุกคืน จะมาพร้อมกับช่อดอกไม้ดอกใหญ่และถ้อยคำหวานๆ ที่ทำให้อารยาหน้าแดง แล้วยังมีมุกเสี่ยวๆ ที่เรียกได้ทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมาให้เธอเสมอ
โรคประจำตัว ไม่ปวดหัวก็ไม่เป็นไข้ โรคประจำใจไม่ห่วงใยก็คิดถึง
กล้องโฟกัส เพราะความชัดอยู่ที่เธอ...ที่รูปมันเบลอเพราะเธอคือความชัดเจน
ไม่อยากเป็น “คนรักเธอข้างเดียว” แต่อยากเป็น “คนรักเดียวข้างเธอ
รถยนต์ต้องวิ่งบนถนน หัวใจของผมก็เช่นกัน ต้องวิ่งในหัวใจของเปิ้ล
หลังจากได้ยินมุขจีบสาวหลายมุขติดกัน อารยาเกิดความสงสัยว่า นักธุรกิจดังเช่นเขา เอามุขเสี่ยวๆ มาจากไหน คำตอบที่ได้รับเธอถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหว
“เอามาจากในเน็ตครับ มีทุกสิ่งให้เลือกสรร”
คืนนี้เป็นอีกคืนหนึ่งที่หัสดินมาจีบสาว เขามาพร้อมกักบดอกกุหลาบสีขาวที่ไม่ได้ถูกจัดอยู่ในช่อ เขาถือมาโดดๆ พอเห็นหน้าผู้หญิงที่ตนหมายปองกำลังยืนคุยกับพนักงานตรงเคาน์เตอร์บาร์ เขาก็ปรี่เข้าไปหา ยื่นดอกกุหลาบส่งให้
“ระวังด้วยนะครับเปิ้ล ระวังหนามเพราะมันจะทิ่มมือคุณ เหมือนความรักทิ่มใจผม” หัสดินส่งมุขเสี่ยวจีบอารยา เธอยื่นมือมารับดอกกุหลาบที่ไม่มีหนามเลยสักนิด มันเรียบเหมือนมีคนตัดออก “ผมตัดหนามออกเองครับ ผมกลัวมันทิ่มมือคุณ”
เขาบอกเมื่อเห็นอารยามองก้านกุหลาบ ใช้มือลูบไปตามก้าน และสีหน้าสงสัยของเธอ อารยายิ้มเขิน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่คิดว่าเขาจะเอาใจใส่รายละเอียดเล็กน้อย
“ขอบคุณค่ะ” อารยาเอ่ยเสียงหวาน ยิ้มหวานเป็นของแถม
“กันต์กับโฮปมาหรือยังครับ”
“มาแล้วค่ะ นั่งอยู่โต๊ะเดิมค่ะ”
“ผมขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
“แล้วอย่าลืมตามผมไปนะครับ เพราะขาดเปิ้ลเหมือนขาดใจ”
นั่นไง ก่อนไปเขาก็ยังเอ่ยมุขเสี่ยวๆ อารยาอมยิ้ม เป็นรอยยิ้มแห่งความขวยเขินที่นับตั้งแต่ไปทานอาหารกับเขาครั้งนั้น เธอก็ได้ยินทุกวัน วันหนึ่งหลายครั้งด้วย แต่น่าแปลกที่เธอไม่เบื่อ ไม่รำคาญ กลับรู้สึกอยากฟังด้วยซ้ำไป
“มองอะไร” อารยาถามลูกน้องที่พากันมองเธอเป็นตาเดียว
“ไม่ต้องมาทำดุแก้เขินเลยนะ” สายพิณรู้ทันเจ้านาย
“แหมพี่เปิ้ล คุณเอ็กซ์นี่ขยันหามุขเสี่ยวมาจีบพี่เนอะ”
โต้งพนักงานบาร์พูดขึ้น หันไปมองหน้าเจ้าของคลับเอสที่แม้ว่าภายในผับจะไม่สว่างนัก แต่ก็ยังมองเห็นดวงหน้าอารยาเปื้อนสีแดงจากความอาย
“จีบเจิบอะไรกัน ไป ไปทำงาน ใครไม่ทำจะตัดเงินเดือน”
เจ้าของผับดุแก้เขิน ไล่ตะเพิดลูกน้องที่ไม่มีใครเดินไปทำงานกันสักคน ได้แต่อมยิ้มมองหน้าเธอ อารยาจึงต้องเป็นฝ่ายย้ายตัวเองไปให้ห่างลูกน้องจอมจับผิด เพราะอยู่นานเกรงจะทนเขินไม่ไหว
ส่วนคนตามจีบหญิงเดินมานั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนที่มาถึงก่อนหน้าสิบนาที พอนั่งปุ๊บหัสดินก็ล่วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า เปิดดูบางอย่างในนั้น ตั้งอกตั้งใจดูจนเพื่อนอีกสองคนสงสัย เนื่องจากหัสดินเป็นคนแบ่งเวลาเป็น จะไม่เอาเรื่องงานมาทำระหว่างเที่ยวหรือพักผ่อน การที่หัสดินหยิบมือถือมากกว่าหยิบแก้วเครื่องดื่ม ชวนให้กันต์ธีร์อดเปิดคำถามไม่ได้
“นายทำอะไร”
“หาข้อมูล”
“หาข้อมูลอะไร เรื่องงานเหรอ” กันต์ธีร์ถามต่อ
“เปล่า หาข้อมูลอย่างอื่น” ปากตอบแต่ตามองหน้าจอมือถือ
“ตอบให้มันเคลียร์ๆ หน่อยสิวะ ตอบแบบนี้น่าเตะฉิบ” คนถามที่อยากรู้เต็มที่ชักยัวะ
“หามุขจีบเปิ้ลอยู่ วันสองวันนี้ที่ท่องไว้ใช้หมดแล้ว เลยต้องหามุขใหม่” กันต์ธีร์กับนิรัติศัยมองหน้ากัน ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ไม่คิดว่าหัสดินจะพึ่งการสื่อสารในอินเตอร์เน็ตจีบผู้หญิง
“แม่เจ้าโว้ย ถ้าไม่ได้ยินกับหู ไม่ได้เห็นกับตา จะไม่เชื่อเลยนะว่า นายหัสดิน ดำรงรักษ์ พึ่งมุขเสี่ยวในเน็ตจีบสาว” นิรัติศัยขำเพื่อน
“ก็เอ็กซ์เคยจีบสาวซะที่ไหนแกก็รู้ มีแต่สาวมานอนรอบนเตียง พอเจอสาวถูกใจเลยต้องหาตัวช่วยเป็นของธรรมดา ปล่อยๆ มันไปเถอะ”
กันต์ธีร์เข้าใจความรู้สึก และความคิดของเพื่อน เพราะตอนนี้เขาก็กำลังตามจีบสาวอยู่เช่นกัน แต่ใช้คนละวิธีกับหัสดิน
“ท่าทางนายเอาจริงเอาจังมากเลยนะ รักจริงหวังแต่งรึไง” นิรัติศัยถาม หัสดินเหลือบตาขึ้นมองคนถาม ก่อนตอบ
- ผู้เขียน
