32
เบญญาภาเดินถือชามข้ามต้มกุ้งร้อนๆ เข้ามาในห้องกันต์ธีร์ ที่เวลานี้กลับมาพักฟื้นที่บ้าน หลังจากนอน โรงพยาบาลอยู่สี่คืน และตลอดระยะเวลาที่เขาพักรักษาตัวในโรงพยาบาล เบญญาภาอยู่เฝ้าดูแลเขาไม่ห่าง อาจพูดได้ว่า กินนอนอยู่ห้องเดียวกันกับเขาก็ว่าได้ แถมยังต้องคอยเอาอกเอาใจคนป่วยขี้อ้อน ที่อ้อนหนักมาก อ้อนราวกับว่าเป็นเด็กอายุห้าขวบ เป็นอาการอ้อนของกันต์ธีร์ที่ไม่มีใครเคยเห็น
“โอ๊ย! เจ็บจัง”
เสียงร้องเจ็บของคนที่กำลังลุกขึ้นนั่ง ทำให้เบญญาภาต้องเร่งฝีเท้าเข้ามาในห้องเร็วขึ้น เธอวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะหัวเตียง แล้วรีบมาดูอาการคนป่วย
“เป็นอะไรคะ เจ็บแผลหรือคะ จ๋าบอกแล้วไงคะว่า เวลาลุกให้บอกจ๋า จ๋าจะได้ช่วยพยุง”
“แผลนิดเดียวไม่เจ็บหรอกครับ อ้อนเธอไปอย่างนั้นแหละ” กันต์ธีร์ทำตาเจ้าชู้ใส่ “อยากให้จ๋ารักผม ดูแลผมไปตลอดชีวิตครับ”
เขาไม่ได้พูดประโยคนี้เป็นครั้งแรก กันต์ธีร์บอกเธอหลายครั้งหลายหนแล
