สำนักเวยอี้
กลิ่นข้าวต้มหอมโชยมาจากห้องเจ้าสำนัก ชายหนุ่มวางถ้วยลงบนโต๊ะไม้ ข้างกันมีร่างอรชรนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ร่างกายที่เคยมีน้ำมีนวลของนางซูบผอมลงไปจนดูน่าเป็นห่วง มือใหญ่เอื้อมไปกุมมือเล็กเอาไว้พลางเหม่อมองใบหน้าแสนงดงามซึ่งยังคงแน่นิ่ง ตัวของนางนุ่มอุ่นเหมือนเพียงแค่หลับไปแต่ไม่ว่าเรียกหาเท่าไหร่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลยสักครั้ง
“ตื่นขึ้นมาเถอะซือเมี่ยว ร่างกายของเจ้าจะทนไม่ไหวแล้ว” คำพูดที่เหมือนกับคำภาวนาของคนตัวโตดังขึ้นหวังให้นางตื่นมาฟังอีกครั้ง
หน่วยรักษาของสำนักถูกคัดเลือกมาจากหมอมากฝีมือและการแพทย์ที่หลากหลาย หย่งฟู่ไม่ใช่คนยึดติดเรื่องวิธีการดังนั้นจึงมีคนต่างถิ่นอยู่มากในหน่วยนี้ พวกเขาพยุงอาการของนางไว้อย่างสุดความสามารถ เลือดภายในหยุดไหลไปนานแล้วเพียงแต่โฉมสะคราญยังคงไม่ฟื้นเสียทีราวกับคนหลับลึก หากปล่อยไว้ร่างกายที่ไม่สามารถรับสารอาหารได้เต็มที่วันหนึ่งก็ต้องจากไ
