2 เช้านี้มีแค่เรา
1298 คำ
2
เช้านี้มีแค่เรา
เช้าวันแรกที่บ้านของพริ้งในรอบหลายปีเธอรู้สึกดีใจที่ได้กลับบ้านไม่รู้ว่าดีใจที่ได้กลับบ้านหรือดีใจที่ได้กลับมาอยู่ใกล้พี่ชายสุดหล่อกันแน่
สาวน้อยบนเตียงขนาดใหญ่รู้สึกตัวแต่เช้าเธอตื่นเต้นที่จะได้กินข้าวเช้าร่วมกับครอบครัวในรอบหลายปี
"นอนที่บ้านทำไมฉันถึงหลับสนิทขนาดนี้เนี่ยหรือเป็นเพราะฉันเหนื่อยกับการเดินทางนั่นก็มีส่วนแต่ฉันคิดว่านอนที่บ้านนอนเมื่อไหร่ก็อุ่นใจเมื่อนั้น" พริ้งพูดกับตัวเองก่อนจะไปล้างหน้าแปรงฟันเพื่อที่จะได้ลงไปกินข้าวกับครอบครัวในตอนเช้าเมื่อพริ้งล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแต่เธอก็เดินไปเพื่อที่จะไปกินข้าว
" อ้าวพี่วินวิน อรุณสวัสดิ์ค่ะ"พริ้งเอ่ยทักทายพี่ชายของเธอที่เปิดประตูออกมาพร้อมเธอในชุดสูทที่พร้อมไปทำงาน
"อือ" วินวินพูดแค่นี้แล้วก็เดินลงไป พริ้งได้แค่งงว่าทำไมพี่วินวินถึงเงียบขรึมกว่าแต่ก่อนมากถึงขนาดนี้พริ้งคิดได้แค่นั้นก็เดินตามหลังวินวินลงมาที่โต๊ะรับประทานอาหาร
"ตื่นแต่เช้าเลยนะคะคุณหนูพริ้ง"แม่บ้านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพริ้งเดินลงมาถึงโต๊ะกินข้าว
"ค่ะ พริ้งอยากลงมากินข้าวต้มร้อนๆ หอมๆ อร่อยๆ ฝีมือป้านิดไงคะ" พริ้งเอ่ยชมแม่บ้านที่อยู่ที่นี่มาก่อนที่เธอจะเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้เสียอีก
"ก็ชมป้าเกินไปค่ะแต่ก็ขอบคุณนะคะ"ป้านิดแม่บ้านที่เก่าแก่เอ่ยพูดกับพริ้ง
"แล้วคุณแม่ล่ะคะไปไหน" พริ้งสงสัยที่ไม่เห็นแม่ลงมาทานข้าวเช้าพร้อมกัน
" อ๋อคุณผู้หญิงไปเที่ยวกับสมาคมอะไรสักอย่างนี่ล่ะคะ" ป้านิดบอกกับเธอ
"อ๋อค่ะแล้วคุณแม่จะกลับมาวันไหนเหรอคะ"พริ้งยังคงสงสัยไม่เลิกสักที
"จะตักข้าวให้ผมได้หรือยังป้านิดจะคุยกันอีกนานมั้ยผมมีประชุมเช้า" วินวินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบทั้งที่ในใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำแล้วเพราะชุดนอนผ้าซาตินสีแดงสุดร้อนแรงนี้ถึงจะเป็นแขนยาวขายาวก็เถอะมันก็แนบเนื้อของคนตรงหน้าอยู่ดี
"ค่ะๆ คุณวินวินเดี๋ยวป้าตักข้าวให้เดี๋ยวนี้เลยนะคะ"
"ของหนูขอเยอะๆ เลยนะคะป้านิดคิดถึงฝีมือป้านิดจะแย่แล้วเนี่ย"
"ได้ค่ะคุณพริ้ง"
"กินเยอะๆ เดี๋ยวก็อ้วนเป็นหมูหรอกเดี๋ยวก็ไม่มีใครเอา" วินวินแกล้งกวนประสาทเธอ
"อ้วนแล้วไงคะพี่วิน ไม่มีใครเอา พริ้งก็จะให้พี่วินเลี้ยงจนแก่ไปด้วยกันเลย"พริ้งทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่วินวิน
"ใครจะเลี้ยงเธอกันล่ะยัยหมูพริ้ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า " วินวินพูดพร้อมกับหัวเราะร่วน
" ใครหมูกันหะพี่วิน"พริ้งโมโหที่วินวินมาเรียกเธอหมู
วินวินรู้ดีว่าเธอไม่ชอบให้ใครมาว่าเธออ้วนเพราะตอนเด็กๆ เธอเป็นเด็กที่ค่อนข้างอ้วนมากแล้วเวลาที่เธอไปโรงเรียนก็จะโดนเพื่อนแกล้งแล้วเรียกเธอว่ายัยหมูพริ้งแล้วเธอก็จะร้องไห้กลับบ้านมาฟ้องพี่วินวินของเธอทุกทีแต่มาวันนี้พี่ชายที่แสนดีที่คอยปลอบเธอในวันวานกลับมาเรียกเธอว่าหมูพริ้งซะเองเธอจึงรู้สึกน้อยใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
"เอาล่ะค่ะคุณหนูทั้งสองเลิกแหย่กันแล้วกินข้าวต้มได้แล้วค่ะเดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะคะ" ป้านิดรู้ว่าพริ้งไม่พอใจจริงๆ เข้าแล้ว
เมื่อสถานการณ์ที่เกือบระอุถูกป้านิดเบรกไว้สถานการณ์จึงค่อยๆ ดีขึ้น
"อื้อหือ อร่อยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยค่ะ" พริ้งบอกกับป้านิด
" ป้านิดครับวันนี้ผมกลับดึกนะครับไม่ต้องเตรียมอาหารเผื่อผมนะครับ"วินวินบอกกับป้านิดก่อนที่จะลุกออกไป
"พี่วินคะเย็นนี้ไปเที่ยวไหนหรอคะให้พริ้งไปด้วยสิคะ" พริ้งพูดเพราะนึกสนุกอยากไปเที่ยวเพราะตั้งแต่เธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเธอออกเที่ยวกับเพื่อนต่างชาติบ่อยๆ แต่ที่ประเทศไทยเธอยังไม่เคยไปเลยสักครั้งเธอจึงอยากรู้ว่าที่นี่กับต่างประเทศที่ไหนจะสนุกกว่ากัน
"พี่ไม่ได้ไปเที่ยวพี่มีงานที่ต้องเคลียร์เยอะก็เลยกลับดึก" วินวินดูเสียอาการที่เหมือนจะมีคนรู้ทันแต่เขาก็เก็บอาการได้เก่งเช่นกัน
"ว้าาาเสียยดายอ่ะแต่ถ้าพี่ไปเที่ยววันไหนพี่อย่าลืมชวนพริ้งนะคะพริ้งพร้อมเสมอค่ะ" พริ้งพูดเหมือนเด็กอยากไปเล่นสวนสนุกยังไงยังงั้น
" นี่พริ้งเลิกไร้สาระได้แล้วพี่จะไปทำงานแล้ว"วินวินพูดจบก็เดินออกไปอย่างเร็วปล่อยให้ความหวังของเธอเก้อซะงั้น
"ได้พี่วินเดี๋ยวจะได้รู้ว่าพริ้งเป็นใคร"พริ้งพูดออกมาอย่างมีเลสนัยในแววตาของเธอ
พริ้งไปเรียนต่างประเทศหลายปีเธอจึงไม่ค่อยมีเพื่อนที่ไทยเท่าไรเธออยากไปเที่ยวก่อนที่เธอจะต้องเข้าทำงานที่บริษัทของพ่อแม่ที่เป็นธุรกิจส่วนตัวของครอบครัว
พริ้งอยู่แต่บ้านเธอจึงเกิดความเบื่อหน่ายด้วยความที่เธอเป็นนักเรียนนอกความตื่นตัวของเธอจึงมีสูงมากถ้าจะให้เธออยู่แต่บ้านเธอคงเป็นบ้าตายแน่แน่
"เฮ้อ เบื่อ เบื่อ เบื่อ " พริ้งที่นอนแต่ในห้องเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายเธออยากออกไปลันล้าแต่เธอก็ไม่รู้จะไปที่ไหนถ้าจะไปห้างก็ไม่มีเพื่อน
"ฉันคิดออกแล้วว่าฉันจะทำอะไรถึงจะไม่เบื่อ ฮ่า ฮ่าฮ่า " พริ้งพูดไปหัวเราะพอใจ เมื่อเธอคิดได้อย่างนั้นเธอจึงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปทำอะไรบางอย่าง
บริษัทตระกูลอัครมหาอภินันท์
ห้องทำงานของอัศวิน
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" เสียงเคาะประตูห้องของอัศวิน
" เข้ามาได้"อัศวินร้องบอก
"มีอะไรว่ามาเดี๋ยวฉันจะออกไปทานข้าวข้างนอกแล้ว" อัศวินบอกกับเลขาของเขา
"คุณลิลลี่มาขอพบเธอบอกว่านัดกับคุณวินไว้แล้วแต่ที่ปรางดูที่ตารางนัดปรางไม่เห็นมีเลยเข้ามาถามคุณวินค่ะ"ปรางเลขาที่ทำงานกับอัศวินมาเกือบสิบปี
" ผมก็ไม่ได้นัดนะแต่ไม่เป็นไรให้เข้ามาได้"อัศวินบอกอย่างนั้น
เลขาของอัศวินออกไปได้สักพักก็มีผู้หญิงหน้าตาดีรูปร่างสุดเซ็กซี่ขาวอึ๋มเดินเข้ามา
" วินขาลิลลี่โทรหาทำไมไม่รับล่ะคะ"สาวสุดเซ็กซี่เดินบิดสะโพกเข้ามานั่งที่ตักของอัศวิน
"พอดีพี่ติดประชุมน่ะพี่เลยไม่ได้รับ"อัศวินแก้ตัวกับเธอที่จริงตอนที่ลิลลี่โทรเข้ามาเขาอยู่กับผู้หญิงอีกคน
"ทานข้าวเที่ยงกันมั้ยคะ"
"พอดีพี่เอ่อ" อัศวินอยากปฏิเสธเธอเพราะเขาวางแผนว่าจะกลับไปที่บ้านแล้วพาน้องสาวออกมาทานข้าวเที่ยงด้วยกันเพราะเห็นเธออยากออกมาเที่ยว
" อย่าปฏิเสธลิลลี่นะคะลิลลี่ไม่ยอมจริงๆ ด้วยนะ" เธอไม่พูดเฉยๆ เธอใช้สองแขนโอบรอบคอของอัศวินแล้วยื่นหน้าเข้าไปชิดแทบจะกลืนกินกันอยู่แล้ว หน้าห้องทำงานของอัศวินที่ตอนนี้เกิดความวุ่นวายเล็กน้อยหน้าห้อง
- ผู้เขียน
