เพื่อนสนิท : EP2

1162 คำ

“มึงทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อยดิวะ” กลอยปรายตามองผมแล้วเอ่ยออกมา ขณะที่กำลังเดินออกจากโรงภาพยนตร์ จะให้ทำหน้าดี ๆ ได้อย่างไรกัน หนังรักโรแมนติกที่ผมไม่เคยคิดจะดู ยอมดูเพราะอุ๋มเป็นคนเลือก แต่ผมดันต้องมาดูกับเพื่อน ไม่รู้สึกอิน ฟิน หรือซึ้งไปกับหนังเลยสักนิด ดูไปหาวไป ภาวนาให้จบเรื่องไว ๆ จะได้ออกมาหาอะไรกินสักที “ดีสุด ๆ ละ” ผมตอบแล้วลากแขนกลอยให้รีบเดินมาที่ร้านอาหาร เธอเดินช้าหรือผมใจร้อนก็ไม่รู้ “ขากูไม่ได้ยาวเท่ามึงนะไอ้เวร” เสียงหวานบ่นอุบอิบไปตามประสา กลอยเดินไม่ทันเลยสะบัดแขนออกจากการจับกุม ใบหน้าของเธอบูดบึ้ง มองผมด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ ผมก็รู้นะว่าไม่ควรมาลงที่กลอย แต่ตอนนี้มันหงุดหงิดจนไม่รู้จะทำอย่างไร “ไปแดกคนเดียวเถอะ” กลอยพูดจบก็เดินหนีไปทางประตูด้านหน้า ผมรีบวิ่งไปดักหน้าแล้วส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้กลอยด้วยความรู้สึกผิด “กูขอโทษ กูดูหนังแล้วหงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้อะ” “ก็เลยลงที่กู?” กลอยย้อนกลับมา ผมก็ได้แต่เงียบเพราะเถียงไม่ออกแล้วจริง ๆ “ถ้าการที่มึงได้คุยกับเขา แล้วทำให้มึงเป็นแบบนี้ มึงกลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมเถอะกราฟ” กลอยพูดแล้วเปลี่ยนทิศทาง เดินกลับไปที่ร้านอาหาร เธอไม่ได้เดินเร็ว ช่วงเวลาที่กำลังเดินเลยทำให้ผมได้คิดทบทวนในสิ่งที่กลอยพูด ผมชอบอุ๋มมาตั้งนาน แต่ไม่มีโอกาสได้คุยกับเธอเลยสักครั้ง แทบไม่ต่างอะไรกับไอ้ไฟที่ต้องคอยดูรูปไอติมผ่านโซเชียล เพียงแต่ผมไม่ได้ คลั่งรักเท่ามัน ผมว่าชีวิตตอนนั้นผมมีความสุขกว่านี้เยอะ คอยดูรูปอุ๋ม คอยดูว่าอุ๋มมีงานที่ไหน ได้ไปเจอตัวจริงบ้างตามงานที่เธอไปทำ เราได้คุยกันก็ตอนที่ผมเมาและทำใจกล้าทักแชตไปหาอุ๋ม เห็นว่าเธอตอบแชตตลอด ผมเลยขอเบอร์มาโทรคุยให้ได้ยินเสียงกันบ้าง เราสนิทกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเริ่มนัดเจอกัน แต่ก็นะ… เธอไม่เคยมาตามนัดเลย สักครั้ง และผมก็ว้าวุ่นใจทุกครั้ง “สเต๊กริบอายและชามะนาวครับ” ผมสั่งอาหารโดยที่ไม่ต้องดูเมนู ร้านนี้มีหลายสาขา แถวอู่พี่เกมส์ พี่ชายแท้ ๆ ของผมก็มีอยู่ร้านหนึ่ง กินแล้วติดใจ ถ้าที่ไหนมีร้านนี้ ผมก็ไม่ลังเลที่จะเข้า “กินแต่เนื้อ มึงไม่เบื่อเหรอ” กลอยถามแล้วส่งเมนูคืนให้พนักงาน “มึงก็กินแต่ไก่ กินจนจะเป็นเก๊าต์แล้วมั้ง” ผมย้อนกลับไป เห็นกลอยกินแต่ไก่ และที่เธอชอบมากที่สุดคือไก่ชุบแป้งชุบเกล็ดขนมปังทอด “ก็กูชอบ” “กูก็ชอบเนื้อ” ผมย้อนกลับไป ชอบอะไรก็กินแบบนั้น “ชอบชามะนาวด้วยเหรอ” “อือ สดชื่นดี” ผมตอบกลอยแล้วเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่น พยายามไม่สนใจอุ๋ม ดูรถ ดูของแต่งรถ ดูแต่สิ่งที่ผมเคยชอบดู เมื่อก่อนก็ชอบดูรูปอุ๋มด้วยนี่หว่า… เวรเอ๊ย ทำไมในหัวถึงได้คิดแต่เรื่องอุ๋ม “เลิกดึงหน้าแล้วดื่มชามะนาวค่ะ” กลอยคงเห็นว่าผมเริ่มหงุดหงิด เธอเลยดึงโทรศัพท์ออกจากมือของผม แล้วจัดการฉีกซองหลอด เอาหลอดใส่แก้วให้ผมพร้อม “ขอบคุณมากกกกครับ” เห็นกลอยพูดเพราะแบบกวน ๆ ผมก็เลยกวนกลับ แล้วดูดชามะนาวเข้าปากรวดเดียวเกือบหมดแก้ว เพื่อนที่น่ารักของผมก็จัดการสั่งเพิ่มให้อีกแก้ว “เรียนจบแล้วมึงจะกลับบ้านปะ” ผมชวนกลอยคุยเรื่องอื่นไปเรื่อย สมองผมจะได้พักจากเรื่องของอุ๋มไปบ้าง บ้านกลอยอยู่อ่างทอง ที่บ้านของเธอขายข้าวสาร ขายดิบขายดีเลยทีเดียว กลอยเคยพูดว่าไม่อยากกลับไปอยู่บ้าน อยากทำงานอยู่ที่นี่ ได้ใช้ชีวิตแบบอิสระ แต่ตอนนี้ไม่รู้กลอยเปลี่ยนใจหรือยัง “ไม่กลับอะ อยากทำงานแถวนี้” เธอยังไม่เปลี่ยนใจแฮะ กลอยมองหน้าผมแล้วถามกลับมา “มึงล่ะ จะไปทำอะไรที่ไหน” “อยู่อู่กับพี่เกมส์อะ กูไม่ทำงานที่อื่นหรอก” อยู่ทำงานกับพี่ชายดีกว่า แถมเป็นงานที่ชอบอยู่แล้วด้วย “ก็ดี แก๊งเราจะได้อยู่รวมกันแบบนี้ไปตลอด ไม่ต้องแยกย้ายกันไป” กลอยพูดก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ ผมก็คิดเหมือนกลอย แก๊งเราอยู่รวมตัวกันแบบนี้ดีแล้ว… ผมขับรถมาส่งกลอยที่คอนโด ที่จริงควรจอดส่งเธอข้างหน้าตึก แต่ผมดันขับมาที่ลานจอดด้านหลัง กลอยหันมามองหน้าผมแล้วเลิกคิ้วขึ้น เป็นเชิงถาม “กูขออยู่ด้วยดิ ยังไม่อยากกลับว่ะ” กลับไปบ้านไอ้ไฟ ที่นั่นก็ เงี๊ยบเงียบ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปอยู่กับแฟน ผมกลับไปก็เจอแต่ไอ้ภีม และบางครั้งมันก็อยู่กับเด็กมันอีกด้วย “กูต้องการพักผ่อน” ผมทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจคำพูดของกลอย เจ้าของห้องปฏิเสธแล้วไงอะ ผมจะขึ้นไปด้วย กลอยอยากพักผ่อนก็พักไปดิ ผมอยากอยู่ด้วย นี่หว่า “มึงนี่มัน…” กลอยทำหน้าไม่พอใจ เธอเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินนำหน้าผมไป ผมเดินตามกลอยมาติด ๆ จนมาถึงห้องของเธอ เจ้าของห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมก็ถือวิสาสะเปิดตู้เย็นเอาน้ำอัดลมของกลอยมาเปิดดื่ม แถมยังเอาขนมมาแกะกิน คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองก็แล้วกัน “จ่ายเงินมาด้วยนะ” ร่างเล็กที่อยู่ในเสื้อกล้ามสีเทา กางเกงยีนขาสั้น เส้นผมเปียก ๆ กำลังถูกเช็ดด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็ก ผมชอบมองกลอยเวลาที่เธอแต่งตัวสบาย ๆ ดูใส ๆ น่ารักดี เวลาที่เธอแต่งหน้าก็สวยไปอีกแบบ แต่ผมชอบแบบใส ๆ นี่มากกว่า “มองทำไม กูไม่ใช่อุ๋ม ไม่ต้องมามองหน้ากู” เจอคำพูดของกลอยเข้าไป ผมได้แต่กลอกตาไปมา พอลืมเรื่องอุ๋มไปได้ เธอดันพูดให้คิดขึ้นมาอีก ผมลุกแล้วไปยืนด้านหลังกลอย ดึงผ้าขนหนูในมือของเธอมา แล้วจัดการขยี้หัวให้เธอเอง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more